Ανήκω στους τυχερούς που μεγάλωσαν μαζί με ζώα. Ο παππούς μου είχε φάρμα με άλογα και πρόβατα, μοσχαράκια και γουρούνια, τσομπανόσκυλα και γάτες. Όταν ήμουν περίπου 15 χρονών είχε φτάσει στο σημείο να τρέχει σχεδόν μόνος του τη φάρμα και παρότι η κούραση άρχισε να φαίνεται στα χρόνια της ηλικίας του, συνήθιζε να λέει. «Δεν ξέρεις πόσο ανάγκη έχεις τη συντροφικότητα ενός ζώου, μέχρι που θα στην προσφέρει».
Την τελευταία φορά που είχα μιλήσει με γνωστό οργανισμό προστασίας ζώων, ήταν περίπου πριν 5-6 χρόνια όπου έμαθα ότι οι Έλληνες είμαστε γενικά φιλόζωοι. Υπάρχουν τα πολύ ακραία παραδείγματα κάποιων ατόμων που δεν μπορείς καν να τους χαρακτηρίσεις ανθρώπους με τη βιαιότητα και την ακραία συμπεριφορά που έχουν δείξει κατά καιρούς στα ζώα, αλλά στο γενικό σύνολο είμαστε ένας λαός που σέβεται τα κατοικίδια που έχει στην ευθύνη του. Είτε έχουμε να κάνουμε με παπαγάλους και ινδικά χοιρίδια, είτε με γάτες και κουτάβια, ως επί το πλείστον δεν ανήκουμε σε εκείνους που δεν θα δείξουν προσοχή και φροντίδα στο νέο μέλος της οικογένειας.
Για τον κάθε ένα από μας το ζώο του παίζει σημαντικό ρόλο στο χαρακτήρα του. Πίστευα πάντα ότι η αγάπη που δείχνουμε στα ζώα και η φροντίδα, είναι μια απόδειξη ότι οι άνθρωποι μπορούν να είναι υπεύθυνοι και για όμορφα πράγματα. Γιατί; γιατί καλούμαστε να αγαπήσουμε κάτι πιο αδύναμο από εμάς. Κάτι που αφήνεται στα χέρια μας και μας προσφέρει απλόχερα την αγάπη του χωρίς να ζητάει το παραμικρό αντάλλαγμα.
Προσωπικά είχα πάντα γάτες. Δεν ξέρω αν ήταν καρμικό, αλλά η πρώτη γατούλα ήρθε στη ζωή μου σε ηλικία μόλις 8 ετών και μέχρι και σήμερα στα 39, έχω καταρρίψει πολλές φορές τον μύθο του «οι γάτες δεν δείχνουν αγάπη». Όχι μόνο δείχνουν αλλά και όσοι έχουν την ευτυχία να έχουν υιοθετήσει μια γατούλα ή έναν γατούλη, γνωρίζουν ακριβώς για ποιο πράγμα μιλάω. Η αλήθεια είναι πως πιστεύω ότι όλα τα ζώα δείχνουν την αγάπη τους με το δικό τους τρόπο. Απλά κάποιες φορές εμείς δεν παρακολουθούμε τόσο προσεκτικά όσο θα έπρεπε. Πέρα όμως από τη δική μου αγάπη για τις γάτες και για όλα όσα μου έχουν προσφέρει μέσα στα χρόνια, το πιο σημαντικό είναι πως έχω δει τη ζωή ανθρώπων να αλλάζει ακριβώς επειδή αποφάσισαν να κάνουν μια υιοθεσία. Ένα ζώο είναι μεγάλη ευθύνη και οι γονείς πρέπει να μάθουν στα παιδιά τους από μικρά, πώς τα κατοικίδια δεν είναι πουκάμισα και μπλούζες ώστε να τα βαρεθείς και να τα παρατήσεις στην ντουλάπα. Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα είσαι υπεύθυνος για μια ζωή. F όσοι δεν μπορούν να το καταλάβουν αυτό και λένε απλά «έχουμε και μια γάτα», είναι επειδή δεν αντιλαμβάνονται πως τα ζώα τους είναι μέλη της οικογένειάς τους. Και αν δεν τα αντιμετωπίζουν έτσι θα έπρεπε να τα αντιμετωπίζουν. Εκτός του ότι το ζώο έχει δικαιώματα, αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, τα δικαιώματα αυτά προστατεύονται από την ελληνική νομοθεσία. Οπότε, στο δικό μου το μυαλό, ένα παιδί που θέλει να υιοθετήσει ένα ζώο πρέπει πρώτα να μάθει και να του πουν όλα όσα έρχονται μαζί με την υιοθεσία αυτή, την ευθύνη που καλείται να έχει και να ανακαλύψεις σιγά σιγά το πώς θα του αλλάξει τη ζωή.
Σήμερα λοιπόν που γιορτάζουμε την Παγκόσμια Ημέρα των Ζώων, ας μην περιοριστούμε μόνο στο να πάρουμε μια αγκαλιά τις μεγάλες μας αγάπες. Να προτρέψουμε τον κόσμο να υιοθετήσει αδέσποτα -αφού βέβαια γνωρίζουμε ότι μπορούν να το κάνουν- και να τους μιλήσουμε για αυτά με τον τρόπο που πρέπει να μιλήσεις σε κάποιον που δεν είχε γνωρίσει ακόμα τη μαγεία, του να μοιράζεσαι το σπίτι σου με ένα ζώο. Ας του μιλήσουμε σήμερα περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη ημέρα, για το πώς η ψυχολογία του και η ενέργεια μέσα στο σπίτι του πρόκειται να αλλάξουν προς το καλύτερο και πώς θα γίνει ο ίδιος καλύτερος και πιο ευτυχισμένος άνθρωπος. Να μιλήσουμε στα παιδιά μας για την ηθική που έχουν να προστατεύουν τα ζώα και να καταδικάζουν ανοιχτά χωρίς φόβο όλες εκείνες τις αποτρόπαιες πράξεις που βγαίνουν κατά καιρούς στα ενημερωτικά μας feed στα social media. Και αυτά χωρίς διακρίσεις. Είτε έχουμε να κάνουμε με το βασανισμό μιας γάτας, είτε ενός γαϊδουριού σε ένα νησί. Η πολιτεία απέδειξε και συνεχίζει να αποδεικνύει πώς δεν αντιμετωπίζει τα ζώα ως υποδεέστερα και πραγματικά κινεί τις διαδικασίες για διώξεις.
Να σταματήσουμε, ακόμα και τώρα σε αυτό το κείμενο, να λέμε «το ζώο μου», «ο γάτος μου» και να μιλάμε για εκείνα με το μικρό τους όνομα όπως ακριβώς θα συστήναμε αύριο έναν φίλο μας. Η συμπεριφορά απέναντι στα ζώα είναι πολιτισμός. Και το πώς επιλέγουμε να συμπεριφερόμαστε καθημερινά είναι μια απόδειξη το πώς αντιλαμβανόμαστε τον πολιτισμό σαν έννοια. Πολιτισμός δεν είναι μόνο τα αρχαία. Είναι οποιαδήποτε κίνηση έχει στόχο να κάνει αυτή την κοινωνία καλύτερη. Και ένα κατοικίδιο θα κάνει σίγουρα καλύτερη τη δική σου ζωή.
Τέλος, αυτό το κείμενο γράφτηκε με έναν γατούλη, τον Άνακιν, να γουργουρίζει πάνω στο γραφείο. Και είναι ό,τι πιο υπέροχο θα μπορούσε να συμβεί σε μια μέρα σαν κι αυτή.
