Μπορεί να αναφέρεται στις περισσότερες συμβάσεις και πάνω από αυτές να έρχονται και να κάθονται όλες εκείνες οι υπερωρίες που εκατομμύρια εργαζόμενοι ενδεχομένως να κάνουν καθημερινά, αλλά φαίνεται πως όσο περνούν τα χρόνια τόσο μεγαλύτερος μύθος αποδεικνύεται αυτό που είχαν οι μπαμπάδες μας και οι παππούδες μας στο μυαλό τους ως 8ωρο.
Ιστορικά, όχι μόνο δεν ορίστηκε με βάση την ανθρώπινη συμπεριφορά ή τις ανθρώπινες ανάγκες, στην πραγματικότητα, μείωσε τη διάρκεια της εργάσιμης ημέρας από το πρότυπο 10-16 ωρών σε μόνο 8. Δόθηκαν αγώνες και πέθαναν άνθρωποι για την κατάκτηση του 8ωρου, αλλά πλέον ακόμη και αυτό, ανήκει σε μια άλλη εποχή. Γιατί; Γιατί δεν ζούμε πλέον στο κατώφλι μιας βιομηχανικής επανάστασης φτιάχνοντας κονσέρβες, όπου οι περισσότερες ώρες σήμαιναν περισσότερη παραγωγή, άρα και περισσότερα προϊόντα προς πώληση, άρα και περισσότερα κέρδη. Ως ένα σημείο, ίσως και να έβγαζε νόημα και γι’ αυτό εργοδότες και εργαζόμενοι στις αρχές του 1900 τα έβρισκαν κάπου στη μέση – και αυτό όχι πάντα.
Η επανάσταση που ζούμε τώρα είναι μία προηγμένης τεχνολογίας. Έχουμε περάσει εκείνη του αυτοματισμού -ακόμη και αν αυτός υπάρχει ακόμα- αλλά πλέον στηριζόμαστε σε εφαρμογές και προγράμματα για να κάνουμε την καθημερινότητα στην εργασία μας πιο απλή. Όλοι είναι ευχαριστημένοι, διότι ο παράγοντας τεχνολογία βοηθά στην οργάνωση και την συγκέντρωση πληροφοριών για την πιο απλή μέχρι και την πιο σύνθετη δουλειά. Ακόμη και οι εργοδότες βλέπουν, όχι μόνο την δυναμική της, αλλά και την ανάγκη της ύπαρξής της.
Οι σύγχρονες μελέτες με την σειρά τους, δείχνουν ότι οι άνθρωποι εστιάζουν κατά μέσο όσο μόλις 3 ώρες την ημέρα στα εργασιακά τους καθήκοντα, ενώ το υπόλοιπο της βάρδιας τους αφιερώνεται σε άλλες δραστηριότητες. Ναι, είναι μία αλήθεια που δεν μας συμφέρει, αλλά μην κοιτάτε μόνο την χώρα μας. Ο κόσμος, στα γραφεία, κάνει μεν τη δουλειά αλλά και μια σειρά από άλλες δραστηριότητες, όπως το να διαβάζει ειδήσεις, να συνομιλεί στα social media, να περνάει χρόνο με συναδέλφους, να συζητάει τα εντός και τα εκτός δουλειάς και, φυσικά, να ψάχνει για άλλες δουλειές. Και για τους κοινωνιολόγους όλα τα παραπάνω, είναι φυσιολογικό να συμβαίνουν. Πληρωνόμαστε πλέον όχι μόνο για τις ώρες που δαπανούμε αλλά κυρίως για την απόδοσή μας και αυτά που καταφέρνουμε καθημερινά. Για παράδειγμα, κανένας εργοδότης σήμερα δεν ενδιαφέρεται αν κάποιος κάθεται 10 ώρες αλλά έχει μηδέν παραγωγικότητα στη δουλειά τους. Αντιθέτως, οι εργοδότες ειδικά της νέας γενιάς, προτιμούν εργαζομένους που μπορεί να δουλέψουν και λιγότερες ώρες, αλλά έχουν ιδέες, παραγωγικό χαρακτήρα και καλή ενέργεια.
Διάβασε επίσης: Πώς πέτυχε το πείραμα της τετραήμερης εργασίας
Μήπως λοιπόν πρέπει να δεχτούμε όλοι, εργοδότες και εργαζόμενοι, πως το «να βαράμε κάρτα» είναι πλέον μία απαρχαιωμένη τακτική που δεν λειτουργεί; Αντιθέτως, μήπως πρέπει οι εταιρείες να δώσουν βάση στις συνθήκες υπό τις οποίες δουλεύουν οι εργαζόμενοι; Παγκοσμίως, δουλεύουμε υπό μία νέα οικονομική ύφεση και παρόλα αυτά, το μεγαλύτερο μέρος των εργαζομένων δεν προτιμά τις δουλειές με τα περισσότερα λεφτά, αλλά με τα λίγο πιο χαμηλά σε προσφορά που προσφέρουν πιο υγιές εργασιακό περιβάλλον. Ήδη οι μεγάλες πολυεθνικές στην Αμερική αναφέρουν τα meeting ως productivity killers όσον αφορά τις νέες ιδέες και τα chain mails ως συνήθειο που κάνει τους εργαζόμενους να χάνουν την οργάνωσή τους. Οπότε για να αλλάξει αυτό, πρέπει πρώτα να αλλάξουμε εμείς.
Για να δούμε αποτελέσματα, απαιτείται να κάνουμε επανακαθορισμό του χρόνου μας, να μην αφήνουμε για μετά πράγματα που θέλουν λιγότερο από δύο λεπτά να υλοποιηθούν (σ.σ.: μέθοδος Ολένσκι) και να κόψουμε συνήθειες που δεν μας κάνουν παραγωγικούς. Και ναι, το να χαζεύουμε το προφίλ της κοπέλας στο απέναντι γραφείο, είναι μία από αυτές τις συνήθειες.
Τότε ναι, ίσως να αρχίσουμε και επίσημα να μιλάμε για λιγότερες από 8 ώρες.
