Συνωμότησε ο Ρίγκαν με τον Χομεϊνί για να μην επανεκλεγεί ο Τζίμι Κάρτερ;

Η ιστορία που είδε το φως της δημοσιότητας πριν από λίγες μέρες από τη ΝΥΤ, το έχει ξαναδεί και δεν είναι εντελώς νέο φρούτο. Για όσους θυμούνται το μελό επικό Argo του Μπεν Άφλεκ, η περίοδος της Ισλαμικής Επανάστασης ήταν ίσως η πιο μελανή σελίδα, ίσως μελανό κεφάλαιο, στην ιστορία της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, αλλά και για την αποτελεσματικότητα των μυστικών της υπηρεσιών. Απαραίτητη διευκρίνιση εδώ, ντροπιαστική μελανή σελίδα για την ίδια και όχι για τα αποτελέσματά της, για αυτά υπάρχει μια άλλου είδους συζήτηση. 

Για όποιον δεν έχει εντρυφήσει στο περίφημο άρθρο και γενικά στις περίπλοκες ιρανοαμερικανικές σχέσεις, να πούμε στα πολύ γρήγορα, ότι ο πρώην Αναπληρωτής Κυβερνήτης του Τέξας, Μπεν Μπαρνς, υποστηρίζει ότι οι όμηροι της πρεσβείας, όσοι δεν δραπέτευσαν και σώθηκαν από την επιχείρηση Argo, άργησαν να απελευθερωθούν από τους Φρουρούς της Επανάστασης με παρεμβάσεις του περιβάλλοντος Ρίγκαν. Στο άρθρο αναφέρεται ο ταξίδεψε ο ίδιος στη Μέση Ανατολή μαζί με τον συνέταιρό του και πρώην κυβερνήτη του Τέξας, Τζον Κόναλι καλώντας τους ηγέτες της περιοχής να πιέσουν τη νέα αρχή του Ιράν να καθυστερήσει την απελευθέρωση των ομήρων, τόσο ώστε να γίνουν πρώτα οι προεδρικές εκλογές, ώστε να μην μπορεί να έχει εκλογικά κέρδη από την απελευθέρωση ο Κάρτερ και ίσως να κερδίσει ο Ρίγκαν από αυτή.

Το σενάριο αυτό έχει ξανακυκλοφορήσει, τόσο στις αρχές της δεκαετίας του ‘80, όσο και την δεκαετία του ‘90. Έχει αποτελέσει πεδίο έρευνας επιτροπής του Κογκρέσου, χωρίς αποτέλεσμα, μέχρι που ξαναβγήκε, αυτή τη φορά με τη μαρτυρία ενός πρωταγωνιστή σε αυτή. Όπως ήταν φυσικό, η δημοσίευση εκ νέου της ιστορίας προκάλεσε κυρίως την αντίδραση των συντηρητικών Αμερικάνων, των οπαδών του Ρίγκαν, αλλά και των Μπους, από τη στιγμή που κληρονόμησαν την πολιτική του. Οι κακές γλώσσες λένε ότι ο πατέρας Μπους έχει μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης από τον Ρίγκαν για τα 8 χρόνια της προεδρίας του, αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία, που ίσως και να συνδέεται με την παρούσα. 

Είναι κοινό μυστικό ότι ο Κάρτερ δεν είχε και την καλύτερη των σχέσεων που θα μπορούσε να έχει ένας Πρόεδρος με κομμάτια του βαθέως κράτους, ειδικά στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ και στις μυστικές υπηρεσίες. Η επιθυμία του για μια πιο φιλική και λιγότερο επεμβατική πολιτική στη Λατινική Αμερική, και γενικότερα στον κόσμο, αντιμετωπίστηκε με καχυποψία από μια Αμερική που είχε συνηθίσει να νιώθει απειλούμενη. 

Γιατί καίγεται η Γαλλία αυτές τις μέρες;

Αλλά ακόμα κι έτσι, οι απολογητές του Ρίγκαν απορρίπτουν σε πολύ υψηλούς τόνους το σενάριο που θέλει τον πατριώτη για αυτούς Πρόεδρο να χρησιμοποιεί Αμερικανούς πολίτες σαν ενέχυρο για τη δική του εκλογή μέσα από τις προσβάσεις που του είχε εξασφαλίσει ο πατέρας Μπους στις μυστικές υπηρεσίες. Μάλιστα το μεγαλύτερο επιχείρημά τους είναι ότι ο Κάρτερ συνετρίβη στις εκλογές του 1980 και δεν είχε ανάγκη ο Ρίγκαν καμία βοήθεια για να χτυπήσει μια προεδρία που απαριθμούσε δεκάδες αποτυχίες. Και αυτό είναι αλήθεια. 

Ο Κάρτερ έχασε με σχεδόν 10 μονάδες διαφορά, κέρδισε την πολιτεία που γεννήθηκε και την DC, ενώ σχεδόν σε κάθε άλλη πολιτεία το ρεύμα του Ρίγκαν ήταν σαρωτικό. Τόσο σαρωτικό που η εκλογή Κάρτερ πριν από 4 χρόνια θεωρήθηκε ένα glitch της αμερικάνικης ιστορίας. Ήταν απλά ο επιθανάτιος ρόγχος του ‘68 και όσων παιδιών νόμιζαν ότι μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, είτε με λουλούδια, είτε με την ψήφο τους. 

Η ιδια η θεωρία του συνωμότη Ρίγκαν δεν έχει και τόσο μεγάλη σημασία τελικά. Όχι τόσο για το αν έγινε πράγματι έτσι ή όχι, αλλά έχει σημασία να δούμε ότι ακόμα και η ίδια η φημολογία πολλές φορές παράγει πραγματικά γεγονότα, όπως έλεγε και ο Συνταγματάρχης Λάντα στους Άδωξη Μπάσταρδοι. Είναι πάρα πολύ πιθανό η ίδια η θεωρία να γεννήθηκε από το ίδιο το σύστημα του Ρίγκαν και θα πούμε γιατί.

Στόχος της επιχείρησης αυτής, πραγματικής ή όχι, όπως άλλωστε μάθαμε πολλά χρόνια αργότερα τα psyops ως κομμάτι ενός υβριδικού πολέμου, δεν ήταν να μην εκλεγεί ο Κάρτερ, δεν υπήρχε καμία περίπτωση να επανεκλεγεί σε εκείνο το πλαίσιο πολιτικής συγκυρίας, αλλά να λοιδορηθεί και να πληγεί τόσο πολύ το κύρος της πολιτικής του πλατφόρμας, ώστε να μην βρεθεί ποτέ κανείς στο άμεσο μέλλον κάποιος διάδοχος αυτής και να διεκδικήσει την προεδρία με την ίδια λίμπεραλ ατζέντα. 

Η επιχείρηση πέτυχε και μπορεί η ΝΥΤ ως συγκρότημα που στηρίζει το Δημοκρατικό Κόμμα να φέρνει και πάλι την ιστορία αυτή σαν λίβελο στις μακιαβελικές τακτικές του Ρεπουμπλικανικού Κόμματος, όμως στην αλήθεια εξυπηρετεί και πάλι την καταπίεση της λίμπεραλ ατζέντας, ειδικά τώρα που λήγει ο μήνας του μέλιτος του Μπάιντεν με την πτέρυγα του κόμματός του που βρίσκεται στα αριστερά του.  Ο μακιαβελισμός έχει πολλα πρόσωπα, μερικά δεν φαίνονται κιόλας. Όπως δεν είχε φανεί και η μυστική σχέση των Κόντρας με το Ιράν...