Μία από τις πάρα πολύ μεγάλες διαφορές στον τρόπο σκέψης που έχουμε στη Δύση σε σχέση με την Ανατολή είναι γύρω από το πώς προσεγγίζεται η έννοια της ιατρικής. Στην Κίνα του Κομφούκιου, όταν κάποιος ευγενής αρρώσταινε, δεν πήγαινε σε κάποιον γιατρό να τον πληρώσει ώστε να τον θεραπεύσει. Έκανε ακριβώς το αντίθετο, οι γιατροί εκείνη την εποχή στην Κίνα πληρώνονταν κανονικά σαν υπάλληλοι από τους έχοντες και όταν αυτοί αρρώσταιναν, σταματούσαν να τους πληρώνουν και απαιτούσαν από τους γιατρούς να τους θεραπεύσουν. Στην κινέζικη φιλοσοφία εκείνης της εποχής οι γιατροί πληρώνονται για να κρατούν υγιείς τους ανθρώπους και όχι για να τους θεραπεύουν.
Αυτή η εντελώς «ανάποδη» προσέγγιση δεν βγάζει νόημα όταν την ακούς για για πρώτη φορά, αλλά όσο περισσότερο τη σκέφτεσαι και την επεξεργάζεσαι, τόσο περισσότερο νόημα βγαίνει. Ακόμα και αν φέρουμε αυτό το μοντέλο στα σύγχρονα δεδομένα, η πρόληψη μέσα από τις ιατρικές έρευνες και η χρηματοδότηση που απαιτούν αυτές, επιβεβαιώνουν την ανορθόδοξη ορθότητα αυτής της προσέγγισης. Αλλά τι σχέση έχουν όλα αυτά με τους πεσόντες ήρωες της Πολεμικής Αεροπορίας, πολύ μεγαλύτερη από όση νομίζουμε.
Έχοντας μεγαλώσει ένα αρκετά μεγάλο μέρος των παιδικών μου χρόνων δίπλα ή ακόμα και μέσα σε βάσεις του ναυτικού γνωρίζω από πρώτο χέρι τι σημαίνει να δουλεύει ο πατέρας σου σε μία δουλειά που για τους περισσότερους δεν έχει ουσιαστικό αντικείμενο. Στο μυαλό των περισσότερων εκεί έξω η «δουλειά» των στρατιωτικών είναι να μόνο να πολεμούν ενώ σε περίοδο ειρήνης αναλώνονται σε γραφειοκρατικές διεκπεραιώσεις, παρελάσεις, δεξιώσεις και να δίνουν διαταγές για ξεχορτάριασμα και ασβέστωμα. Είναι η ίδια λογική που θέλει τους πυροσβέστες δεινούς ταβλαδόρους τον χειμώνα που δεν έχει φωτιές.
Ο σκοπός του στρατού είναι πάντα να κρατάει την ειρήνη, όχι να αναπαράγει το μίσος.
Δυστυχώς αυτή η προσέγγιση δεν έχει ιδεολογικό πρόσημο όπως θα ήθελαν ή θα απεύχονταν κάποιοι. Ο κοινωνικός αυτοματισμός στα χρόνια της κρίσης έβαλε τους στρατιωτικούς στα σχοινιά όπου κάθονταν και έτρωγαν κάθε είδους προσβολή αδιαμαρτύρητα ως αντιπαραγωγικοί, όχι και τόσο χρήσιμοι δημόσιοι υπάλληλοι. Οι μειώσεις στους μισθούς τους ήταν ίσως οι μεγαλύτερες από όλα τα μισθολόγια του δημοσίου, ενώ η σύνδεση που υπάρχει ανάμεσα στους μισθούς των εν ενεργεία με τις συντάξεις των αποστράτων, έφερε ανάλογα μεγάλες μειώσεις και στους δεύτερους, γιατί βγήκαν πολύ νέοι στη σύνταξη, εκτός από το ότι δεν δούλεψαν και ποτέ στη ζωή τους.
Παρόλα αυτά, και χωρίς κάποιον συνδικαλιστή να έχει πιάσει μόνιμο στασίδι στα πρωινάδικα, συνέχισαν με την ίδια και μεγαλύτερη αποφασιστικότητα να κάνουν την αόρατη δουλειά τους. Δουλειά τους ήταν και είναι να κυματίζει η ελληνική σημαία από τους Οθωνούς, μέχρι τη Γαύδο και από το Ορμένιο, μέχρι το Καστελόριζο και επειδή ένα κυνικό απόφθεγμα λέει ότι όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος, έκαναν πολύ καλά τη δουλειά τους με τα μέσα που είχαν και όχι με τα μέσα που θα ήθελαν και απαιτούσε η αποστολή τους.
Ο Σμηναγός Τσιτλακίδης και ο Υποσμηναγός Τουρούτσικας δεν έχουν ανάγκη από κανέναν λυρικό επικήδειο, όπως δεν τους αγγίζει και κανενός είδους μικροψυχιά που ίσως συναντήσει κανείς σκρολάροντας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Κι αυτό γιατί δεν μπορεί κάποιος να προσβάλει τη μνήμη τους, ακόμα κι αν το θέλει. Όσοι ειρωνικά πουν ότι πέθαναν σε ένα απλό εργατικό ατύχημα, άθελά τους επιβεβαιώνουν την πραγματική δουλειά των στρατιωτικών, να φροντίζουν και να ποτίζουν το δέντρο της ειρήνης, το οποίο πολλές φορές ποτίζουν με το αίμα τους.
