Δεν είναι εύκολη φάση σίγουρα. Συνηθίζεται; Όχι. Καταστρέφει τη σχέση; Αργά και βασανιστικά σαν τα οξέα στο στομάχι σου. Συμβαίνει σε όλους μας; Σίγουρα σε συμβαινει και στις καλύτερες «οικογένειες». Το να πλακώνεσαι για βλακείες με την κοπέλα σου κάθε βδομάδα είναι κάτι εντελώς ψυχοβγαλτικό, κοινότυπο, άρρωστο και βαρετό τελικά. Η σχέση διέπεται πάντα από δίπολα, όλες οι σχέσεις κάπως έτσι είναι. Δίπολα συναισθημάτων και επιθυμιών. Έτσι είναι κι έτσι θα είναι πάντα όταν υπάρχει στη μέση το ερωτικό στοιχείο. Σίγουρα κι εγώ έχω πολλά «κακά», πολλά κολλήματα που δεν μπορώ και δεν θέλω μάλλον να ξεπεράσω. Εντάξει δεν είναι εύκολο για την κοπέλα μου να δεχτεί πως είμαι κολλητός με την πρώην μου. Και λοιπόν; Ναι, όποιος το ακούει παθαίνει εγκεφαλικό, εγώ όμως πλέον δεν μπορώ να το αποδεχτώ πως ο κόσμος είναι τόσο πίσω ακόμη, τόσο βαθιά ριζωμένος στον σεξισμό, στον διαχωρισμό των φύλων. Δικαιολογίες θα μου πει κάποιος, ας μην ήσουν κολλητός με την πρώην σου να μην έχεις μπελάδες. Αυτή είναι η κοινωνία όμως, σκληρή τυφλή και καμία σχέση δεν έχει με την δικαιοσύνη. Γιατί όμως κάποιος πρέπει να διεκδικεί την ελευθερία του πάντα μέσα από καβγάδες;
Τι είναι αυτό που οδηγεί την ερωτική σου σχέση στην απιστία;
Ουσιαστικά δεν μπορούμε να συγχρονιστούμε με την σχέση μου. Αυτή έχει άλλο πρόγραμμα, κοιμάται πολύ αργά, ξυπνάει πολύ αργά, έχει ένα δικό της ρυθμό. Πιστεύω πως πολλοί από τους τσακωμούς μας συμβαίνουν λόγω αυτής της διαφοράς φάσης. Ναι πολλές φορές η σχέση «παίζει» στ’ αυτιά μας μία φρικτή μουσική. Αντηχεί μέσα στην ψυχή μας κι έτσι ο άλλος το εκλαμβάνει αυτό σαν προσωπικό πλήγμα. Όλα τα παίρνουμε προσωπικά κι εκεί όλα καταρρέουν. Η «παντόφλα» που τρώω κάθε εβδομάδα σχεδόν είναι αποτέλεσμα της δικής μου «γαϊδουροσύνης» και της δικής της έλλειψης συγχρονισμού. Εγώ είμαι χάλια όταν εκείνη είναι καλά, κι εγώ είμαι καλά όταν εκείνη είναι χάλια. Δίπολο, καταστροφή και φυσικά όλα παίζονται στο γήπεδο του εγωισμού. Κανείς δεν βγαίνει νικητής, όλοι βγαίνουν χαμένοι, κανείς δεν έχει δίκιο αλλά κανείς δεν έχει κι άδικο.
Και μετά είναι το "σινεμά", η κατάρα της μίμησης, τα κλισέ μίας σχέσης, τα βαρετά πρακτικά ενός εξίσου βαρετού τσακωμού που μπορεί όμως να σε διαλύσει, να σε κάνει ασθματικό, ασθενή, φυματικό. Οι ερωτικές σχέσεις διέπονται από μία ομίχλη γκρίζας μαγείας (μαύρη και λευκή μαζί), έναν διαρκή συναγερμό, μία συνεχόμενη χαμένη μάχη για τα προσωπικά μας, ερωτικά δικαιώματα πάνω στο ταίρι μας. Με λίγα λόγια οι σχέσεις είναι αισχρές, είναι μία άρρητη συμφωνία με τον διάβολο, μία έλξη προς τον θάνατο και την διάλυση. Αν όλα αυτά ακούγονται δυσοίωνα είναι γιατί είναι δυσοίωνα, κι όμως ο «παντοφλάκιας» δεν οδηγεί το σκάφος της σχέσης με την λογική κι αυτό είναι τελικά το μεγάλο του λάθος. Η λογική πάντα νικάει τον μαλωμένο, ο θυμός είναι στιγμιαίος αλλά συντρίβει ολοκληρωτικά την γυναίκα που προσπαθεί να διεκδικήσει τα βασικά της δικαιώματα στη σχέση. Όχι, είναι λάθος να πάμε για ποτό την Πρωτοχρονιά στο μικρό και μίζερο σπιτάκι της πρώην σου, και λοιπόν τι που μας κάλεσε; Δεν είναι φυσιολογικό να γίνει αυτό; Πρέπει να κάνουμε μαζί ένα ρεβεγιόν, κι ας είμαστε οι δυο μας, κι ας έχουμε μόνο ένα παγωμένο παστίτσιο να ρίξουμε στον φούρνο. Μα θα τα κάνουμε όλα αυτά δεν είπαμε; Προς τι ο εκνευρισμός σου; Γιατί τόσο μανούριασμα και τόσο άγχος για μία τόσο χαζή και άκρως εμπορικοποιημένη ημέρα όσο είναι τελικά η παραμονή Πρωτοχρονιάς;
Δεν ξέρω, γνωρίζω μόνο πως είμαι αυτιστικός, δεν έχω υπομονή να συζητήσω το οτιδήποτε, αισθάνομαι να με αδικούν, να με πιέζουν, να με παρεξηγούν. Κι όταν εκείνη θέλει να το λύσετε επιτόπου κι εσύ απλά είσαι έτοιμος να σκάσεις σαν βόμβα, ε τότε συμβαίνει η Χιροσίμα. Όλα πέφτουν και σκάνε στο πάτωμα. Ποιος είναι ο χαμένος; Και οι δύο. Την «παντόφλα» δεν την τρώει μόνο αυτός που τη λαμβάνει στο σβέρκο, για κάποιο μαγικό τρόπο την τρώει και αυτός που τη ρίχνει.
Περαστικά σε όλους τους «παντοφλάκιδες» εκεί έξω, μακάρι το 2023 να τους δώσει περισσότερη υπομονή και λιγότερη τρέλα.
