Τι ήταν αυτό που κάποτε έκανε το Twitter το Νο2 σε δημοφιλία social medium και τώρα δεν το έχει; Εντελώς ειρωνικά, αυτό που γκρέμισε τη φήμη του Twitter είναι το χαρακτηριστικό του που κάποτε το έκανε τόσο hip. Η σχεδόν αφιλτράριστη ελευθερία του λόγου που θεωρητικά προσέφερε. Λέμε σχεδόν και λέμε θεωρητικά, γιατί ακόμα και το αχαλίνωτο σε σχέση με το Facebook και το Instagram μέσο, η ελευθερία του λόγου είχε κι αυτή τα όριά και όπως συμβαίνει συνήθως με τα όρια που μπαίνουν εκ των υστέρων και κάπως στο πόδι, δεν πήγε και πολύ καλά το πράγμα.
Η ελευθερία που είχε το Twitter, κυρίως σε ό,τι αφορά τα όρια ηλικία χρήσης, του έδωσαν ένα ασύγκριτο πλεονέκτημα γύρω από το NSFW περιεχόμενο. Ένα μέσο γεμάτο γυμνό ήταν πραγματικά κάτι που το Instagram δεν θα μπορέσει ποτέ να πιάσει, με δεδομένο ότι οι κανόνες χρήσης είναι πιο δύσκολο να αλλάξουν κι από το να μπει 11η έντολη στις πλάκες του Μωυσή. Η ελευθερία όμως δίνει τη δυνατότητα να καταλάβεις κάποια στιγμή ότι μπορείς να βγάλεις λεφτά από αυτή. Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι και μια σύντομη ιστορία του καπιταλισμού. Από την εποχή του δανεισμού με επιτόκιο που κάποτε ήταν παράνομη και περιορισμένη στους μη χριστιανικούς πληθυσμούς του δυτικού κόσμου, έτσι και το Onlyfans ήρθε να πάρει την μπουκιά από το στόμα από το Twitter. Με ένα απλό και αρχαίο κόλπο που λέγεται συνδρομή έβγαλε λεφτά, αλλά και έδωσε στους δημιουργούς περιεχομένου. Αυτή ήταν ίσως και η πρώτη άμεση μεγάλης κλίμακας απόδοση κερδών σε χρήστες και μια ενδιαφέρουσα ανακατανομή πλούτου, αν και μικρής κλίμακας.
Το Twitter δεν έχασε το γυμνό του, αλλά στη στιγμή έπαψε να είναι το the place to be και αυτό είναι κάτι που μεταφράζεται σε αργό θάνατο στην εποχή μας. Το μόνο που έμεινε στο Twitter είναι η όποια ελευθερία του λόγου μπορούσε να προσφέρει, μέχρι να χάσει το νόημά της.
Η άλλη όψη του νομίσματος της ελευθερίας του λόγου, δεν είναι το μπινελίκωμα, που κι αυτό προβληματικό είναι, αλλά η meta αλήθεια που γεμίζει το feed μας. Η meta αλήθεια δεν είναι ακριβώς ψέμα και δεν έχει να κάνει μόνο με τη διασπορά ψευδών ειδήσεων, αλλά με την εξέλιξή τους. Για παράδειγμα αν κάποιος ισχυριστεί ότι υπάρχουν ακόμα δεινόσαυροι και ζουν στο Κιλκίς, τότε απλά λέει ένα ψέμα. Αν η μισή Ελλάδα πιστέψει ότι στο Κιλκίς ζουν δεινόσαυροι, τότε έχουμε μια καραμπινάτη διασπορά ψευδούς είδησης. Όταν όμως όλη η Ελλάδα κάθεται και συζητά για το αν υπάρχουν ή όχι δεινόσαυροι στο Κιλκίς, τότε ζούμε στη φάση της meta αλήθειας.
Πλέον δεν έχει σημασία το κραυγαλέο ψέμα της είδησης, αλλά ότι μια ολόκληρη χώρα ασχολείται με αυτή, ακόμα και όσοι δεν την πιστεύουν. Στην εποχή της meta αλήθειας, το μεγάλο θύμα δεν είναι η ίδια η αλήθεια, αλλά η λογική. Κάποια στιγμή όμως όλα αυτά τελειώνουν και η λογική βρίσκει τρόπο να επανέλθει.
Ο άγαρμπος τρόπος μέσα από τον οποίο το Twitter επιχείρησε να σώσει την τιμή του του στέρησε το κοινό που ήθελε να συνεχίσει να πιστεύει στους δεινόσαυρους του Κιλκίς, αλλά σε καμία περίπτωση δεν έφερε πίσω τους λογικούς. Αυτή τη στιγμή στο Twitter έχουν απομείνει μόνο shitposters να εκμεταλλεύονται την ανοχή του, αλλά τι να κάνουν κι αυτοί. Είναι σαν ένα υποβαθμισμένο τουριστικό προϊόν που δεν μπορεί να προσελκύσει φραγκάτους τουρίστες και ρίχνει ακόμα περισσότερο διαλυτικό χρωμάτων σε ποτά μπόμπες για λούμπεν Αγγλάρες.
Ο Elon Musk κατάλαβε έγκαιρα ότι αυτό το παραμύθι δεν μπορεί να πάει πολύ μακριά, αλλά είπε να του δώσει μια ευκαιρία. Άλλωστε συμβαίνει πολύ συχνά σε βαθύπλουτους να βλέπουν τις αγαπημένες τους επιχειρήσεις σαν παιχνίδια. Η ανάληψη της ιδιοκτησίας του Twitter ήταν όσο δραματική περιμέναμε από αυτόν τον τύπο. Έδιωξε τα μεγάλα κεφάλια, έτριξε τα δόντια στα μεσαία και απείλησε τα μικρότερα ότι θα τα διώξει. Κρίμα για τα μικρά, γιατί είναι και τα μοναδικά που ούτε φταίνε σε τίποτα, αλλά και θα πληρώσουν το μάρμαρο. Όσο για τα μεγάλα και μεσαία; Δυστυχώς η μοίρα αυτών των βιογραφικών είναι να βρίσκουν τρύπες και να χώνονται γιατί όσο απίστευτο κι αν ακούγεται, κι ο καπιταλισμός τρέφεται από άχρηστες βδέλλες, ίσως και περισσότερο από το δημόσιο, η ιστορία του αμερικάνικου κορπορατισμού έχει πολλά τέτοια παραδείγματα.
Όσο για το ίδιο το Twitter; Δεν πεθαίνει, αλλά αργοπεθαίνει. Η εποχή μας είναι αμείλικτη με τα μεγάλα επιχειρηματικά λάθη και δεν συγχωρεί. Γιατί ο κόσμος τελικά βαριέται τη φασαρία, ακόμα κι αν τη διασκέδασε κάποτε, έτσι δεν είναι;
