“Όμως, μια ο οδοστρωτήρας της νοσταλγίας, μια η μικρή μας κοινωνία, όλη ένα σαλόνι, μια μεγάλη αγκαλιά, να ο Βοσκόπουλος στον καναπέ μαζί μας· αύριο, γιατί όχι, κι ο Λε Πα.” Γ. Χάρης
Έχουν γραφτεί ολόκληρα βιβλία και τόμοι για την ιεροτελεστία πριν από την σκηνή. Από τα σκυλάδικά μέχρι το black metal, από τον Τερλέγκα μέχρι τον Euronymous, κάθε μουσικός έχει τα δικά του τρελά που πρέπει να κάνει για να του “πάει” καλά η φάση. O Ozzy ήθελε να τρώει κεφάλια περιστεριών, ο Τερλέγκας άδειαζε κλαρκ με σαμπάνια πριν βγει, ο Lemmy να κατεβάζει ένα καφάσι Jack Daniels και να φοράει τα πέτσινα της μάνας του, ο Πανταζής έκανε γιόγκα πάνω σε ψάθες παραλίας, ο Keith Moon έπρεπε να σπάσει με το σφυρί ένα ολοκαίνουριο σετ ντραμς για να νιώσει αυτοπεποίθηση, ο Slash έπρεπε κάθε φορά να τρέχει γυμνός μέσα σε ένα κάποιο γήπεδο γκολφ, ο Βοσκόπουλος έκανε φωνητικές ασκήσεις με μία δωδεκάδα μανταλάκια στη μύτη, οι Red Hot Cilli Peppers χόρευαν στα καμαρίνια όπως τους γέννησε η μάνα τους με κάλτσες στα επίμαχα σημεία, ο Keith Richards έπρεπε να σνιφάρει λίγο από τις στάχτες του πατέρα του πριν ανέβει στη σκηνή, τις είχε πάντα φυλαγμένες σε ένα κουτί, ο Μπιθικώτσης έκανε άφρο το μαλλί πριν βγει, τον Iggy Pop έπρεπε κάποιος να τον δείρει για να βγει να παίξει αλλιώς ξενέρωνε τη ζωή του, οι Motley Crue είχαν πάντοτε ένα ασθενοφόρο διαθέσιμο πίσω από τα καμαρίνια για παν ενδεχόμενο, Η Μπέλου έπαιζε μπαρμπούτι σε κάποια βρώμικη κουβέρτα στο κλιμακοστάσιο, για τον Alice Cooper ήταν αναγκαστικό κάποιος να του πετάξει στο κεφάλι ένα κοτόπουλο για να παίξει. Η λίστα είναι πραγματικά ατελείωτη. Οι καλλιτέχνες έχουν τα χούγια τους και μερικά είναι πραγματικά παράξενα.
Η ιερή πόλη και οι 24ωροι γωνιακοί Σταυροφόροι
Εγώ για να βγω να παίξω live πρέπει πρώτα να κάνω μία συγκεκριμένη προσευχή καθώς πλένω τα δόντια μου με δυνατό μαύρο καφέ, στη συνέχεια πρέπει να κάνω 100 κάμψεις ακόμη κι αν δεν τις βγάζω, ακόμη κι αν πάθω καρδιακή προσβολή, μετά παραγγέλνω ένα μπουκάλι βότκα και πάγο και την αράζω σε κάποιο καναπέ backstage με το κιμονό του παππού μου. Εκεί αρχίζει το εσωτερικό μάδημα, το γλέντι του Διονύσου που ξεκινάει από τον εγκέφαλο και καταλήγει στις πατούσες με την μορφή οξέος. Η ιεροτελεστία είναι σχεδόν αόρατη αλλά τόσο χειροπιαστή για τον μουσικό παύλα τρελό που σε λίγο πρόκειται να απλώσει τα σωθικά του στο κοινό έτσι ώστε αυτό να πατήσει επάνω και να χορέψει. Που είναι όμως η θυσία σου ρε κουμπαράκι; Κι όμως η θυσία είναι τα κόκαλα που τρίζουν, το άσθμα που μυρίζει βενζίνη, τα μάτια που θολώνουν και η καρδιά που χτυπάει σαν ταμπούρλο των Ζουλού. Η θυσία είναι παρούσα μαζί σου, εσύ ο ίδιος είσαι η θυσία αλλά αυτό το καταλαβαίνεις μετά από λίγο.
Η ιεροτελεστία έχει στόχο να σε κάνει μη ανθρώπινο, να σε ρίξει στο πηγάδι του κενού, έτσι ώστε να είσαι έτοιμος να υποδεχτείς τους ανθρώπους που ήρθαν να σε ακούσουν, είσαι ένα όργανο εκείνη τη στιγμή, ένα όργανο που δρα για την διασκέδαση τους. Από τη μία η ιεροτελεστία στα καμαρίνια σε κάνει δυνατό αλλά την ίδια στιγμή σε κάνει πιο διάφανο, χωρίς σάρκα και οστά, έτσι που όλοι να δουν εντός σου και να καταλάβουν τι είσαι και τι πρεσβεύεις. Αν η ιεροτελεστία βοηθάει τον μουσικό να μαζέψει δύναμη για να βγει εκεί έξω, τότε η εμφάνιση του, οι κραυγές του, τα χτυπήματα του σώματος του, τείνουν να εξηγούν την ίδια του την ύπαρξη στον κόσμο που τον παρακολουθεί. Εν συνεχεία, αν βγει ζωντανός από ετούτη την δοκιμασία, τότε και ο ίδιος ίσως να μάθει κάτι παραπάνω για τον εαυτό, τον εγωισμό, την βαναυσότητα, την ομορφιά, την ασχήμια, τον ναρκισσισμό του ίδιου αλλά και την ζωοδόχο κι αιώνια βία του κόσμου.
