Δεν έχει σημασία τι δουλειά κάνεις, σε τι περιβάλλον είσαι, αν είσαι CEO ή τίμιος εργάτης της αλυσίδας, επιστήμονας ή γλυκός επιστάτης, το γραφείο σου είναι το μέρος που περνάς το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας, εκτός και αν είσαι «βύσμα» και δεν ακουμπάς. Και ακριβώς επειδή αυτό δεν ισχύει μόνο για σένα αλλά και για πολλούς ακόμα που βρίσκονται στον ίδιο χώρο, ο συγκεκριμένος «βωμός» έχει εξελιχθεί σε δεύτερο σπίτι σε σημείο που αισθάνεσαι ότι κάποιοι νιώθουν τόσο άνετα που μπορεί κάπου να βγάζουν τα παπούτσια τους, αντί να καίγονται στο Excel να παίζουν πασιέτζα ή Candy Crush, ή ενδεχομένως να έχουν και δικό τους κρεβάτι και να μην το ξέρεις.
Η μεγαλύτερη απόδειξη ωστόσο ότι στο γραφείο νιώθεις σαν στο σπίτι σου, ότι έχεις «κατουρήσει» την περιοχή σου και είσαι πλέον μια οντότητα στον εργασιακό σου χώρο πέρα από την επαγγελματική σου αξία, αυτό είναι η φωνή που βγάζεις. Προσοχή, όχι η κραυγή, αλλά η φωνή. Για τους φωνακλάδες λοιπόν δεν έχει σημασία αν ενοχλεί η φωνή τους -αρκετούς δεν τους νοιάζει- καθώς πρέπει να ακούγονται. Πολλές φορές γιατί ισχύει το περιβόητο «ακούγομαι άρα υπάρχω», άλλες πάλι «ακούγομαι γιατί κάτι πρέπει να κάνω» και όχι μόνο.
Γενικώς κάθε γραφείο έχει τους φωνακλάδες του, καλόφωνους ή «κουνούπια», ανθρώπους που ξέρεις ότι θα ακούσεις κάτι και θα σου φτιάξει η διάθεση αλλά και εκείνους που αναζητείς αφορμή για να τους πεις να το βουλώσουν επειδή θα πουν μια εξυπνάδα που θα ξεχαστεί το επόμενο αμέσως δευτερόλεπτο. Εμείς λοιπόν θα σταθούμε στις πιο ενοχλητικές κατηγορίες.
Αυτή είναι η πιο άβολη στιγμή που μπορεί να σου συμβεί στο γραφείο.
1. Ο «φωνάζω γιατί βαριέμαι να δουλεύω»
Σε ένα σύνολο σκληρά εργαζόμενων πάντα υπάρχουν εκείνοι που βολεύονται με αυτά που έχουν ή απλώς αρκούνται δουλεύοντας στο ελάχιστο και αναμένουν τη λήξη της 8ωρης εργασίας τους. Τι κάνουν όμως άμα οι υποχρεώσεις τους έχουν τελειώσει στο πρώτο 3ωρο και καλούνται να γεμίσουν το υπόλοιπο; Πόσο να σερφάρουν στο Instagram, πόσα τηλέφωνα να πάρουν, πόσο να διπλοτσεκάρουν τη δουλειά τους; Κάτι πρέπει να κάνουν και αυτοί. Για αυτό μιλάνε. Συγνώμη, μιλάνε πολύ βασικά. Τους ακούει ο κάτω όροφος, παίρνουν τηλέφωνο από τη διπλανή εταιρία για να κάνουν παρατήρηση, αναρωτιούνται όλοι στο χώρο πόσο επιδέξιος είναι αυτός και έχει τόσο χρόνο. Ή πόσο τα «ξύνει». Έτερον εκάτερον.
2. Ο «γκαρίζω για να δείχνω ότι δουλεύω»
Όπως είπαμε παραπάνω υπάρχουν αυτοί που μιλάνε για να περάσει η ώρα, αλλά ανάμεσά μας ζουν και εκείνοι που μιλώντας νομίζουν ότι δουλεύουν. Ή μάλλον ότι μας κοροϊδεύουν θεωρώντας πως έτσι έχουν κάποια χρήση στην εταιρία. Και δεν μιλάνε απλά, ούτε φωνάζουν. Γκαρίζουν. Λες και το HR τους προσέλαβε από κάποια χορωδία και όχι με βάση τις ανάγκες της. Αν λειτουργεί αυτό το σύστημα, εξαρτάται από το πόσο θα τους ακούς στην καθημερινότητά σου. Είναι από τα άτομα που δεν σου έλειψαν κατά τη διάρκεια της τηλεργασίας και από τους βασικούς λόγους που θες να ξαναρχίσει. Ή έστω να αρχίσει για αυτούς.
Γιατί έχει αξία ο κουτσομπόλης του γραφείου;
3. Ο «νομίζω ότι είμαι διευθυντής»
Δώσε εξουσία σε κάποιον ματαιόδοξο και αν πραγματικά περιμένεις να μην την ψωνίσει, τότε είσαι άξιος της μοίρας σου. Ειδικά αν έχει την τάση να «φειδιάζει» και ταυτόχρονα δείχνει ότι είναι σπουδαίος, τότε θα φροντίσει να το επιδεικνύει συνέχεια, ασχέτως αν γίνεται κουραστικός. Κάποιες μέρες δεν θα φωνάζει, αλλά σίγουρα θα μιλάει ακατάπαυστα και σε όλους. Θα περιφέρεται από το μάρκετινγκ στο λογιστήριο, από εκεί στο μάνατζμεντ και τέλος στο νομικό τμήμα λες και είναι ο CEO. Στη θέση του σπάνια θα τον βρεις και όταν αυτό συμβεί μην περιμένεις ότι μπορείς να του μιλήσεις. Πρέπει αυτός να σου απευθύνει το λόγο. Εκτός και αν τον ρωτήσεις αν είναι ο διευθυντής ή κάποιο σημαντικό στέλεχος της εταιρίας. Μπορεί σε όλους του τους φίλους να έχει πει ότι είναι, εσένα όμως δεν μπορεί να σε κοροϊδέψει.
4. Ο «θέλω να είμαι αστείος αλλά δεν είμαι»
Σκοπός μας στο γραφείο είναι η εποικοδομητική και παραγωγική εργασία, ταυτόχρονα όμως να περνάει ευχάριστα η ώρα και με κάποιο αστείο. Κάθε εργασιακός χώρος έχει τους αστειάτορες και τους λαμπρούς χιουμορίστες της, διαθέτει όμως και τους κουραστικούς που απλώς ακούγονται και δεν καταλαβαίνεις το λόγο. Και το χειρότερο; Συνήθως έχουν φωνή-τσιρίδα, σαν κουνούπι που διαπερνά και τοίχους από ατσάλι και σου διαλύουν το τύμπανο, όπως ο Χλαπάτσας τον Κάκαλο. Δεν θες απλώς να τους πεις να «σιωπήσουν» με τον καλό τρόπο αλλά να το κάνεις εσύ με κάποιο Teza ή άλλο ψεκαστικό. Δεν είναι χιουμορίστες αλλά ενοχλητικά κουνούπια που αντί για το αίμα σου ρουφάνε την ηρεμία.
Κλασική περίπτωση που συμβαίνει στο γραφείο και αφορά τους πάντες.
5. Ο «ουρλιάζω για να δείξω ότι ήρθα»
Υπήρχε περίπτωση να μιλούσαμε για φωνακλάδες και μην αναφερθούμε στους νάρκισσους; Εκείνους τους τυπάρες που επιζητούν την προσοχή και επειδή δεν την εκπέμπουν, την απαιτούν φωνάζοντας; Κλασική περίπτωση εργαζόμενου, για άλλους ενοχλητική, για άλλους πάλι αδιάφορη. Είναι σαν εκείνους που θα βάλουν ντε και καλά Instagram Story απλά και μόνο για να μαζέψουν κάποιο like ή reaction για να αισθανθούν σημαντικοί. Και κλασικά τι φωτογραφία θα βάλουν: Selfie προφανώς και ένα quote τάχα μου ψαγμένο αλλά πραγματικά φουλ συνηθισμένο. Όσο θα υπάρχει ένας/μία που θα «τσιμπάει» τόσο θα συνεχίζει τη δράση του. Ας βρεθεί ένας εκεί έξω να του εκφράσει την άποψη των περισσότερων όταν βρωντοφωνάζει – αυτή που λέει «στα τέτοια μας»- ότι έφτασε και ενδεχομένως να το κόψει.
