Ξεχνιούνται εκείνες οι μέρες των εφηβικών μας χρόνων που βλέπαμε κάποιον «συνάδελφο» άντρα -αγόρι τότε- με πιο έντονο μούσι, μπάσα φωνή, ανοιχτές πλάτες, τέλος πάντων πιο αντρικό ύφος και λέγαμε πως είναι έτοιμος άντρας; Ο τύπος που πήγαινε στην είσοδο του κλαμπ χωρίς κράτηση και ο μόνος τρόπος να φάει πόρτα ήταν επειδή ήταν φίσκα το μαγαζί ή γιατί δεν υπήρχε η σωστή αναλογία αντρών-γυναικών. Από την άλλη υπήρχαν εκείνοι που περνούσαν/δεν περνούσαν για ενήλικες αλλά κουτσά-στραβά τα κατάφερναν να επιβιώσουν. Η κατάρα όλη ήταν σε ορισμένους που τότε δεν το ήξεραν αλλά σήμερα θυμίζουν τις περιποιημένες νεαρές γυναίκες κατά τη νυχτερινή έξοδο. Εκείνες που δείχνουν 22-25 ετών, ενώ μπορεί να είναι και 15. Για τους «καταραμμένους» βέβαια ίσχυε το αντίθετο. Ήταν 15-16 ετών, ήθελαν να δείξουν ότι είναι μεγαλύτεροι αλλά το αθώο πρόσωπο, καθαρό από τρίχες και κυρίως με μια αθωότητα στο βάθος του βλέμματός τους, σου έδιναν την εντύπωση ότι ούτε Λύκειο δεν πρέπει να έχουν πατήσει ακόμα.
Δεν το λέω έτσι, μιλάω εκ πείρας και το βλέπω στα πρόσωπα πολλών εφήβων που μικροδείχνουν σήμερα και νιώθουν κάπως μειονεκτικά σε σχέση με τους πιο ανεπτυγμένους φίλους τους.
Εκεί που έχω φάει πόρτα εγώ
Ωραίο τραγούδι θα γινόταν αυτό, αλλά τότε δεν ήταν και τόσο ωραία εμπειρία. Βλέπεις το σουλούπι μου τώρα που κοιτάω τον κόσμο από το 1,87 μ. δεν θυμίζει σε τίποτα τον έφηβο εαυτό μου, τότε που έβλεπα τους φίλους μου να ψηλώνουν απότομα και ενώ εγώ ήμουν καθηλωμένος στο 1,60 μ. μέχρι να τελειώσω το γυμνάσιο, ξυρίζοντας κόντρα τα αόρατα χνούδια κάτω από τη μύτη μου μπας και βγει κάποιο είδος μουστακιού. Ακόμα και όταν ήρθε το ύψος, το babyface δεν βοηθούσε τα πράγματα. Ένιωθα σαν ένας αιώνιος Κυριάκος Παπαδόπουλος, ένας έφηβος και ύστερα ενήλικας που το παρουσιαστικό του αρνείται να μεγαλώσει. Και τσαντιζόμουν. Τσαντιζόμουν πολύ.
Το παραδέχομαι, ήμουν η «αχίλλειος πτέρνα» της παρέας. Πολλές φορές δεν πηγαίναμε σε μαγαζιά γιατί οι πορτιέρηδες θεωρούσαν πως ήμουν πολύ μικρότερος από τους υπόλοιπους. Πάλι καλά που οι υπόλοιποι δεν ήθελαν να με αφήνουν μόνο και επέλεγαν να τρώνε τις πόρτες μαζί μου, αντί να μπουν μέσα και να πουν «τα λέμε αύριο». Θα τους καταλάβαινα.
Μέχρι να φτάσω τα 24 μου για να καταλάβεις όπου πήρα τον τελευταίο μου πόντο στο ύψος, ακόμα δεν είχα μούσι αλλά πέρα από το (ο Θεός να το κάνει) μουστάκι, είχα μονάδα δυο πηγές από «χόρτα» που φύτρωναν στις γωνίες του πηγουνιού μου και καμιά δεκαριά διάσπαρτες τριχούλες και στα δυο μου μάγουλα.
Αυτό το «σαν σκόρπια διαδήλωση είσαι» της γιαγιάς μου κάθε φορά που έβλεπε τα χνούδια μου περιγράφει ακριβώς την εικόνα μου. Και μόνο που στην ηλικία των 22 ετών, καθώς πήγαινα στη δουλειά ένας οδηγός ταξί μου είπε «τώρα που θα αρχίσεις Λύκειο, ρώτα συνεχώς τι θέματα έχουν οι Πανελλήνιες για να είσαι έτοιμος όταν τις δώσεις» ήταν άλλο ένα χτύπημα κάτω από τη μέση για το παρουσιαστικό μου.
Και σίγουρα δεν μου συνέβαιναν σκηνικά όπως το παρακάτω:
Όταν θα είμαστε 50 εγώ θα δείχνω 30
Ποτέ μου δεν περίμενα να το πω αυτό, κυρίως επειδή δεν ήξερα πώς θα είναι η συγκεκριμένη αίσθηση. Δεν είχα γενικά ποτέ το φόβο να πω πόσο χρονών είμαι, κυρίως γιατί πάντα ήθελα να δείχνω μεγαλύτερος. Εκείνη η μέρα που έγινα 30 δεν μπορώ να πω ότι με ενόχλησε ιδιαίτερα, για την ακρίβεια καθόλου. Ένας αριθμός είναι άλλωστε, το θέμα είναι τι αντίκρισα στον καθρέφτη. Ότι αντικρίζω κάθε μέρα, εδώ και τόσα χρόνια με σαφώς λίγο παραπάνω μούσι το οποίο ξυρίζω σε καθημερινή βάση, ένα δέρμα δόξα τω Θεώ που ακόμα δεν έχει ζαρώσει, με καστανό προς το μελαχρινό μαλλί και λίγη αραίωση και δυο μάτια καθαρά και με ζωντάνια.
Έχει πλάκα να βλέπεις στα μάτια ανθρώπων να μένουν «κάγκελο» όταν δεν περιμένουν να έχεις πατήσει καν τα 30 σου χρόνια. «Τι 30; Το πολύ 28 θα σε έκανα» είναι μια συχνή ατάκα, ενώ μια γυναίκα πρόσφατα απαίτησε να τις δείξω ταυτότητα για να δει με τα μάτια της ότι είμαι πάνω από 30.
Υπάρχει και αυτός ο τύπος βέβαια που δεν λέει να γεράσει.
Εδώ και ένα περίπου μήνα που είμαι συμπληρωμένα 34 νομίζω πως πρόσφατα είδα την πρώτη μου άσπρη τρίχα αλλά ποσώς με ένοιαξε. Απλά αντί για τον Tom Hardy θα παίρνω παραδείγματα από τον George Clooney. Το πρόσωπό μου που κάποτε με έκανε να καταριέμαι τα γονίδιά μου, αυτή τη στιγμή με κάνει να το διασκεδάζω. Εμένα και πολλούς ακόμα babyfaces του κόσμου.
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να πω ποτέ στους συνομήλικούς μου ότι «τώρα που είμαστε 45 εγώ δείχνω 35», τουλάχιστον θα μπορώ να υπαινιχθώ ότι δείχνω 40. Ας βγει και κάτι από αυτό.
