Σας γράφω από το πιο σύγχρονο και καθαρό λιμάνι του κόσμου. Τον Πειραιά. Η ώρα είναι 06:15. Δεν έχει βγει ήλιος, ωστόσο δίπλα μου, μια παρέα μούλικων γλυκύτατων παιδιών, όλοι με μαύρα γυαλιά ηλίου, τσακώνονται για το ποιος θα ανέβει πρώτος τις σκάλες. Εγώ δίπλα τους, αυτοί φωνάζουν, όλα ηχούν λες και κάθομαι, όχι δίπλα, ΠΑΝΩ στο φουγάρο του πλοίου.
Τίποτα δεν με πτοεί. Κι ας νυστάζω.
Είμαι πολύ χαρούμενος γιατί από σήμερα ξεκινά η άδειά μου και πάω διακοπάρες. Χρειάστηκα βέβαια 45 λεπτά από το Γαλάτσι, αλλά κλάιν. Διακοπές. Ερχόμενος, με το δεξί χέρι κόρναρα Παπανδρεϊκά, με το αριστερό κοπάναγα το καπό και με το κεφάλι μου απ' έξω φώναζα στους σαστισμένους περαστικούς: «Μυκονονοοοοοοοός» . Σίφνο πηγαίνω...
Έχω φτάσει στο λιμάνι και περιμένω να μπουκάρω την αυτοκινητάρα μου στο πλοίο
Μπροστά μου έχει καμιά 10αριά νταλίκες, άρα θα πρέπει να περιμένω λίγο. Ας ανάψω ένα τσιγάρο. Ας ανάψω άλλο ένα. Ας πάρω άλλο πακέτο μέσα. Απ’ ότι έχω ακούσει άλλωστε, τα τσιγάρα του πλοίου τα πουλάει ο ίδιος ο Καρέλιας. Πρέπει να ‘ρθε η σειρά μου. Ένας ψιλόλιγνος κυριούλης με καφέ στολή, μου κάνει νόημα να κουνηθώ. Τι να σημαίνει άραγε στα «λιμενικά» το μεσαίο δάχτυλο; Κάτσε να τον ρωτήσω…
«Καλημέρα, κύριε».
«Ασταυτά και κόφτο όλο δεξιά».
«Να ‘στε καλά. Καλή συνέχεια».
«Καλό χειμώνα».
Όχι ρε πούστη. Λάθος. Μου είπε να κάνω δεξιά 90 μοίρες και έκανα μόλις 89,95. Κάτσε, κάτι ψελλίζει. Καλέ; Πού ξέρετε τη μητέρα μου;
Ευτυχώς, πρόλαβα και πάρκαρα. Να ‘ναι καλά ο ευγενέστατος κυριούλης του λιμενικού και φίλος της μάνας μου που με βοήθησε. Να ‘ναι καλά κι ο παρκαδόρος μέσα που έβαλε κι αυτός το μεσαίο δαχτυλάκ εεε το χεράκι του για να το βάλουμε σωστά. Κι αυτός οικογενειακός φίλος.
Πάμε αδέρφια, το πάρκαρα κι ανεβαίνω!
Στις κυλιόμενες, η ουρά θυμίζει Κακιά Σκάλα. Κάποιοι τσακώνονται. Βλέπω κυριούλα μπροστά-μπροστά, με σκυλάκι αγκαλιά, από αυτά που φορούσαμε για παντοφλίνια, κάτι να ζητάει. Στήνω αυτί. Μα είναι πολύ λογικό. Τι εννοείτε κύριε δεν μπορεί να βάλει τα πέντε εγγόνια της μέσα τσάμπα; Όλα της τα νιάτα έφαγε στο δημόσιο. Κουλούρι Θεσσαλονίκης ΔΕΝ έμεινε. Α, να, βγάζει και τα ένσημά της. Μισό, κινείται η ουρά. Προχωράμε σιγά-σιγά. Α, δεν είμαστε εμείς, το πλοίο είναι. Φύγαμε.
Ανέβηκα τη σκάλα! Θα μπω!
Κι εδώ κόβουν εισιτήρια. Κι εδώ φωνές. Πιτσιρικάς ωρύεται: «Τι πάει να πει ρε το πάσο μου έχει λήξει από θητεία Αρσένη»; Σωστός ο νέος. Τι ρατσισμός κι αυτός με τους αιώνιους; Άντε, όμως, παιδιά τελειώνετε, κάποιοι θέλουμε κατούρημα.
Συγγνώμη; Συγγνώμη; Μήπως μπορείτε να βγείτε λίγο να μπω; Κάθεστε στη λεκάνη με το καπάκι κλειστό. Τι κάνετε ακριβώς; «Τι λες ρε μεγάλε; Κι αν έρθει ελεγκτής εμείς πού θα κρυφτούμε; Να πας στη δίπλα γι' αυτούς που έχουν εισιτήριο».
Οκ, πάω στη δίπλα. Ποπο τι ωραίες τουαλέτες. Τι μυρωδιές είναι αυτές; Μυρίζει μανούλα. Σαν τη μανούλα που μού 'βριζαν οι από κάτω! Τι αρωματικό βάζετε; Σε τέτοιες τουαλέτες κατουρούσε και ο Τι-Μπαγκ στο Prison Break!
Πάω κατάστρωμα, να «αράξω»
Να και η πόρτα. Μια στιγμή να μπει πρώτα όλο το κατάστρωμα που αποφάσισε να έρθει μέσα τώρα που βγαίνω εγώ. Δεν πειράζει που δεν μου κρατήσατε την πόρτα. Σιγά και την πόρτα άλλωστε. Την ανοίγω και αρασέ και ζετέ αν γουστάρω. Κι όλο το πλοίο να φωνάζει «κάτσε κάτω απ’ την πόρτα».
Εντάξει, βγήκα. Περνάω γρήγορα-γρήγορα το face control από τα σκυλιά και πάω να κάτσω. Α, πρέπει και να συστηθώ στο σκυλί σου μεγάλε; Μάλιστα. Α, θες και να το χαϊδέψω επειδή δεν δαγκώνει; Καλώς. Θα το κάνω ρε μουσάτε μόνο και μόνο επειδή το τατού σου λέι «Φάπες σε αυτούς που δεν χαϊδεύουν σκυλιά».
Τώρα θα βρω ένα παγκάκι να την πέσω
Χμμμ… Εκείνο στη γωνία είναι πιασμένο από τρεις βαλίτσες. Το άλλο δίπλα; Α, το έχει ο μουσάτος για τα σκυλιά του. Να! Έχει ένα στο βάθος! Καλά γιατί δεν κάθεται κανείς εδώ ρε παιδιά; Πλησιάζω. Πασαλειμμένοι εμετοί, κάτουρα και γόπες.
Άσε θα κάτσω όρθιος. Προσεκτικά, όμως, μην πατήσω κανέναν και τον ξυπνήσω. Υπάρχουν κι αρκετοί ξυπόλυτοι βλέπω. Μάλλον όταν πιάσουμε Κάβο Ντόρο θα βουτήξουν.
Ας πάρω έναν καραβίσιο καφέ
Να συνοδεύσω τα παραθαλάσσια τσιγάρα μου. 10 ευρώ τα πήρα. Τη γόπα θα τη βάλω στο τοστάκι που θα αγοράσω από το κυλικείο και τη ζελατίνη του πακέτου θα την πουλήσω στο e-bay. Πάω να πάρω το τοστ και την καφεδούμπα μου. 12 ευρωλάκια δεν είναι πολλά όταν μιλάμε για τοστ με τυρί που προφανώς είναι Camembert και καφέ με κόκκους που προφανώς μόλις κατέφτασαν από Βραζιλία.
Πού να κάτσω να απολαύσω τον πανάκριβο καφέ, την αρχοντική τοστάρα και τα επίχρυσα τσιγάρα μου; Υπάρχει ένα τασάκι-έπιπλο εδώ. Πολύ περίεργη γεύση αυτός ο καφές. Κι αυτά τα κομματάκια μέσα τι είναι; Χυμός πορτοκαλιού;
Ζέστη πάντως κάνει. Και δεν έχω και το αντιλιακό μαζί να πάρω λίγο χρώμα. Θα πήγαινα να το πάρω από τη βαλίτσα μου, αλλά φοβάμαι μην γκρεμίσω το Jenga που παίζει με τις υπόλοιπες τρεις χιλιάδες βαλίτσες. Άσε, πάω μέσα να κάτσω. Σιγά. Το έξω από το μέσα, μερικές εποχές απέχουν μόνο.
Έξω πάλι, γρήγορα!
Έξω-μέσα, Αλάσκα-Σαχάρα ένα καραβίσιο τσιγάρο δρόμος. Τι ζέστη είναι αυτή, ρε; Τι ταλαιπώρια; Ούτε θέση, ούτε τίποτα.
Δεν μου τα ‘χαν πει έτσι στο ταξιδιωτικό. Έχω αρχίσει και κουράζομαι. Και ποιος είναι τέλος πάντων αυτός ο κύριος «Ντισεμπαρκεϊσον» που φωνάζουν συνέχεια από τα μεγάφωνα; Αφού σου λέει τόσο ευγενικά ο κύριος με το Proficiency ρε άνθρωπε «γιου αρ κάιντλι ρικουέστεντ». Τράβα στη ρεσεψιόν να τελειώνουμε. Κύριε. Ε, κύριε. Κοιμάται. Κάτσε να τον σκουντήξω. Κύριε, σας φωνάζουν να πάτε να εξοφλήσετε τις οικονομικές σας εκκρεμότητες. Είναι η τρίτη φορά που σας φωνάζουν. Ναι, εσάς κύριε Ντισεμπαρκεϊσόν μου.
Ώπα μάγκες, μάλλον φτάσαμε
Βλέπω τον τύπο που φοράει καπέλο το ταψί με τα κουλούρια και τις χαλβαδόπιτες. Ναι, φτάσαμε! Αμ γι’ αυτό το τελευταίο μισάωρο μας προσπερνούσαν κάτι Καρέτα-Καρέτα δίπλα. Λοιπόν κατεβαίνω. Οι υπόλοιποι δεν θα κατεβείτε; Θα αράξετε μέσα; Α, κάνετε το κόλπο, ε; Καλά εγώ πάω με το τσούρμο. Θα χρειαστώ και κανά μισάωρο στις σκάλες.
Καλά αυτός στο δίπλα αυτοκίνητο πότε πρόλαβε και κατέβηκε; Α, όχι. Kάνει το άλλο κόλπο αυτός. Το «ταξιδεύω μέσα από το αμάξι για να βγω πρώτος όταν φτάσουμε». Σωραίος.
Ξεπαρκάρω!
Ωχ ο ίδιος παρακαδόρος του Πειραιά. Ε, κύριε! Χαιρετίσματα από την μητέρα μου!
Τι φωνάζουν πίσω από τα μεγάφωνα; Μας ευχαριστούν που τους προτιμήσαμε; Θα είναι χαρά τους να ξαναταξιδέψουμε μαζί τους; Όχι, όχι! Εγώ σας ευχαριστώ για την αξέχαστη εμπειρία! Κι εμένα θα είναι χαρά μου να σας ξαναδώ. Μετά από χρόνια. Στο Village. Για το «Τιτανικός ΙΙ»…
Τελικά όταν ταξιδεύεις με πλοίο, σημασία έχει μόνο ο προορισμός. Ξεκάθαρα.
