Δεν φαντάζεστε πόσο ζηλεύoυμε τα διηγήματα με road trips. Όχι μόνο για τα γεγονότα που έχουν γεννηθεί για τις ανάγκες της μυθοπλασίας, αλλά κυρίως για τις αφηγήσεις. Πάρε για παράδειγμα το «Στο Δρόμο» του Κέρουακ. Ή το «Ακόμα και οι Καουμπόισσες Μελαγχολούν» του Ρόμπινς. Οι τύποι μπορεί να περιέγραφαν ένα ερημικό χωράφι με ένα άλογο να βοσκάει, αλλά ζωγράφιζαν την εικόνα με τέτοια μαεστρία που ένιωθες ότι ήσουν εκεί.
Αυτό άλλωστε δεν θέλεις από ένα ταξίδι; Να σου δίνει εικόνες. Ε στον καιρό του 2017 και αν αποφασίσεις να τραβήξεις προς τη Νέα Οδό για Θεσσαλονίκη από Αθήνα (και τούμπαλιν), τα πράγματα είναι κάπως μονότονα και τα γεγονότα σου χαλούν την αίγλη. Αυτά, τουλάχιστον, βίωσα εγώ με τον συνάδελφο που το πήγαμε οδικώς.
1. Πούλα το σπίτι για να δώσεις διόδια
Δεν ξέρω αν έχετε πάει πρόσφατα οδικώς προς Θεσσαλονίκη, αλλά αν αποφασίσετε να το κάνετε, να ξέρετε πως χρειάζεστε μαζί σας μία μικρή περιουσία. Ξέρετε πόσο θέλει ένα Ι.Χ.; Ένα 30ευρο περίπου. Οπότε φτιάξτε ένα μικρό παγκάρι με κέρματα ή 5ευρα στο αμάξι και προετοιμαστείτε να τα σκάσετε περίπου 11-12 φορές. Είχε καταντήσει τόσο μονότονο, που καταλήξαμε να βάζουμε στοίχημα πόσα περίπου θα είναι το επόμενο διόδιο. Ναι οκ, πάντα υπήρχε αυτό το παράπονο, αλλά ρε μάγκες, εν καιρώ κρισάρας, 30 ευρώ πάνω-κάτω (κάτι λιγότερο στην επιστροφή) για να πας μέχρι Θεσσαλονίκη; Δηλαδή μαζί με τις βενζίνες καλύτερα να τα σκάσεις σε αεροπλάνο. Σε κάθε περίπτωση ΚΑΝΤΕ ΟΙΚΟΝΟΜΙΕΣ ΓΙΑ ΤΑ ΔΙΟΔΙΑ.
2. Καλύτερα σάντουιτς από το σπίτι
Θυμάσαι εκείνες τις χρυσές ΠΑΣΟΚ εποχές, που σταματούσαμε στου Λεβέντη για να χτυπήσουμε φαγητό; Μπεργκεράκι που έγλειφες και τα δάχτυλα σου. Έλεγες στους δικούς σου «αν δεν σταματήσετε θα τα κάνω στο πίσω κάθισμα». Αλλά τέρμα η παλιά Εθνική, τέρμα και ο Λεβέντης, τέρμα και το τίμιο φαγητό. Κάναμε δύο στάσεις. Την μία για σάντουιτς την άλλη για μπέργκερ. Θέλουμε να μας πιστέψετε, πως έχουμε καταναλώσει άπειρα street food. Αυτή τη φορά, ό,τι φάγαμε είχε απλά κακή γεύση και μας άφησε καούρες. Το μάσαγε ο Γιάννης ο συνάδελφος και σιχτίριζε. «Αδερφέ ξαφνικά μου λείπει το Γκοτζίλα». Στη Θεσσαλονίκη γελούσαν μαζί μας. «Καλλλά ρε σταματήσατε για φαγητό στην Εθνική; Δεν βγαίνατε Λαμία για κοψίδια; Τι γίδια αυτοί οι Αθηναίοι» και κρατούσαν την κοιλιά τους από τα γέλια. Και δίκιο είχαν και καλά μας τα είπαν. Και οκ δεν λέμε ότι θα ξεχειλώσεις από το φαγητό on the road, αλλά δεν γίνεται ρε παιδιά να μην υπάρχει ένα τίμιο έδεσμα για τον ταξιδιώτη που του έχει φτάσει το στομάχι στο κεφάλι. Άστο. Σάντουιτς από το σπίτι.
Βέβαια για την Ιονία Οδό, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα.
3. Ανάγκη και κόψιμο
Όπως ακριβώς το διαβάζεις. Γιατί όταν πρέπει να πας, πρέπει να πας. Δεν έχει σημασία αν τρέχεις πολύ ή λίγο, αν είσαι κοντά ή μακριά από τον προορισμό, αν υπάρχουν διόδια ή όχι. Όταν σε πιάσει εκείνη η σουβλιά η αδυσώπητη στο στομάχι, που κάνει το μέτωπο να ιδρώνει και σένα να διπλώνεσαι σαν να έχεις φάει σφαίρα, θέλεις να βγάλεις αλάρμ και απλά να κατέβεις. Κάποτε, ο κοσμάκης είχε μάθει να κάνει την ανάγκη του εις τας εξοχάς. Τα κατέβασες, έπαιρνες θέση τούρκικης τουαλέτας, πάγωναν τα τέτοια σου από το κρύο και μονολογούσες «πέσε γαμώ γιατί θα πέσω εγώ κάτω που δεν με βαστούν τα πόδια μου». Όμως η Νέα Οδός έχει και τουαλέτες και μάλιστα καλοδιατηρεμένες με πρόσβαση για ΑμΕΑ. Για την άθλια την γκίνια μας ωστόσο, τύχαμε στην μοναδική που δεν άναβαν τα φώτα και δεν υπήρχε χαρτί υγείας. Εκείνη την στιγμή, δεν τα κοιτάς βέβαια όλα αυτά (ενώ θα έπρεπε). Σε νοιάζει το φτου ξελευθερία. Ξέρεις όμως τι είναι να το κάνεις αυτό μέσα στην σκοταδίλα; Σκέφτεσαι ότι θα πεταχτεί κανένας serial killer ή (ακόμα χειρότερα) θα βγει ο Pennywise από την τουαλέτα. Όλα γίνονται πιο εξευτελιστικά όταν ακολουθούν διάλογοι σαν και αυτούς:
-Χαρτομάντηλα έχεις στο αμάξι;
-Ναι ρε.
-Για φέρε το πακέτο. Όλο. Το πακέτο.
4. Γρήγορη διαδρομή αλλά φουλ μονότονη
Έτσι πάει. Θυσιάζεις το γραφικό πλάνο για την ταχύτητα. Θυμάμαι πιτσιρικάς που ανεβαίναμε με τον πατέρα μου για το Πήλιο, έκανες μεν περισσότερες ώρες αλλά τουλάχιστον απολάμβανες διαδρομή. Ήσουν ακριβώς δίπλα στη φύση χωρίς την τσιμεντίλα τριγύρω σου. Σε στενότερους δρόμους αλλά που κατέβαινες από το αμάξι και περπατούσες ανάμεσα στα δέντρα. Ήταν βέβαια μία εποχή πιο ανέμελη, που και το ίδιο το ταξίδι ήταν κομμάτι της εμπειρίας που ζούσες. Τώρα παρακαλάς για περισσότερα τούνελ και λιγότερα διόδια ώστε να φτάνεις στον προορισμό πιο γρήγορα. Αλλά ρε φίλε τι φάση; Τσιμέντο, τούνελ, διόδια, ευθεία, τσιμέντο, τούνελ, διόδια, ευθεία. Τίποτε άλλο. Αν μάλιστα ταξιδεύεις και βράδυ, τότε σίγουρα δεν πρόκειται να το απολαύσεις. Το καταλαβαίνουμε και το σεβόμαστε πως δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα, μιας και ο δρόμος αυτός έγινε για την ταχύτητα και όχι για την απόλαυση. Όμως ο όποιος ρομαντισμός υπήρχε για τις στροφές δίπλα από τον Μαλιακό, τις στάσεις για περπάτημα δίπλα στα δέντρα και τα σύννεφα να πέφτουν πάνω στο δρόμο, έχει πλέον χαθεί. Υπάρχουν μόνο στις ιστορίες του Κέρουακ.
Σε κάθε περίπτωση.... Χαλάλι του ρομαντισμού που χάθηκε καθώς μόνο έτσι θα μπορούσαν να μειωθούν τα μοιρολόγια για τα θύματα της ασφάλτου.
