«Αμερικανιά». «Βλαχοχιούμορ». «Καραγκιοζιλίκια». «Κατάπτυστο και χαμηλό επίπεδο». Έχω ακούσει μέσα στα χρόνια δεκάδες εκφράσεις από κόσμο που έχει χαρακτηρίσει τους Jackass για τα βλαμμένα stunts που έχουν κάνει κατά καιρούς και το πιο πιθανό είναι πως όλοι έχουν δίκιο. Βέβαια μία εποχή κανείς δεν το έβλεπε έτσι. Ή ακόμη και αν το έβλεπε έτσι, θα γελούσε σίγουρα με μία από τις βλακείες που έκαναν οι Jackass. To ΜΤV την είδε αυτή την τάση, την αφουγκράστηκε, είδε πως μίλησε σε μία γενιά πιτσιρικάδων που μόλις είχαν ανακαλύψει το YouTube και νωρίτερα αγκάλιαζαν την κουλτούρα του stunt και επένδυσε σε αυτή. Και πολύ καλά έκανε γιατί το Jackass κατέληξε να γίνει μια παγκόσμια επιτυχία.
Με τον κολλητό μου τον Μάριο βλέπαμε Jackass όσο μας θυμάμαι. Δεν βλέπαμε μόνο αυτό προφανώς, αλλά ποτέ δεν λέγαμε όχι. Πότε δεν το παίξαμε κουλτουριάρηδες, ποτέ δεν είπαμε «αυτοί δεν ξέρουν εμείς ξέρουμε» και, σε τελική ανάλυση, αν σιχαινόμασταν κάτι ήταν όλους εκείνους που ξαφνικά προσπάθησαν να περάσουν μία γραμμή ότι το Jackass και το κάθε Jackass, τάραζε την ζωούλα τους από την βαθιά γνώση στην οποία είχαν αφοσιωθεί. Μιλάμε για φάσκελα. Ποτέ δεν είπαμε ότι αυτοί οι τύποι θα ανακαλύψουν κάποιο μαθηματικό μοντέλο που θα επιτρέψει στους ανθρώπους τα διαπλανητικά ταξίδια. Μας άρεσε όμως να αράζουμε με σουβλάκια και να λέμε «κοίτα τους μαλάκες τι κάνουν, που θα φτάσουν τέλος πάντων;».
Βέβαια για να είμαι ειλικρινής, αν κάποιος με ρωτούσε αν θα συνέχιζα να βλέπω Jackass στα 37 μου χρόνια, δεν θα το κατέκρινα και θα το έριχνα στη φωτιά, αλλά θα έλεγα πως αυτό το πράγμα έκανε τον κύκλο του. Και μετά ήρθε στο Netflix το Jackass 4.5. Και κανείς μας δεν είχε σχεδιάσει να κάτσει κάτω να τον δει και μπορώ να πω ότι μας χτύπησε λίγο η νοσταλγία. Δηλαδή, βλέπαμε αυτούς τους τύπους πριν 20 χρόνια περίπου και ξαφνικά τους είδαμε μεγαλωμένους, με άσπρες τρίχες, με ζαρωμένα τα μέτωπα και κοιλίτσες ετών 40 plus. Να κάνουν ακριβώς τα ίδια και χειρότερα και αναρωτιόμασταν που διάολο βρίσκουν την ενέργεια και το κέφι. Τι δεν πάει καλά με δαύτους; Και τι δεν πάει καλά με εμάς;
Ε λοιπόν όσο περνούσε η ώρα και γελούσαμε -πολύ ή λίγο- με τα διάφορα τρελά που έκαναν, συνειδητοποίησα μια άλλη αλήθεια που σίγουρα δεν την καταλαβαίνεις στα 25 σου χρόνια. Οι Jackass δεν είναι τίποτε παραπάνω από μία αντροπαρέα που αρνείται να μεγαλώσει. Και καλά κάνει. Οι περισσότεροι από αυτούς τους τύπους έχουν πλέον οικογένειες, έχουν άλλες δουλειές, αλλά όταν μαζεύονται διασκεδάζουν σαν παιδιά. Σαν βλαμμένα παιδιά, αλλά σίγουρα περνούν καλύτερα από τους περισσότερους. Ίσως λοιπόν, αν είναι κάτι που μας αρέσει, είναι και η ενέργεια που βγάζουν κάθε φορά. Από τις φάρσες που κάνουν αναμεταξύ τους μέχρι τις ατάκες που πετάνε σε ανύποπτο χρόνο. Υπάρχει χρόνος για προβληματισμό, για διάβασμα, για αναζήτηση, αλλά κανείς δεν έχασε χρόνια ζωής επειδή συμπεριφέρθηκε λίγο ανώριμα σε ένα δήθεν ώριμο κόσμο. Μάλλον το αντίθετο. Η ζωή είναι πολύ μικρή για να παριστάνεις όλη την ώρα τον προβληματισμένο. Και αν πράγματι είσαι, αυτό δεν σημαίνει πως δεν μπορείς να περάσεις καλά και να γελάσεις. Με ό,τι και αν είναι αυτό.
Κριτική για την ταινία; Καμία απολύτως. Κάποια πράγματα παραμένουν τα ίδια και η βλακεία των Jackass είναι και πάλη απύθμενη. Το θέμα είναι πόσο θες να παραδεχτείς ότι κάποια στιγμή θα ήθελες να κάνεις τα ίδια με την παρέα σου.
