Πέρασαν δύο χρόνια και μία ημέρα από τότε που ο πρωθυπουργός ανακοίνωνε το πρώτο lockdown με στόχο την προστασία των πολιτών. Και μπορεί να πει κανείς ότι ο κοσμάκης όχι μόνο δεν αντέδρασε, αλλά συμμορφώθηκε. Όμως μέσα σε δύο χρόνια μπορούν να αλλάξουν πολλά. Από πρόστιμα και κορωνοπάρτι, μέχρι τηλεργασίες, ενδοοικογενειακή βία και εμβολιασμοί, πιστοποιητικά και κλείσιμο της εστίασης. Ζήσαμε πολλά αλλά και μάθαμε πολλά. Και είπαμε να κάνουν έναν απολογισμό του τι μάθαμε και αν γίναμε καθόλου σοφότεροι μετά από δύο χρόνια με Covid-19.
Mάθαμε ότι μπορούμε με την μάσκα
Και η πλάκα είναι ότι κάποιοι από εμάς το είχαν μάθει πολύ νωρίτερα. Ήταν αυτοί οι λιγοστοί ευσυνείδητοι, που όταν υπήρχαν γρίπες και κρυώματα και γαστρεντερίτιδες, φορούσαν τη μάσκα στα μέσα μαζικής μεταφοράς και εμείς γελούσαμε μαζί τους ότι μοιάζουν με Κινέζους που προσπαθούν να γλιτώσουν το καυσαέριο. Κανείς δεν γελάει τώρα. Αν καταφέρουμε να κρατήσουμε την μάσκα στους πολυσύχναστους χώρους για να αποφύγουμε τις ιώσεις, δεν θα μας βγει σε κακό.
Μάθαμε ότι μπορούμε να κάτσουμε μέσα
Θα πει κανείς ότι η πρώτη καραντίνα δεν είχε καμία σχέση με τις υπόλοιπες και θα έχει δίκιο. Όμως εμείς σαν πολίτες, κάναμε αυτό που μας ζητήθηκε. Ακολουθήσαμε τις οδηγίες, στείλαμε τα μηνύματα και ήταν λιγοστοί όσοι παρανόμησαν και προσπάθησαν να πουλήσουν τρέλα. Το πώς εξελίχθηκε τελικά αυτή η ιστορία είναι μία άλλη κουβέντα, αλλά είδαμε πως δεν έχουμε κανένα πρόβλημα να ακολουθήσουμε εντολές.
Μάθαμε ότι το καθισιό φέρνει κιλά – και μάλιστα εύκολα
Μάθαμε ότι σχεδόν κανείς δεν ασχολείται με τα πιστοποιητικά
Και λέμε σχεδόν γιατί υπάρχουν τα μαγαζιά που προσέχουν, αλλά υπάρχουν και εκείνα που απλά ρωτάνε και παίρνουν τον λόγο σου ως συμβόλαιο. Συμπαθητικό και ευγενικό, δεν λέμε, αλλά όταν παίζουν κανονισμοί και θέματα υγείας, μήπως χρειάζεται περισσότερη προσοχή; Ίσως και όχι. Σε κάθε περίπτωση από αυτό που ζούμε, θα λέγαμε πως δεν ασχολούνται όλοι με δαύτα.
Μάθαμε πως μπορούμε να πατάξουμε την γραφειοκρατία
Αρκεί να θέλουμε βεβαίως. Γιατί ξαφνικά λόγω της πανδημίας, μπήκε μία τεράστια τάξη στο δημόσιο που, ακόμη και αν θέλει ακόμη δουλειά, ήταν ένα σημαντικό βήμα για να λυθούν βασικά ζητήματα. Από τα ραντεβού στην εφορία μέχρι ηλεκτρονικές αιτήσεις και υπηρεσίες σχεδόν για τα πάντα, ένας μεγάλος γραφειοκρατικός όγκος νικήθηκε μόλις μέσα σε μερικούς μήνες. Μία απόδειξη ότι γνωρίζαμε και μπορούσαμε, απλά έπρεπε να υπάρξει μία πανδημία να πάρουμε μπρος.
Mέχρι και τα μπαρ δεν θα είναι ίδια μετά τον κορωνοϊό
Μάθαμε πώς το rapid δεν λυπάται τα ρουθούνια μας
Τεστ και ξανά τεστ και δώστου και άλλα τεστ. Και πανικός. Θετικοί που κάνουν μοριακά και τους βγαίνει αρνητικό, αρνητικοί που πάνε την επόμενη μέρα και τους βγαίνει θετικό και γενικά ένας αχταρμάς που τελειωμό δεν έχει. Πολλά τεστ και παντού. Στα φαρμακεία, στα μικροβιολογικά εργαστήρια, στα containers που στήνουν οι δήμοι. Τουλάχιστον ο κόσμος πάει. Μακάρι να πήγαινε τόσο συχνά και για εξετάσεις αίματος.
Μάθαμε να ρίχνουμε περισσότερο ξύλο στο σπίτι
Ένα μεγάλο ζήτω για το ανθρώπινο είδος που στα χρόνια του κορωνοϊού, κατάφερε να σπάσει ρεκόρ στην ενδοοικογενειακή βία. Θα περίμενε κανείς ότι οι δύσκολες στιγμές ενώνουν τις οικογένειες και τις φέρνουν πιο κοντά, αλλά υπάρχουν και εκείνοι που τους αρέσει να σημειώνουν αρνητικά ρεκόρ.
Μάθαμε πως να κάνουμε κορωνοπάρτι
Όχι εμείς, οι άλλοι. Και μάλιστα μάθαμε να βγαίνουμε στην τηλεόραση και να τα συζητάμε χωρίς φόβο και πάθος, μπας και κανένας κακομοίρης που έχει την ίδια επιθυμία και θέλει να το στήσει σωστά, μπορέσει και πάρει κανένα μάθημα και το κάνει καλύτερα χωρίς να τον πιάσουν. Αλλά έχει ο καιρός γυρίσματα.
Μάθαμε πως η τηλεργασία δεν είναι τελικά κάτι το παράλογο
Αν μέχρι τότε κάποιες επιχειρήσεις πίστευαν πως η τηλεργασία είναι μία αμερικανιά χωρίς νόημα, κατάλαβαν την αξία της από τον πρώτο καιρό κιόλας της πανδημίας. Τελικά, όχι μόνο ήταν αναγκαία αλλά φάνηκε και αποδοτική, μιας και οι εργατοώρες που δαπανούσαμε στο δρόμο με την κίνηση κατέληξαν να είναι παραγωγικές. Ευτυχώς συνεχίζεται, γιατί είναι αναγκαία ακόμη σε πολλούς κλάδους.
Μάθαμε πως ο κορωνοϊός δεν είναι ο πάτος
Γιατί μόλις πέρασε το ένα έτος και είδαμε πως τελικά δεν θα πεθάνουμε όλοι, θυμηθήκαμε όλους εκείνους τους άλλους τραγικούς τρόπους που μπορεί να χάσει κάποιος την ζωή του. Όπως με τις γυναικοκτονίες. Ακόμη πιο τραγικά όπως βλέπουμε τον τελευταίο καιρό, με τον πόλεμο στην Ουκρανία. Το ρητό που λέει ότι το βαρέλι δεν έχει πάτο είναι ολόσωστο, οπότε ας προσέχουμε αν θέλουμε να ξαναπούμε τη φράση «ζούμε τα χειρότερα».
