Η ιστορία που θα διηγηθώ δεν έχει ηρωισμούς, ούτε δράματα. Μέσα της θα βρει κανείς την ουσία του τι σημαίνει να είναι κανείς οροθετικός σήμερα. Όλοι γνωρίζουμε πως το AIDS είναι μία ανίατη ασθένεια που κάποτε σκότωνε χιλιάδες ανθρώπους κάθε μέρα. Πλέον με τις κατάλληλες θεραπείες κάποιος μπορεί να ζήσει μία φυσιολογική ζωή, αν φυσικά το επιθυμεί. Σίγουρα μία ζωή γεμάτη εμπόδια και δυσκολίες αλλά πολύ καλύτερη από πριν.
Πώς είναι η ζωή ενός οροθετικού σήμερα;
Ο φίλος μου ζει χρόνια στο Παρίσι και είναι οροθετικός τα τελευταία είκοσι πέντε χρόνια της ζωής του. Σήμερα είναι 55 χρονών και ζει μία απόλυτα φυσιολογική ζωή. Με την θεραπεία αντιρετροϊκής αγωγής μπορεί και ζει κανονικά. Διατηρεί τη σχέση του με τη κοπέλα του χρόνια τώρα και σε γενικά πλαίσια μπορεί και περνάει τις μέρες του σαν κανονικός άνθρωπος και όχι σαν στιγματισμένος και καταδικασμένος από την κοινωνία ή την ιατρική κοινότητα.
Όταν το AIDS έκανε την εμφάνιση του την δεκαετία του ’80 τα πράγματα ήταν πολύ διαφορετικά από σήμερα. Τότε όσοι είχαν τον ιό ήταν κυριολεκτικά σε πολύ κακή μοίρα μιας και οι ιατρικές εξελίξεις πάνω στην ασθένεια ήταν πολύ μικρές. Κοινωνικά μιλώντας σήμερα είναι πολύ καλύτερα τα πράγματα όσο αφορά την ποιότητα ζωής των οροθετικών.
Ο φίλος μου βέβαια χρωστάει πολλά στο ό,τι ζει σε μία ξένη χώρα, στη Γαλλία η κοινωνία δέχεται πιο εύκολα ανθρώπους σαν αυτόν. Δεν υπάρχει όμως αυτός ο υπόγειος ρατσισμός που μπορεί κανείς να βρει στην Ελλάδα. Ο ίδιος είναι Έλληνας αλλά ζει εκεί πολλά χρόνια. Μου έχει παραδεχθεί πως αν δεν ήταν εκεί και βρισκόταν στην Ελλάδα σίγουρα θα αντιμετώπιζε προβλήματα στις σχέσεις του αλλά και στη δουλειά του. Στο Παρίσι τα πράγματα είναι πιο προχωρημένα όσο αφορά την ενσυναίσθηση απέναντι στους οροθετικούς ανθρώπους.
Μπορει ένας ασθενής να ζήσει φυσιολογικά;
Κανείς δεν του συμπεριφέρεται σαν κάτι το διαφορετικό και μάλιστα στη δουλειά του τα πάει περίφημα. Πάντα βέβαια υπάρχει το πρώτο σοκ όταν κάποιος μαθαίνει πως αυτός ο άνθρωπος πάσχει από AIDS, μετά όμως καταλαβαίνουν όλοι πως πλέον η ασθένεια αυτή είναι απλά μία χρόνια ασθένεια που είναι απόλυτα livable, αν φυσικά ο ίδιος ο ασθενής τηρεί όλες τις προϋποθέσεις της θεραπείας του.
Αυτή τη στιγμή δεν υπάρχει διαθέσιμη θεραπεία που να εξαλείφει τον ιό από το σώμα, ούτε διαθέσιμος εμβολιασμός που να προλαμβάνει, ωστόσο είναι διαθέσιμες φαρμακευτικές αγωγές (συνδυασμός αντιρετροϊκών φαρμάκων) που βοηθούν αποτελεσματικά το άτομο να ζήσει μια φυσιολογική ζωή, κρατώντας σε καταστολή τον ιό.
Ο φίλος μου μπορεί να ζει και να εργάζεται κανονικά. Βέβαια τα οροθετικά άτομα στην Ελλάδα είναι πιο κρυμμένα και κάπως πιο φοβισμένα, όπως αναφέρει ο ίδιος. Ακόμη στη χώρα μας το AIDS είναι μεγάλο ταμπού. Ακόμη οι άνθρωποι εδώ δεν μπορούν να αποδεχτούν πως μία κολλητική ασθένεια μπορεί να περιοριστεί σχεδόν απόλυτα αν τηρούνται όλες οι προφυλάξεις, και δεν μιλάμε μόνο για το σεξουαλικό.
Ποιες είναι οι ιατρικές εξελίξεις για τον ιό;
Αν διαγνωστεί και αντιμετωπιστεί εγκαίρως με λήψη αντιρετροϊκής αγωγής, το άτομο έχει υψηλό προσδόκιμο ζωής, θα λέγαμε μάλιστα, ότι δεν διαφέρει από αυτό των υπόλοιπων ανθρώπων, καθώς πλέον ο οροθετικός ασθενής υπό αντιρετροϊκή αγωγή θεωρείται ότι πάσχει από ένα χρόνιο νόσημα.
Στην Ελλάδα καταγράφονται αρκετά περιστατικά, πλέον όμως οι αγωγές είναι πιο πολιτισμένες και οι ασθενείς παίρνουν ελπίδες και στήριξη από τους γιατρούς.
Τα άτομα που λαμβάνουν αντιρετροϊκή αγωγή ανέρχονται σε 10.177, ενώ 4.199 έχουν εμφανίσει την ασθένεια. Οι θάνατοι που έχουν καταγραφεί ανέρχονται στους 2.846.
Ο φίλος μου αναφέρει πως πλέον και στην Ελλάδα τα πράγματα με τους οροθετικούς πάνε καλύτερα και σίγουρα δεν υπάρχει αυτός ο κοινωνικός μεσαίωνας που υπήρχε την δεκαετία του ’90. Τότε πραγματικά όλα ήταν πιο δύσκολα, ήσουν καταδικασμένος αν είχες τον ιό, έτσι πολλοί άνθρωποι πέθαναν κυρίως από ψυχολογικές κακουχίες που υπέστησαν.
Γιατι πρέπει να ξέρουμε τι συμβαίνει με την μετάδοση;
Στην Ελλάδα όμως ακόμη και σήμερα κάποιοι δεν γνωρίζουν καν πως ο ιός δεν μεταδίδεται τόσο εύκολα όσο πιστεύουν. Δεν κολλιέται ούτε με το σάλιο ούτε με την απλή επαφή, το AIDS μεταδίδεται μόνο με το σεξ χωρίς προφύλαξη, τον τοκετό και το αίμα.
Καλό είναι λοιπόν να δίνουμε ίσες ευκαιρίες σε αυτούς τους ανθρώπους και να μην τους θεωρούμε καταδικασμένους ούτε και «λεπρούς». Μπορούν να ζουν ανάμεσα μας κανονικά και μάλιστα πρέπει να τους θαυμάζουμε για τη δύναμη τους και το σθένος τους για ζωή. Πρέπει να παίρνουμε μαθήματα από αυτούς.
