Είναι πλέον μανιέρα κάθε φορά που έχουμε κάποιο περιστατικό έμφυλης βίας εναντίον κάποιας γυναίκας, μαζί με τα αναθέματα και τις καταδίκες του γεγονότος, να τα συνοδεύουμε και με τις απαραίτητες νουθεσίες και συμβουλές. Ένα ιδιότυπο κήρυγμα από άμβωνος με την ασφάλεια που παρέχει το ότι είμαστε έξω από τον χορό και καθαρή συνείδηση. Κάθε φορά όμως που έρχεται στην επιφάνεια της δημοσιότητας ένας βιασμός, ένας ενδοοικογενειακός ξυλοδαρμός ή μια γυναικοκτονία, ξέρουμε ότι αυτό δεν είναι αρκετό.
Δεν είναι αρκετό γιατί στο επόμενο άκουσμα μιας τέτοιας είδησης θα επαναλάβουμε τον ίδιο εμπνευσμένο μονόλογο προχωρώντας τη ζωή μας, πάντα με καθαρή συνείδηση. Όμως σήμερα, στη Διεθνή Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών, ημέρα την οποία έχει θεσπίσει ο ΟΗΕ πριν από 23 χρόνια, είναι ευκαιρία να δούμε τη μεγαλύτερη εικόνα.
Σήμερα που δεν έχουμε αφορμή να «καταδικάσουμε» κάποιον κακοποιητή, δυστυχώς θα έχουμε αυτή τη δυνατότητα στο μέλλον, ας δούμε τι κάνουμε οι υπόλοιποι. Ένα χιλιοειπωμένο ρητό-κλισέ αναφέρει πως η καταστροφή δεν προέρχεται τόσο από τη δράση των κακών, όσο από την αδιαφορία των καλών, όσο κλισεδιάρικο κι αν είναι αυτό, δυστυχώς επιβεβαιώνεται.
Πόσες φορές δεν έχουμε γίνει μάρτυρες, δεν έχουμε ακούσει κάποιο κλάμα, ένα ουρλιαχτό και δεν δώσαμε σημασία; Αποστρέφουμε το βλέμμα μας, σκύβουμε το κεφάλι, περιστρέφουμε το μπουτόν της έντασης της μουσικής να καλύψει τον «θόρυβο» και συνεχίζουμε, μέχρι να δούμε ή να ακούσουμε κάτι άλλο.
Είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν αρκεί να είμαστε τα «καλά παιδιά» που δεν έχουμε σηκώσει χέρι σε κάποια γυναίκα, δεν έχουμε παρενοχλήσει ποτέ καμία, δεν έχουμε απειλήσει ή βρίσει. Οι νουθεσίες και συμβουλές που προαναφέρθηκαν έχουν ένα πατερναλιστικό χαρακτήρα, που ναι μεν μπορεί να έχουν σωστό σκεπτικό, αλλά δεν μπορούν να είναι αρκετές. Ακούμε παντού παραινέσεις όπως «κορίτσια να φεύγετε, να καταγγέλλετε στην αστυνομία το γεγονός, μάθετε πολεμικές τέχνες κλπ». Πάρα πολύ σωστές συμβουλές που δίνονται κι αυτές με την ασφάλεια κάποιου που δεν έχει άμεση σχέση με το θέμα.
Τώρα που τέτοιες υποθέσεις έχουν ξεπεράσει τη μοίρα του μονόστηλου και του φαιδρού τίτλου «έγκλημα πάθους» και αρχίζουμε να διαβάζουμε εκτενέστερα ρεπορτάζ για αυτά τα εγκλήματα, αποδεικνύεται πόσο δεν έχουμε ιδέα για τι πράγμα μιλάμε. Άλλος τη σκότωσε χρόνια μετά τον χωρισμό τους, άλλος ταξίδεψε 150 χιλιόμετρα για να τη σκοτώσει, άλλος περίμενε να κοιμηθεί για να την αιφνιδιάσει ώστε να μην μπορεί να αξιοποιήσει τις γνώσεις πολεμικών τεχνών που διέθετε.
Παρά τις πάμπολλες ιστορίες οι οποίες βγαίνουν κατά καιρούς στην επιφάνεια της επικαιρότητας βρίσκοντας χαραμάδες στο πέπλο της σιωπής και τη συγκάλυψης δεν ξεχάσουμε ποτέ την ιστορία εκείνου του θύματος trafficking στην Ηλιούπολη πρίν από περίπου ένα χρόνο. Ας μην εστιάσουμε στο ακόμα πιο φρικώδες του πράγματος που ο θύτης ήταν κάποιος που είχε δώσει όρκο να προσφέρει προστασία σε τέτοιες γυναίκες, αλλά σε αυτή τη χαραμάδα που έριξε φως και νίκησε τη σιωπή και την αορατότητα. Αυτή η γυναίκα σώθηκε επειδή βρήκε τη δύναμη και την τύχη για να αποδράσει, αλλά δεν σώθηκε μόνο με τις δικές τις δυνάμεις. Σώθηκε γιατί όταν μια υπάλληλος σε ένα καφέ πρόσεξε ότι κάτι δεν πάει καλά και μαζί με τους υπόλοιπους εργαζόμενους στο καφέ την έκρυψαν, τις έδωσαν τις πρώτες βοήθειες κι ενημέρωσαν τις Αρχές.
Σε αυτό το καφέ οι εργαζόμενοι θα μπορούσαν να αδιαφορήσουν, να μην δώσουν σημασία σε μια ακόμα πελάτισσα με εμφανή σημάδια ταλαιπωρίας. Δεν θα έκαναν κάτι ποινικά κολάσιμο αν δεν της έδιναν σημασία, θα συνέχιζαν τη ζωή τους σαν να μη συνέβη τίποτα. Το ίδιο συμβαίνει καθημερινά σε χιλιάδες ανθρώπους γύρω μας. Όμως δεν υπήρξαν αδιάφοροι και αυτό είναι το μεγαλύτερο δίδαγμα για όλους εμας που είμαστε έξω από τον χορό.
Η Ημέρα για την Εξάλειψη της Βίας κατά των Γυναικών ας μην είναι μόνο μέρα καταδίκης των κακοποιητών, έχουμε άλλες 364 μέρες για να το κάνουμε αυτό. Ας είναι η ημέρα περισυλλογής για εμάς. Μια ημέρα κατά της αδιαφορίας ημών απέναντι στη γειτόνισσα, στην περαστική, στην άγνωστη. Μια γυναίκα εκεί έξω έχει ανάγκη από τη βοήθειά μας, ας μην είμαστε ακούσιοι συνεργοί στο έγκλημα. Απλώνουμε το χέρι μας, ενημερώνουμε τις Αρχές και κυρίως, ενδιαφερόμαστε.
