Δεν τα πολύ-χωνεύω ούτως ή άλλως τα ριμέικ. Πλην ελάχιστων περιπτώσεων, το μόνο που κάνουν σε μια καλή ή εξαιρετική ταινία, είναι να την κανιβαλίσουν: ρίχνουμε μια χούφτα ειδικών εφέ, βάζουμε ηθοποιούς που να «πατάνε» πάνω στις ερμηνείες των προκατόχων τους και συνήθως χαλάμε την ατμόσφαιρα που είχε η πρωτότυπη ταινία. Και για κάθε πραγματικά καλό ριμέικ, όπως μπορεί να είναι π.χ. «Το ακρωτήρι του φόβου» με τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο να δίνει ρέστα, υπάρχουν 10 ή 20 ριμέικ που αναρωτιέσαι γιατί τα έκαναν και – κυρίως – γιατί έκανες την ανοησία να το δεις.
Το «Μόνος στο Σπίτι», στα δικά μου μάτια δεν ήταν καν μια καλή ταινία. Το ξέρω ότι πολλοί διαφωνείτε και την έχετε ταυτίσει με τα Χριστούγεννα και κάθε χρόνο περιμένετε να την δείξει η τηλεόραση και περνάτε καλά, αλλά εγώ βλέπω τα πράγματα διαφορετικά. Όχι μόνο από τότε που έγινα πατέρας, αλλά και πιο πριν. Δεν με διασκέδασε ποτέ μια ταινία όπου μια οικογένεια ξεχνάει το παιδί της σπίτι και φεύγει διακοπές (και μάλιστα σε δυο ταινίες). Ούτε το γεγονός ότι ο μικρός Μακόλεϊ Κάλκιν αντιμετωπίζει τους επίδοξους διαρρήκτες ρίχνοντάς τους πράγματα στο κεφάλι, καίγοντάς τους και «βασανίζοντάς» τους, ούτε – πολύ περισσότερο – ότι οι δυο επίδοξοι διαρρήκτες τσαντίζονται τόσο πολύ μαζί του, που θέλουν να του κάνουν πραγματικά κακό – μιλάμε για ένα παιδάκι 8 ετών!
Και σε αυτήν ακριβώς τη λογική, δεν μπορώ να καταλάβω τη χρησιμότητα ή την καλλιτεχνική αξία ή το νόημα, του να βγάζεις μια ταινία με τίτλο «Home Sweet Home Alone», που θα αποδοθεί στα ελληνικά κάπως σαν «Ολομόναχος στο Σπίτι», με ένα άλλο πιτσιρίκι που ουσιαστικά παίρνει τη θέση του Κάλκιν και δυο ληστές που υποδύονται τους παλιούς ληστές. Με άλλα λόγια ίδιο σενάριο, άλλες φάτσες, ίδια θλίψη και μια «Χριστουγεννιάτικη ταινία» χωρίς τίποτα το Χριστουγεννιάτικο και γιορτινό, πέρα από τα στολίδια και τα έλατα. Μια ιστορία, που αν συνέβαινε στην πραγματικότητα, θα τρέχαμε στα social media να εκφράσουμε την οργή και την αγανάκτησή μας για τους ακατάλληλους γονείς και θα «απαιτούσαμε» από την Πρόνοια να πάρει τα παιδιά μακριά τους για να τα σώσει. Στην αληθινή ζωή θα μας σόκαρε, στη μεγάλη οθόνη μας διασκεδάζει. Πώς γίνεται αυτό;
«Μα είναι σενάριο». «Μα είναι μυθοπλασία». «Μα έχει πλάκα». Κανένα πρόβλημα, γούστα είναι αυτά και υποδείξεις δεν έχω καμία διάθεση να κάνω σε κανέναν. Ούτε το «δες το πρώτα και μετά κρίνε το» με αγγίζει – είδα το τρέιλερ και είναι το ίδιο πράγμα που είχαμε δει και τότε. Καλά να περάσετε λοιπόν όσοι το περιμένετε με λαχτάρα και καλές γιορτές να έχετε όσοι πάτε σινεμά να το δείτε, παρέα με τα παιδιά σας. Και καλή τύχη σε όσους χρειαστεί να απαντήσετε μετά στις ερωτήσεις των παιδιών σας, όπως «γιατί ξέχασαν το παιδί τους αυτοί οι γονείς;», «γιατί γελάς που το ξέχασαν;», «εμένα θα με ξεχνούσατε ποτέ και θα φεύγατε;» ή «γιατί θέλουν αυτοί οι δυο κακοί κύριοι να κρεμάσουν ανάποδα το παιδάκι;».
