Η λειτουργία του κατοικώ είναι αυτό που δένει το άδειο με το γεμάτο. Ένα ζωντανό πλάσμα γεμίζει το άδειο καταφύγιο*
Πήγα για να βοηθήσω αλλά στην ουσία ήταν σαν να έκανα ξανά μετακόμιση εγώ ο ίδιος. Αυτό το σπίτι το είχα αδειάσει άλλη μία φορά όταν έμενα κι εγώ κάποτε εδώ. Τώρα είχε έρθει η σειρά ενός άλλου συγκατοίκου να φύγει από το παλιό μας σπίτι. Όλος αυτός ο υλικός πολφός έπρεπε να βρει κάπου αλλού να λιμνάσει αλλά μαζί του έσερνε μία αναγκαστική ακολουθία από ψυχοφθόρα γεγονότα.
Σηκώθηκα κι έφτιαξα καφέ μιας και ήταν επείγουσα η ανάγκη, ημέρα Σάββατο, ελαφρώς χθεσινός, στεφηφόρος αιθανόλης, ανεγερθής εκ νεκρών. Με εναπόθεσαν επί ευέξαπτου μοτοποδηλάτου κι ανηφορίσαμε τους έρημους δρόμους προς τα αμφιλεγόμενα σύνορα Βύρωνος-Παγκρατίου-Καισαριανής.
Είχα καιρό να έρθω προς αυτά τα μέρη και είχα ξεχάσει πως η θερμοκρασία έπεφτε σίγουρα δύο ή και τρεις βαθμούς σε σχέση με το κέντρο. Η ευλογημένη δροσιά που κατέβαινε αργά από τον Υμηττό με ξυπνούσε. Παρκάραμε κι αυθωρεί σφηνωθήκαμε εντός θέσφατου μικρού καφέ για μία ζωογόνο δόση επιπλέον καφεΐνης. Αργούσε λίγο η υπάλληλος και για μία στιγμή πέρασαν εικόνες πολέμου και βίας μέσα από τους αγουροξυπνημένους μας οφθαλμούς.
Στο σπίτι όλα ήταν ενταφιασμένα σε μελανές σακούλες, απλωμένες σε όλο το μωσαϊκό. Κάτσαμε για ένα γρήγορο τσιγάρο στο άδειο σαλόνι και κάπου εκεί με κατέκλυσε μία θλίψη κάπως ύπουλη και υπόγεια η οποία μεταφραζόταν σε συριγμό αέρα που μπαίνει κάτω από την πόρτα ή σε ανεπαίσθητο γδούπο από το μαγνητάκι-Ιταλία που πέφτει από την πόρτα του ψυγείου.
Είχα ζήσει εδώ πέντε χρόνια από τη ζωή μου και τώρα η μπαγιάτικη αύρα εκείνων των ετών αναδευόταν με την βεβαιότητα της μεταμόρφωσης και της κίνησης, τη σκόνη, τα αναποδογυρισμένα βλαττοειδή, τις ξεχασμένες μα λατρεμένες οσμές του λουτρού.
Η συνομοταξία των αμπαλαρισμένων αντικειμένων και ο ανεπαίσθητος στρόβιλος από την υγρασία του παταριού είχαν ήδη στιγματίσει το τέλος μίας εποχής πάνω στο δέρμα.
Ολόκληρη, μια Βαβέλ ενός βίου που δεν ήταν δυνατόν να περιγραφεί ποτέ με ακρίβεια, ήταν έτοιμη προς μετακίνηση μερικά χιλιόμετρα πιο κάτω.
Το φορτηγό έφτασε και σβήσαμε τα τσιγάρα μας. Και είναι πάντα ετούτη η κρίσιμη στιγμή που σε πιάνουν τα αρθριτικά και η μέση, εκείνος ο πονεμένος σπόνδυλος από την αιώνια σκολίωση της οθόνης. Πάντα τα σωματικά προβλήματα επανέρχονται δριμύτερα όταν δεν τα χρειάζεσαι ούτε στο ελάχιστο. Μαζί με το φορτηγό κατέφθαναν ξανά και ξανά, σαν αισχροί παλαιοί συμμαθητές, όλα τα ψυχοσωματικά σου άχθη, έτοιμα να ρίξουν πάραυτα την καθιερωμένη τους πρωινή σφαλιάρα.
Γόνατο εκτός λειτουργίας, μέση σε κρίσιμη κατάσταση, πλάτη όλη λάθος. Ο κορσές και η επιγονατίδα αναγκαία εξαρτήματα της μάχης με τα δυσοίωνα έπιπλα.
Το πιο εύκολο είναι να τα βάλεις μέσα στο φορτηγό αλλά το πιο δύσκολο είναι τα βγάλεις μετά ξανά έξω. Ευτυχώς ο μετακομιστής ήταν θηρίο γιατί αν περίμενε από εμάς, θα κρατούσε η μετακόμιση για κανά εξάμηνο.
Σακούλες, έπιπλα, κούτες. Αυτή είναι η επιδερμική εντύπωση που πιάνει ο κουρασμένος οφθαλμός.
Από μέσα όμως υπάρχει μία αυτοσχέδια πλάση που δεν έχει τελειωμό και οι διαστάσεις της είναι παρανοϊκές και ζέχνουν από συναισθηματική εφίδρωση. Βιβλία, τασάκια, χαρτιά, παπούτσια, συσκευές, πολύπριζα, πιάτα, πιρούνια, φούρνος, πλυντήριο, ψυγείο, σύνθετο, στρώμα, τάβλες, στερεοφωνικό, δίσκοι, συρταριέρες, γλάστρες, μουσικά όργανα, ηχεία, φωτιστικά, τραπέζια, καρέκλες, κομοδίνα, σόμπες, παντόφλες, ανεμιστήρες, αφυγραντήρες και ο κατάλογος δεν έχει τελειωμό.
Η μετακόμιση είναι ένα γνήσιο αστεακό σφάλμα, ένα χωροχρονικό ελάττωμα τόσο αναγκαίο όσο και η ανάδυση από ένα παγωμένο και σκοτεινό μέρος, είναι η πρώτη ανάσα που τρυπάει τα πνευμόνια αλλά την ίδια στιγμή χαρίζει ζωή. Είναι μία κίνηση εκριζωτική, βαθιά, μία διαδικασία που διενεργείται για να διασώσει τον άνθρωπο από μία παθογένεια χρόνων.
Η μετακόμιση πονάει σαν χειρουργική επέμβαση.
Tο άγγιγμα της είναι σκληρό μα ακριβές σαν νυστέρι, αλλά την ίδια στιγμή σώζει τον αστεακό ασθενή, κι αν όχι οριστικά, του χαρίζει με βεβαιότητα μερικά ακόμη χρόνια ζωής.
Εγώ πήγα με το φορτηγό για να βοηθήσω. Ρώτησα τον οδηγό, καθισμένος μέσα στο υπερυψωμένο του βασίλειο, αν ξέρει από πονεμένους σπονδύλους. Όλη μου η ζωή είναι ένας πονεμένος σπόνδυλος, είπε και χαμογέλασε λίγο πικρά. Του εξήγησα σαν μικρό παιδί το πρόβλημα μου και είπε πως απλά χρειάζομαι γυμναστική και καλύτερη στάση. Δεν έπρεπε να ανησυχώ καθόλου. Όλα θα πήγαιναν καλά.
Στον καινούριο δρόμο κατέβηκα γρήγορα από το φορτηγό κι έκλεισα το δρόμο με έναν κάδο που βρήκα παραπλεύρως, ευτυχώς άδειο αλλά πάντα με τα καθιερωμένα σημάδια της καύσης εντός του. Γενικά δεν είναι ό,τι καλύτερο να κάνεις αυτή την κίνηση στα βαθιά Εξάρχεια, ακόμη κι αν είναι πολύ πρωί. Πλέον όμως με τόσο επιθετικό gentrification κανείς δεν θυμάται τι ακριβώς σημαίνει η λέξη μπάχαλα (ή μήπως είναι το αντίθετο;).Τέλος πάντων, τουλάχιστον έμαθα πως οι κάδοι έχουν ποδόφρενα, μία πραγματικά χρήσιμη πληροφορία την δύσκολη στιγμή ενός οδοφράγματος, έστω και κάπως αλλιώτικου από τα συνηθισμένα.
Ναι τα μεγάλα ασανσέρ είναι μία ευλογία από τον Θεό.
Το χειρότερο όμως που μπορεί να σου συμβεί είναι να έχεις τρίφυλλη ντουλάπα και να μην χωράει στο ασανσέρ του καινούριου σπιτιού. Έτσι την αφήνεις για το τέλος. Ο μετακομιστής να τραβάει από πάνω κι εμείς οι δύο από πίσω να σπρώχνουμε με ό,τι δύναμη μας είχε απομείνει.
Για μία στιγμή είχα την εντύπωση πως δεν θα προλάβω να δω το νέο σπίτι, ζουλιγμένος σε μία γωνία της σκάλας και με την καρδιά να χτυπάει συναγερμό στο στήθος. Τελικά τα καταφέραμε.
Μεταμοσχεύσαμε μία ολόκληρη ζωή πέντε ετών και βάλε μέσα σε ένα άλλο, ξένο, οικιακό σώμα. Είναι κι αυτό ένα είδος κατορθώματος.
* G. Bachelard, H ποιητική του χώρου
