Το ταξίδι από το Σαν Φρανσίσκο στη Χαβάη ήταν η πιο φριχτή εμπειρία που γνώρισαν ποτέ ο Γκρηρ κι ο Κάμερον, πιο τρομερή ακόμα κι από κείνη τη φορά που πυροβόλησαν δέκα φορές το βοηθό ενός σερίφη στο Άινταχο και κείνος δεν έλεγε να πεθάνει και στο τέλος ο Γκρηρ αναγκάστηκε να του πει, «Να χαρείς ό,τι αγαπάς πέθανε γιατί δεν θέλουμε να σε ξαναπυροβολήσουμε». Κι ο βοηθός είχε πει, «Καλά, μην πυροβολείτε άλλο, θα πεθάνω».
«Δεν πυροβολούμε» απάντησε ο Κάμερον.
«Οκέυ, πέθανα» - και πέθανε. *
Το καρτούτσο των ονείρων
Η παρθενική αδήριτη κίνηση που πράττω επί μιας πρωινής συστοιχίας μου με το γραφείο είναι να οφθαλμοραπίσω το θερμόμετρο επί της οθόνης κι εν συνεχεία να βουτήξω τον παράμεσο εντός ενός αχνιστού γλυκύ βραστού αριστερά μου.
Άχθος ιδίοις αναλώμασι.
Ετούτο με τον δάχτυλο βουτηχτή πάντοτε γίνεται κατά λάθος βέβαια, από ατόφια κι ιδιάζουσα αφηρημάδα. Το καρτούτσο της κεφαλής ξέχειλο καθώς είναι με μολυβένιο ονειρικό σφάλμα ενεργεί ωσάν καμπάνα εντός μηνιγγιών, πιο σβέλτη, εμβριθέστερη κι ανατριχιαστική απ’ την γνωστή σε όλους μας οιμωγή που κατοικεί εντός του χλωμού ζωμού του καφέ.
Ανεβαίνοντας τον Λυκαβηττό αισθάνθηκα σαν τον Δον Κιχώτη
Ιχθύς σε πυρκαγιά
Η καταρρακωμένη νύχτα ακόμη στέκει ομπρός μου ενεή κι αποσβολωμένη. Επακριβώς δεν γνωρίζω ακόμη την αιτία που προχώρησα τόσο προς την απολεσμένη αυγή. Συνήθως αισθάνομαι να πνίγομαι ωσάν ιχθύς μέσα σε ανυπόδητη πυρκαγιά διά ενός υπερούσιου εκκοκκισμού που εμπεριέχει ολόκληρη την πόλη ως παράσταση αλλά και ως ανοίκεια ηθική.
Ο χάρτης που δεν είναι πάντα χάρτης
Τα όνειρα που βλέπω στον ύπνο – μία άκρως ιδιωτική αλωπεκή επί της τρίγλυφης μετόπη μου - είναι κι ο προσεταιριστικός χάρτης της επόμενης ημέρας. Καμιά φορά δεν έχω όνειρα οπότε η καθημερινότητα τελεί άνευ οδηγιών κι έτσι τυφλή οδεύει προς το άγνωστο. Γεγονός ακραία ευχάριστο διότι συμποδίζεσαι ξέγνοιαστος άνευ φενάκης επί των επίπλων και το καύκαλο αερίζεται λίαν αυθόρμητα, ειδικότερα αν επικρατεί ηλιοφάνεια εντός της σαλονοτραπεζαρίας.
Αν όμως υποπέσω σε κάποιο ανήλιαγο σπήλαιο ονείρων την προηγούμενη νύχτα, όπως έγινε δηλαδή χτες, τότε όλα τα πράγματα εναγκαλίζονται μία μορφή απόξενη, υγρή και υποτονική.
Γιώργος Ιωάννου: Πώς είναι να γειτονεύεις με το φάντασμα ενός ιδιαίτερου Έλληνα λογοτέχνη
Περί επαγγελματικών
Αν κατείχα τις κατάλληλες και λίαν προλειασμένες υποδομές εντός μου ίσως το μόνο που θα μ’ ενδιέφερε «επαγγελματικά» να ‘ταν μια αμάλαγη αναπαράσταση κι ένας arte povera αναστοχασμός των νυχτερινών μου ενυπνίων επί μιας τραχιάς κι απαιτητικής πραγματικότητας.
Ετούτο βέβαια θα ήταν εξαιρετικά επιζήμιο για τα ήδη ημι-ερειπωμένα οικονομικά μου. Ποιος άραγε θα ενδιαφερόταν για ένα τεχνητό δωμάτιο που έχει στηθεί εξ ολοκλήρου, μέσω μίας παράταιρης παραγωγής, μόνο και μόνο για να μυρίζει όπως μύριζε εντός του ενυπνίου μου;
Αν έβαζα είσοδο άραγε θα είχα κάποια έσοδα από τις επισκέψεις;
Κάρολος ο Ανδεγαυός
Κάτι τέτοιες σκαιές κι αλλόκοτες σκέψεις κατακλύζουν αθλιωδώς την επισφαλή κεφαλή εν μέσω του φατριασμού της νυκτός. Στο χθεσινό όνειρο υποδύθηκα έναν κυφώδη ιπποκόμο του αψίθυμου Κάρολου του Ανδεγαυού των Καπετιδών-Ανζού και του συνέδραμα επί του χειρισμού των Αττικών γραμμών του μετρό επί του σταθμού Ομονοίας πάρεξ του ξίφους και του ντορή, μπας και τελικά έφτανε στον λιμένα του Πειραιά για να καβαλήσει κάποια ατσάλινη σκούνα προς το ξέμπαρκο νησί του.
Το όνειρο είναι ένα ιδιαίτερο κι απύθμενο άστυ που κρατιέται σε λειτουργία όπως μπορεί και με ό,τι άρματα διαθέτει. Η θέαση είναι συνήθως οριζόντια όταν ξυπνάμε ενώ τη νύχτα τα βλέπουμε όλα κάθετα, ωσάν τερματοφύλακες λιπόθυμοι εκ της εξάντλησης.
Η ιερή πόλη και οι 24ωροι γωνιακοί Σταυροφόροι
Ένας άπατρις Άκουαμαν και η Κολώνα
Για παράδειγμα ένας άλλος ονειρικός πρωταγωνιστής μου, ο άπατρις Άκουαμαν, ήτο ελαφρώς γελοίος και καθόλου πράσινος, μα μελανός ωσάν ληγμένη σαμπρέλα ποδηλάτου. Ήμουν ικανός να τον ξεγελάσω και στη φάτσα θύμιζε ένα παλιό μου συμμαθητή τον Τάκη τον Ματάλα που μαζί με τους άλλους Φορτετσανούς Ούννους συνθλίβανε κάθε μία ώρα τα γεννητικά μου όργανα επί της αυλής εις το φημισμένο, νησιώτικο βασανιστήριο-γυμνασιακό άθυρμα με την μυστήρια ονομασία «Η Κολώνα». Αρπάζανε τα πόδια σου δύο και τα χέρια άλλοι δύο και σε χτυπούσαν αλύπητα στ' αχαμνά επί της ατσάλινης δοκού του φιλέ του γηπέδου της πετοσφαίρισης υπό το περίλυπο βλέμμα των αιωνίως εξωτικών κορασίδων.
Το τηγάνι κι οι ποστελνίκοι
Πόσους τόνους οδόντων δεν έχω απολέσει εντός ονείρων; Πόσοι και πόσοι αγαπημένοι όνυχες δεν έχουν μπλαβίσει, σάπιοι μέσα στη νύχτα; Πόσα καλά σκαριά δεν έχουν κάνει θεαματικά σλάλομ εντός του φουρτουνιασμένου άλατος με μένα στην πλώρη να τρώω ότι τσιπούρα και ξιφία έχει η μεσόγειος στο κούτελο; Πόσα μπαρμπούνια δεν έχουν τηγανιστεί εντός ενός γιγαντιαίου τηγανιού μου επί του μαξιλαριού;
Αν ο ηγεμόνας κόσμος δεν είναι ακριβώς πραγματικός γι’ αυτό δεν φταίμε εμείς οι ποστέλνικοι της αϋπνίας αλλά μήτε και τα ιδρωμένα όνειρα μας. Η ζοχαδιασμένη παραλληλία των πραγματικών εικόνων και των ονειρικών παραστάσεων είναι που μας αναμοχλεύει τα νεύρα όπως τα έμπειρα δάχτυλα τις ατσάλινες κλωστές ενός εγχόρδου.
Είναι ακριβώς όπως όταν εγκολπόνεσαι και παιζογελάς με τ’ άπειρα και φλήναφα είδωλα μέσα στον καθρέπτη σου.
Ορώ γαρ ημάς ουδέν όντος άλλο, πλην
είδωλ’, όσοιπερ ζώμεν, η κουφήν σκιάν**
Αντιμέτωπος με τα αρχεία του παλιού σκληρού δίσκου
Αλλεργίες βρυκολάκων
Πόσους τόνους όνειρα με ζάλωσε πάλι εκείνος ο Νεράνθρωπος γι’ απόψε, καθ’ όλη τη διάρκεια των παραστάσεων της πραγματικότητας μου; Η ρις η οχυρωτική όμως δεν ξεβουλώνει με τίποτα διότι με το που ανασέρνεσαι ωσάν βρυκόλαξ υπό του στρώματος οι νευραλγίες και οι υποχθόνιες αλλεργίες βρίσκονται παντού εντός του δώματος. Κάποιες είναι ήδη εγκολλημένες στο ταβάνι σαν ιστοί αραχνοειδών και κάποιες άλλες στο λεπτό στρώμα, χυμένοι αποσυνάγωγοι βόστρυχοι ζυμαρικών.
Εσύ τουρτουρίζοντας ωσάν προτηγανισμένος βακαλάος σπαρταράς μέχρι το μπάνιο για να διαπιστώσεις πως ακόμη υπάρχεις και βλέπεσαι στον ύαλο.
Το μείζον όνειρο ο βίος
Αν το να ζω σημαίνει μόνο ανήλεη προπόνηση για τα ατελείωτα Σισύφεια μαρτύρια των ενυπνίων τότε και στον άχαρο ξύπνιο ετούτη την κίνηση πράττουμε μόνο τελικά: προετοιμαζόμαστε απρόσκοπτα για την ονειρική παράσταση μας της νυκτός.
Ένας κύκλος που δεν παύει.
Αν δεν υπάρχει αλήθεια αλλά ούτε και πλάνη, τότε μια διαρκής περιδίνηση από τον οριζόντιο χρόνο προς τον κάθετο είναι τούτο που μας καταδικάζει και μας περιγράφει επακριβώς.
Οπότε το μείζον εκείνο όνειρο που αποκαλούμε βίο ίσως να τελεί χρέη ενός έλασσον ονείρου σε μία ακόμη πιο κάθετη θέαση που τώρα δεν είμαστε ικανοί να διακρίνουμε λόγω αδυναμίας υπόγειας.
Όνειρο μέσα στο όνειρο δηλαδή, τα έχουν πει τόσοι και τόσοι αλλά και πάλι να που εδώ γυρνάμε τις εποπτείες μας.
Το αγαπητό σφάλμα (ΒΟΥ.ΛΑ.ΠΑ.ΑΛ)
Αν το σφάλμα είναι ένα αναντίρρητο γεγονός που οδηγεί το βίο μας, τότε το ενύπνιο είναι κι αυτό ένα σφάλμα που διορθώνει ή επιδεινώνει εκείνο του ξύπνιου.
Βουδεσονίδη, λανσοπραζόλη, παρακεταμόλη, αλπραζολάμη. Γυρνάμε τη μαγνητοταινία πάλι όπισθέν στον καφέ και στο μακροβούτι του δαχτύλου, με φωνούλες αστείες και κινήσεις σπασμωδικές.
Τα τελευταία έτη η μόνη αθλητική πράξη που επιδίδεσαι είναι να μαζεύεις στην απόχη σου πάμπολλα στοιχεία ανοικειότητας, όπου κι αν τα πετύχεις εύκαιρα.
Ένα σύμφυρμα συλλογής τρομερά θεαματικό είναι και τα όνειρα. Η ονειρική αποθήκη σου είναι εξαιρετικά ταξινομημένη και σπάνια ή έτσι θέλεις να πιστεύεις. Φυσικά τούτο δεν είναι αλήθεια.
Ο κύριος με το χονδρό πούρο
Όλοι πάνω κάτω τα ίδια όνειρα βιώνουμε. Το είχε επισημάνει και ο κύριος με το χονδρό puro tabacco di Havana.
Χρυσάνθεμα, κλίματα, λαγοί, γάτες, πεθαμένες γραίες και μελανούς κύνες. Ψάρια, δόντια, νύχια, συνουσίες, ζυμάρια, βρώμικα χαλιά κι αέναες πτώσεις στο γλυκύ κενό.
Αν ένα σφάλμα είναι ικανό να μεταμορφώσει την ημέρα σου αυτό κείτεται εντός του ονείρου που είδες την προηγούμενη νύχτα κι αν ένα άλλο σφάλμα είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μέσα στο «πραγματικό» σου απόγευμα αυτό θα είναι το αποτέλεσμα της συμπεριφοράς σου προς την αποφυγή ή την ευθυγράμμιση της υποκειμενικής πίστης σου στο χθεσινό όνειρο.
Αν ο βοηθός του σερίφη δεν πεθαίνει είναι γιατί αυτός επιλέγει πότε θα πεθάνει εντός του ονείρου του, αλλά ποτέ εκτός.
Με λίγα λόγια μπρος ο γκρεμός του πραγματικού και πίσω ο εσφαλμένος και αλλότριος προσωπικός σου Άκουαμαν που κραδαίνει ένα περίστροφο γεμάτο τηγανόλαδο, στεκούμενος σιμά του γκεμισμένου πλέον γηπέδου πετοσφαίρισης του Καπετανάκειου δείχνοντας σου εκείνο το ατσάλινο κολωνάκι με το οσποδαρικό του βλέμμα.
Κι όμως όταν ξυπνάς, ο Άκουαμαν έχει ακόμη το πρόσωπο σου, επαναλαμβανόμενο επ’ άπειρον στον καθρέπτη του λουτρού.
*R. Brautigan, Το τέρας των Χώκλιν, εκδ. Γράμματα
** Σοφοκλής, Αίας
