Έχουμε την αίσθηση πως όταν ακούσαμε ότι θα ανέβει η τιμή στο σουβλάκι περισσότερο στην πλάκα το πήραμε παρά νιώσαμε αναβρασμό και τσαντίλα. Το ίδιο στα ψιλά πέρασε και η γενική άνοδος στην τιμή του ψωμιού, δίχως να συνειδητοποιήσουμε ότι το επόμενο χτύπημα θα πονούσε πραγματικά πολύ. Και τελικώς εδώ και λίγες μέρες μετά τους αποχαιρετισμούς στους Μίκη Θεοδωράκη και Mad Clip ετοιμαζόμαστε για άλλο ένα «αντίο». Αυτό της αγαπημένης μας συνήθειας, της πιο συνηθισμένης και κυρίως εθισμένης καθημερινής παραγγελίας του Έλληνα και γενικά του ανθρώπου. Του καφέ.
Τα νέα από τη Βραζιλία και τις φυτείες καφέ δεν είναι καλά, με αποτέλεσμα να μειωθεί η παραγωγή και να αυξηθεί η τιμή του. Αποτέλεσμα; Φόβοι ραγδαίας αύξησης στην τιμή πώλησής του αγαπημένου μας ροφήματος από τις καφετέριες και μια ατέρμονη κουβέντα βουτηγμένη στον τρόμο και την ανησυχία για το τι θα απογίνουμε. Δεν είναι υπερβολική η αντίδραση αυτή, η σχέση του ανθρώπου με τον καφέ είναι κάτι σαν την καρδιά με το σώμα. Χωρίς το ένα δεν υπάρχει το άλλο.
Εδώ ο κινηματογράφος έχει κλασικές στιγμές με καφέ. Δείτε ποιες είναι στο παρακάτω άλμπουμ:
Αυτή τη στιγμή λοιπόν στο Ratpack κοιτάζουμε το «αύριο» του καφέ στη χώρα μας και τοποθετούμε στο εδώλιο δύο συντάκτες με εντελώς διαφορετική οπτική για το ρόφημα-ξυπνυτήρι, το Στέλιο Παπαγρηγορίου και το Χρήστο Κάβουρα.
Ο πρώτος χωρίς καφέ ούτε το παντελόνι του δεν μπορεί να φορέσει σωστά, ο άλλος δεν μεγάλωσε πίνοντας καφέ αλλά… χυμό πορτοκάλι και γαλατάκι. Δυο εκ διαμέτρου αντίθετοι τύποι κοιτάζουν το αύριο στην Ελλάδα του καφέ και τι θα κάνουν σε περίπτωση που εκτοξευτεί η τιμή του. Διαφέρουν τόσο πολύ ή τελικά ο καφές εκτός από το να «ξυπνάει», ενώνει και κόσμο;
Χωρίς τον καφέ δεν υπάρχει ημέρα για τον Στέλιο Παπαγρηγορίου
Ο καφές είναι κάτι το αναγκαίο τώρα και σχεδόν τριάντα χρόνια στη ζωή μου. Χωρίς αυτό το μαγικό ρόφημα δεν γίνεται να ξεκινήσω τη μέρα μου σε καμία περίπτωση. Σίγουρα μπορεί να πει κανείς πως είμαι εξαρτημένος από τον καφέ, από την άλλη ο καφές μου προσφέρει πολλά καλά. Με ξυπνάει, με κάνει να έχω περισσότερη ενέργεια και διάθεση και στην τελική βοηθάει τον εγκέφαλο μου να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις της δουλειάς και της καθημερινότητας μου.
Πίνω μόνο ελληνικό, άντε και καμιά φορά αν έχω όρεξη μπορεί να βάλω και λίγο φίλτρου. Με το που ανοίξω το μάτι μου το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να πάω στην κουζίνα και να βάλω το μπρίκι στο μάτι. Ίσως η πιο σημαντική κίνηση η οποία θα μου αποκαλύψει αν η μέρα μου θα πάει καλά ή όχι. Υπάρχουν φυσικά περιπτώσεις που όλα πάνε στραβά, είτε θα έχει τελειώσει ο καφές (τεράστια καταστροφή), είτε θα μου χυθεί πάνω στο μάτι γιατί από τη νύστα μου θα τον έχω ξεχάσει (μικρή καταστροφή).
Το σίγουρο είναι πως χωρίς τον καφέ μου το πρωί δεν μπορώ να κάνω τίποτα. Αισθάνομαι στην κυριολεξία σαν ανάπηρος, εγκεφαλικά αλλά και σωματικά. Φυσικά έχω δοκιμάσει τα πάντα (σαν την γνωστή διαφήμιση) αλλά τίποτα δεν είναι σαν τον καφέ. Από τσάι μέχρι και κάτι εξωτικά υποκατάστατα του καφέ, τα οποία βέβαια δεν κατάφεραν να κάνουν τίποτα. Στ’ αλήθεια ο καφές είναι μία εφεύρεση ιδανική για το αστικό πλάσμα.
Τώρα αυξάνεται η τιμή του μαζί με κάποια άλλα προϊόντα στον κόσμο, όπως τον χάλυβα, την ξυλεία κτλπ. Αυτό μάλλον είναι η αρχή μίας κρίσης που έρχεται να μας συναντήσει στο μέλλον. Δεν ξέρω αν φταίει ο κορονοϊός ή αν απλά έτσι είναι τα πράγματα στην κοινωνία που ζούμε, σίγουρα όμως εγώ δεν πρόκειται να κόψω τον καφέ όσο ψηλά κι αν φτάσει η τιμή του.
Από την άλλη ο Χρήστος Κάβουρας δεν ξέρει καν να φτιάχνει καφέ
Έβλεπα πάντα φίλους και συγγενείς να ορμάνε στις καφετέριες και να αποχωρούν με ένα καφέ στο χέρι, εγώ πάλι δεν ήμουν από εκείνους που τρελαινόταν στην όλη ιδέα. Να φανταστείς έφτασα περίπου 25 ετών για να καταλάβω την πραγματική διαφορά του φρέντο εσπρέσο και του φρέντο καπουτσίνο, ενώ είναι μεγάλο σφάλμα να ‘ρθεις σπίτι μου και να μου πεις να σου φτιάξω καφέ. Δεν είναι ότι τον κάνω χάλια, αλλά ότι δεν ξέρω καν να τον φτιάχνω (νομίζω).
Όσο για το τι έπινα τόσο καιρό στην καφετέρια; Milkshake, σοκολάτα (ζεστή ή κρύα) ή έναν χυμό πορτοκάλι. Τη σχέση μου με τον καφέ ουσιαστικά την ξεκίνησε το Ratpack, καθώς ένιωθα την απόλυτη ανάγκη να πληκτρολογώ και ταυτόχρονα να έχω ένα ρόφημα από δίπλα προκειμένου να τραβάω μια ρουφηξιά και να συνεχίζω τη δουλειά. Θα μου πεις γιατί δεν κάνω το ίδιο με τον αγαπημένο μου χυμό ή το milkshake και η απάντηση είναι ότι όλα αυτά έχουν κάτι που δεν έχει ο καφές. Είναι τόσο γλυκά που δεν είναι δύσκολο να τα κατεβάσεις μονορούφι την ώρα που ο τίμιος φρέντο καπουτσίνο μέτριος που παραγγέλνω με κρατάει φρόνιμο κάθε φορά που τον κατεβάζω. Με λίγα λόγια αυτή είναι η σχέση μου με τον καφέ.
Δεν είμαι από εκείνους που σηκώνονται το πρωί και ψάχνω το δρόμο αν δεν πιω καφέ, ή αν μου πουν «θα ζήσεις την υπόλοιπη ζωή χωρίς καφέ» δεν θα σκεφτώ το χαρακίρι. Στο κάτω-κάτω της γραφής δεν με ξυπνάει το συγκεκριμένο ρόφημα και κάθε φορά μασάω τσίχλα για να εξαφανίσω την πικρίλα από τον ουρανίσκο μου. Για έναν τύπο σαν και μένα μια άνοδος της τιμής του καφέ θα μπορούσε να σημάνει και το τέλος της σχέσης μου με αυτόν, ωστόσο δεν νομίζω ότι θα μπορώ να δουλέψω όπως δούλευα και πριν αν δεν έχω αυτό το «σπαστικό» ρόφημα που δεν μπορώ να το πιω μέσα σε μια γουλιά να μου κρατάει συντροφιά.
Αυτή τη στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο σκέψου είμαι στον δεύτερο της ημέρας και δεν είναι ούτε 12 το μεσημέρι. Θα χρειαστεί να πάει στα 5 ευρώ το takeaway για να πω ότι...θα μάθω να τον φτιάχνω μόνος.
