Αντιλαμβάνομαι πως γύρισα πίσω στην ανοσμία της Αθήνας όταν κυκλοφορώ στη γειτονιά μου και βλέπω χλιδάτους τουρίστες στην οδό Μεταξά ζαλωμένους με δεκάδες τσάντες από γνωστά πολυκαταστήματα ρούχων, ντυμένοι λες και μόλις γύρισαν από κάποια δεξίωση που έδωσε ο εκάστοτε πρέσβης.
Στην αρχή φυσικά δεν το είχα συνειδητοποιήσει αλλά όσο εξαπλωνόταν το απείκασμα των ημερών μου αναγκαστικά έπρεπε να δεχθώ ετούτο το λάθος.
Στο στρώμα ακόμη έβρισκα κόκκους από άμμο κι αυτό κάπως με θύμωνε, όχι για την ματαιότητα της διατήρησης μιας οικιακής τάξης αλλά διότι είχα έρθει πάλι πίσω στο αλλοπρόσαλλο διαμέρισμα και η άμμος μου θύμιζε τη θάλασσα.
Στο νησί όλα κινούνταν με δεκαεφτά ταχύτητες πίσω. Ήταν λες και ζούσα σε άλλη εποχή από καιρό περασμένη, κάπου εκεί στη μέση της δεκαετίας του ενενήντα. Οι άνθρωποι στη Λέρο πραγματικά ζουν ζωή χαρισάμενη.
Οι ολιγοήμερες διακοπές όμως δεν φτάνουν για πλάσματα σαν κι εμάς όπου η πόλη έχει γίνει το δεύτερο μας δέρμα, κι εγώ πάνω που είχα ξεκινήσει να συνδέομαι ξανά με τον εαυτό μου μέσα στο θεσπέσιο νερό των Δωδεκανήσων ήρθε κι έκατσε στο μέτωπο μου η χλωμή μα βαριά υποχρέωση της επιστροφής.
Ένα φάντασμα που πλανιόταν εξ αρχής πάνω από το βλέμμα μου ήρθε κι επιβεβαιώθηκε με την σκηνή της αναμονής μου στο λιμάνι της Λέρου για να μπω στο πλοίο για Πειραιά.
Τα πράγματα στο σπίτι ήταν όπως τα άφησα, ακόμη και τα αιλουροειδή έμοιαζαν να μην είχαν κουνηθεί από τις θέσεις τους.
Βγαίνω τώρα έξω να πάω στο σούπερ μάρκετ, μιας και δεν έχει και κάτι άλλο να κάνει κανείς στην Αθήνα τον Αύγουστο. Τα περισσότερα μπαρ είναι κλειστά και δεν έχω καμία όρεξη να τρέχω στο Σύνταγμα όπου σίγουρα θα αντικρύσω μία αρωματισμένη θύελλα από πασίχαρους αποικιοκράτες.
Υπάρχει όμως ένα τεράστιο σφάλμα μέσα σ’ όλο αυτό το ερημικό λοξό τοπίο. Οι τουρίστες όντως φοράνε τα καλά τους από το μεσημέρι, τους βλέπω στην Ακαδημίας καθώς γυρνάω με την καθιερωμένη μου σακούλα με τα αναγκαία ψώνια. Για ποιον άραγε όμως τα φοράνε τα καλά τους ρούχα; Αφού δεν υπάρχει κανείς σε απόσταση χιλιομέτρων. Υποθέτω τα φοράνε για να αισθανθούν οι ίδιοι καλά μιας κι αν ρίξεις μία ματιά τριγύρω σ’ αυτό το σκυροδεμικό σύμφυρμα μάλλον θα αισθανθείς το αντίθετο.
Κολωνάκι, Εξάρχεια, Πανεπιστήμιο, όλα έρημα. Μόνο η στάχτη που πέφτει από τον ουρανό είναι ένα λανθάνον είδος παρέας.
Τα απογεύματα του Αυγούστου είναι ελαφρώς μοναχικά αλλά το φως εξαίσιο. Ο πραγματικός λόγος όμως που το φως είναι τόσο πορφυρό (σαν βγαλμένη από τα ζωγραφικά έργα του Τέρνερ μοιάζει η απόχρωση) δεν είναι και πολύ ευχάριστος. Παρόλα αυτά το βρίσκω όμορφο το αυγουστιάτικο Αττικό δειλινό.
Κάθομαι σε ένα παγκάκι και προσπαθώ να χρονομετρήσω κάθε πόση ώρα περνάει ένας περαστικός τουρίστας μπροστά από το άγαλμα του Παλαμά. Δεν το είχα φανταστεί ποτέ μου πως κάποτε θα έκανα κάτι τέτοιο. Χάνω το νόημα και σηκώνομαι.
Το αγαπημένο μου παλαιοβιβλιοπωλείο είναι κι αυτό κλειστό, η τελευταία ελπίδα μέσα σε μία θάλασσα εγκατάλειψης χάνεται. Καταλήγω ξανά πίσω στο σούπερ μάρκετ και συγκρίνω τις τιμές στα θαλασσινά. Το πιο οικονομικό πράγμα για να φας και να βάλεις στο σώμα σου λίγο Ω3 είναι ο γαύρος μαρινάτος σε συσκευασία τσέπης.
Μετακινούμαι λίγο στο ψυγείο των γαλακτοκομικών και μετράω τις αποστάσεις μεταξύ των τυριών. Όλα είναι απολύτως συμμετρικά εκτός από τη διάθεση μου. Φεύγω αναγκαστικά με άλλο ένα κεσεδάκι γαλοτύρι κι αποφασίζω να γυρίσω στο σπήλαιο μου.
Αναρωτιέμαι αν σε λίγα χρόνια θα ζούμε μόνο μέσα σε τέτοια καταστήματα. Σκέφτομαι πως ίσως δεν θα είναι ανάγκη καν να γυρνάμε στο σπίτι μας. Όπως οι Ιάπωνες θα νοικιάζουμε κι εμείς κάποια κάψουλα πάνω από ένα γιγαντιαίο σούπερ μάρκετ.
Φεύγω με το ποδήλατο - ριψοκινδυνεύω και οδηγώ με το ένα χέρι μπας και νιώσω λίγο ενθουσιασμό για τον άδειο δρόμο. Με το αριστερό κρατάω τη σακούλα με τα ψώνια και να που ο λαιμός του κρασιού μπλέκεται μέσα στις ακτίνες της μπροστινής ρόδας. Η σακούλα σκίζεται κι όλα τα πράγματα χύνονται στο μαύρο οδόστρωμα έξω από το πάρκο Ναυαρίνου. Εγώ τη γλιτώνω σχετικά φτηνά χωρίς να σπάσω τίποτα.
Για μία στιγμή κάθομαι και κοιτάω αυτό το παράξενο θέαμα: Σταφύλια, ροδάκινα, κονσέρβες γάτας, προσούτο, πατζάρια, τσιγάρα, ψωμί και φυσικά ο ένοχος, το κρασί. Ένας ταξιτζής περνάει πολύ αργά από την Χαριλάου Τρικούπη και με βλέπει σε αυτή την κατάσταση. Μου κουνάει το κεφάλι σε ένδειξη κατανόησης και προσπερνάει.
Μαζεύω τα ψώνια και τα βάζω στην τσάντα ώμου. Καβαλάω το ποδήλατο. Η ζάντα είναι πλέον στραβή αλλά μπορώ ακόμη να επιστρέψω στο σπίτι.
