Ανήκω στη γενιά που μεγαλώσαμε με τον Σταλόνε και τον Ψάλτη. Η προηγούμενη είχε τα «καουμπόικα». Εμείς είχαμε τον Ράμπο, τον Ρόκι, το «Βασικά Καλησπέρα σας» και το «Καμικάζι αγάπη μου». Είμαστε η γενιά που έψαχνε βύσμα στο Video Club για να του κρατήσουν το «Ράμπο» και το καινούργιο του Ψάλτη. Βλέπεις όσο καλό και αν ήταν το μαγαζί, ήταν τέτοια η ζήτηση για τον Σιλβέστερ και τον Στάθαρο που έπρεπε να περιμένεις για να νοικιάσεις την ταινία. Για αγορά ούτε λόγος. Απλησίαστο. Και για πειρατεία επίσης.
Τότε δεν υπήρχε διαδίκτυο για να κατεβάσεις στο τσάμπα το έργο, οπότε έπρεπε να περιμένεις… Κι όπως σε όλα τα πράγματα που έχει αναμονή, την ώρα που έβαζες την κασέτα στο βίντεο και πάταγες το play, ήταν σαν να έμπαινες σε έναν άλλο κόσμο. Στο δικό σου κόσμο. Όταν δε το έργο ήθελε να το δει όλη η οικογένεια, το σκηνικό γινόταν ακόμη πιο μαγικό.
Χωρίς σουβλάκια, πίτσα ή μπύρα. Χωρίς πολλά-πολλά. Άντε καμιά μπύρα και ησυχία για να δούμε την ταινία… Ο Στάθης είναι πια εκεί πάνω. Μπινελικώνει τους αγγέλους. Ο Σταλόνε όμως, ο Ράμπο, ο Ρόκι και ο… Κόμπρα των παιδικών μας χρόνων είναι ακόμη εδώ. 75 έχει γράψει πλέον το κοντέρ. Να τα εκατοστήσει! Τον Στάθη δυστυχώς δεν τον είδαμε να μεγαλώνει. Καημός μεγάλος. Άκουσαν πολλά και οι δυο. Μαζί τους κι εμείς.
Βλέπεις, δεν ήταν ηθοποιοί επιπέδου. Λες και για να μεγαλώσει κάποιος σωστά πρέπει να βλέπει μόνο την Ειρήνη Παππά και τον Ντάνιελ Ντέι-Λούις.
Όχι. Όλα πρέπει να τα βλέπει. Ό,τι κάνει κέφι. Και να γουστάρει. Κι ο Σταλόνε με τον Ψάλτη, ήταν αυτό που γουστάραμε τρελά. Κι ας έβριζε ο Στάθης. Κι ας πλάκωνε μέχρι και τους πυροσβεστήρες ο Ράμπο, Εμείς με αυτούς ταξιδεύαμε, τσαμπουκαλευόμασταν και γελάγαμε. Με την ψυχή μας! Στο μυαλό μου, αυτοί οι δύο τύποι, πάνε μαζί. Μέχρι πρότινος θα έγραφα «για κάποιον αδιευκρίνιστο λόγο». Όχι πια. Το διευκρίνισα.
Είναι γιατί πρωταγωνιστούν στις πιο έντονες αναμνήσεις μου σε ότι αφορά σε ταινίες. Η προσμονή, η αναμονή, η επιμονή. Όλα αυτά μαζί. Αλλά πάνω απ΄όλα οι στιγμές, με όλη την οικογένεια, τον πατέρα, τη μάνα και τον αδελφό μου. Τώρα; Τώρα tablet, κινητό και μοναξιά. Ή απομόνωση; Απομόνωση. Δυστυχώς. Σε ευχαριστώ Στάθη, σ’ευχαριστώ Ρόκι! Καλά του ’ξηγήθηκες του βρωμοΝτράγκο.
