Αποτελεί κλασικό φαινόμενο, ειδικά στη χώρα μας. Ξενοδοχεία με πλαζ και μάλιστα σε υπέροχα σημεία κοντά στη θάλασσα, με καλό σέρβις, mini bar και ξαπλώστρες με ασφαλή απόσταση μεταξύ τους –κορονοϊό έχουμε ακόμα-, που όταν ο ήλιος αποφασίζει να καλύψει την περιοχή, σε ωθεί να φορέσεις το μαγιό, να πιάσεις την πετσέτα και να τρέξεις προς το νερό, λες και σε τραβάει μαγνήτης. Νομίζεις πως μιλάω για τη θάλασσα ε;
Όχι λοιπόν, δεν μιλάω για τη θάλασσα, όσο περίεργο και αν ακούγεται στα αφτιά ενός Έλληνα. Δυστυχώς δεν είναι οι πλαζ τα μέρη που γίνεται ο συνωστισμός στα ξενοδοχεία. Ακόμα και στις προ Covid 19 εποχές, οι περισσότεροι επισκέπτες αντί να ορμάνε στην παραλία, προτιμούσαν τα καταγάλανα νερά. Όχι όμως της αμμουδιάς, αλλά εκείνα της πισίνας, όπως ο Alain Delon στο «La Piscine».
Δεν έχω κάτι απέναντι στις πισίνες, ίσα-ίσα που η παρουσία τους ανεβάζει το πρεστίζ ενός κήπου. Αποτελεί το απόλυτο αξεσουάρ, σαν την τηλεόραση στο σαλόνι ένα πράγμα. Ωστόσο η απορία μου είναι εξής: Υπάρχει λόγος να πάρεις τηλεόραση, όταν βλέπεις κάτι σε γιγαντοοθόνη; Για να μιλήσω ευθέως χωρίς περιστροφές, πώς γίνεται να προτιμάς την πισίνα ενώ δίπλα σου έχεις θάλασσα;
Καταλαβαίνω πως οι απλωτές σε μια πισίνα είναι ωραίες γιατί ουσιαστικά είσαι σε ένα σπίτι χωρίς άπειρους ανθρώπους, απολαμβάνεις με την ησυχία σου την παρέα και πίνεις κάνα κοκτέιλ υπό το φάσμα του ήλιου. Αυτά όταν είσαι σε ένα σπίτι, αρκετά μακριά από την παραλία.
Όταν όμως βρίσκεσαι σε διακοπές και δίπλα στο ξενοδοχείο έχει πλαζ (όπου οι πελάτες πλέον έχουν και προτεραιότητα σε αντίθεση με τους εξωτερικούς επισκέπτες ελέω κορονοϊού), τότε ποιος ο λόγος να στοιβαχτείς σε μια ορθογώνια, παραλληλόγραμμη, γαλάζια λακκούβα με νερό και μάλιστα χλωριούχο, γεμάτη ξένους που δεν γνωρίζεις; Ακόμα και για λόγους ηλιοθεραπείας το «κλίμα» σηκώνει περισσότερο να είσαι στην αμμουδιά και όχι στα πλακάκια.
Εκτός βέβαια και αν γίνεται για λόγους Instagram. Εκεί απλά σηκώνω τα χέρια ψηλά:
Τι να πει η πισίνα μπροστά στη θάλασσα;
Ίσως να είναι ελληνικό το φαινόμενο, παρόλα αυτά πάντα θα αισθανόμαστε περίεργα για όποιον προτιμάει την πισίνα από τη θάλασσα. Μάλλον οι τουρίστες χωρών που δεν έχουν θάλασσα, βλέπουν στην ατέρμονη αρμονία του ορίζοντα, ένα μέρος που δεν βλέπουν πού πατάνε και τι σόι πλάσματα ζουν μέσα σε αυτό, νομίζοντας πως σαν τον H. P. Lovecraft, κρύβονται μυθικά τέρατα και «μαμούθ» του νερού, με μοναδικό σκοπό την εξαφάνιση κάθε ανθρώπινου όντος που επιπλέει στην επιφάνεια.
Ίσως και να φταίνε η ταινίες θρίλερ, όπου οι καρχαρίες και τα πλάσματα των ωκεανών αποφασίζουν να κάνουν κουμάντο, με αποτέλεσμα οι άνθρωποι να αποκτούν ψυχολογικά τραύματα στην ιδέα ενός άγνωστου υδάτινου κόσμου.
Τελικώς είμαστε τυχεροί που ζούμε στην Ελλάδα, μια χώρα «βουτηγμένη» στη θάλασσα, όπου το καλοκαίρι δίχως την παρουσία της, τα ταξίδια με το Ferry Boat, τα μπάνια, τις ταβέρνες, ακόμα και τη μοναδική οσμή της, μας έχουν δώσει το προνόμιο να μπορούμε να χαρούμε κάθε σπιθαμή των μαγικών παραλιών της χώρας μας. Είναι αυτό που ακόμα και αν βλέπουμε θρίλερ με καρχαρίες, δεν χρειάζεται να είμαστε ο Jason Statham για να βουτήξουμε στο νερό της θάλασσας, αλλά γιατί η θάλασσα αποτελεί κομμάτι του εαυτού μας.
Και άσε τους άλλους να προτιμάνε τις πισίνες. Περισσότερος χώρος για εμάς.
