Δεν είμαι από αυτούς που «εκστασιάστηκαν» στην όψη των έξι πρωταγωνιστών από τα «Φιλαράκια» σχεδόν 20 χρόνια μετά το τέλος της σειράς, ειδικά παρακολουθώντας τον ήρωά μου (στο φαγητό) Joey Tribbiani να μην μπορεί να χωρέσει στα παντελόνια του και τους Chandler, Rachel και Monica να προέρχονται από γυρίσματα της «Μούμιας». Παρόλα αυτά ήταν μια απολύτως συγκινητική προσπάθεια που σου δημιουργούσε εικόνες και χαμόγελα, στόχευε στη νοσταλγία, τη δικιά σου και έπειτα των ηθοποιών και στην τελική δεν χαλούσε τη «μαγεία» που δημιούργησε αυτή η παρέα τόσα χρόνια στη σειρά.
Γενικά το «Friends Reunion» δίδαξε τι θα πει νοσταλγία.
Δεν ξέρω για σένα ή για όποιον είδε την εξάδα να ανταμώνει μετά από τόσα χρόνια, όμως κάποια στιγμή που ενσαρκώνανε από την αρχή κάποια σκηνή από τη σειρά, σταμάτησα να βλέπω –ναι, είμαι από αυτούς που ξέρουν απ’ έξω όλους τους διαλόγους- και το χέρι μου πήρε αυτόματα το κινητό μου. Χωρίς να έχω επιλογή ή διαφορετική βούληση παρατηρούσα τον αντίχειρά μου να κινεί αυτόματα την οθόνη και η μπίλια σταμάτησε σε ένα παλιό άλμπουμ.
Σε ένα φάκελο κρυμμένο στο παρελθόν, μιας ζωής που σήμερα στα 30 μου χρόνια μοιάζει τόσο μακρινή παρότι δεν έχει περάσει και τόσος καιρός, σε καταστάσεις απόλυτης χαράς και διαφορετικής αντίληψης από τη σημερινή. Τότε που ακόμα δεν μας ένοιαζε αν θα βρούμε το ταίρι των ονείρων μας, να μένουμε μόνοι και η ζωή να μην είναι περιπέτεια.
Σε αυτή την «άλλη ζωή», σαν άλλος Joey Tribbiani, είχα και εγώ τον Chandler μου που ήταν (σχεδόν) συγκάτοικός μου. Είχα τη δικιά μου Monica η οποία τα είχε με τον Chandler. Είχα τον δικό μου Ross και τη δική μου Rachel που δεν τα είχαν μεταξύ τους. Μόνο Phoebe δεν είχα, αλλά υπήρχαν και άλλες τρεις γυναίκες στην παρέα, οπότε ας πούμε πως είχα και άλλες Phoebe παρότι δεν ταίριαζαν και τόσο.
Το μάτι μου είχε κολλήσει στις φωτογραφίες, στις στιγμές που ζήσαμε παρέα, τότε που είχα την ψευδαίσθηση ότι δεν θα τους έχαναν ποτέ από το μάτια μου. Τότε που πλάι-πλάι ωριμάζαμε, πιάναμε δουλειές και κουραζόμασταν αλλά είχαμε τη δύναμη και την ενέργεια να βρεθούμε στο τέλος της ημέρας σε κάποιο σπίτι, σε ένα μπαρ ή σε μια μονοήμερη εκδρομή κάπου κοντά.
Ή να πάμε για την πλάκα σε ένα καραόκε και να γίνουμε ρεζίλι.
Είναι εκείνη η στιγμή, αυτός ο βούρκος της ψυχής που με πίεζε να στείλω ένα μήνυμα στα παιδιά, σε εκείνο το θρυλικό group που είχαμε όλοι μαζί στο Messenger και επικοινωνούσαμε ακατάπαυστα, στέλνοντας ό,τι μπορεί να φανταστεί ο νους. Ένα δάκρυ κυλούσε από το μάτι για να προσγειωθεί στο πάνω μέρος του χείλους μου και από εκεί στο χέρι μου, δίνοντάς μου όμως την απαραίτητη ώθηση να μην το κάνω. Όχι επειδή φοβόμουν, αλλά επειδή το ζούσα εκείνη τη στιγμή αλλιώς. Στον κόσμο τον δικό μου.
Περνούσα τις χιλιάδες φωτογραφίες που είχαμε όλοι μαζί και ένα χαμόγελο ξεπρόβαλε από το στόμα μου, σε σημείο που τα αδέρφια μου που έβλεπαν και αυτοί το Reunion νόμιζαν ότι γελούσα με κάποιο αστείο του επεισοδίου. Εγώ όμως ήξερα γιατί το έκανα και αν με έβλεπαν τα παιδιά εκείνη τη στιγμή, θα ήταν οι μόνοι θα καταλάβαιναν γιατί χαμογελούσα.
Δεν έχει σημασία αν είχες ποτέ στην παρέα κάποιον Ross, Rachel ή Joey, η ουσία είναι ότι αυτό το «Friends Reunion» πέρα από τις σκηνές γέλιου της σειράς, σου ξυπνούσε της δικές σου, αυθεντικές μνήμες. Εκείνες που έχουν χαραχθεί βαθιά μέσα σου και έψαχναν μια σπίθα για να «ανάψουν» ξανά, αυτές που έζησες με τους παλιόφιλούς σου και τις θυμάσαι σαν να ήταν μόλις χτες.
Είναι ωραίο να συζητάς για τα παλιά, αλλά έχει άλλη αίσθηση να ζεις έστω και με διαφορετικό τρόπο ό,τι περάσατε μαζί. Όσο και αν άλλαξε η καθημερινότητά σας, όσο και αν διαφοροποιήθηκαν οι συνήθειες και οι καταστάσεις της ζωής σας, οι φίλοι, οι πραγματικοί φίλοι, δεν αποτελούν ένα κομμάτι που ήρθε και πέρασε. Είναι κομμάτι της ψυχής σου, του εαυτού σου. Αυτοί που πάντα όταν τους βλέπεις, είτε από κοντά, είτε σε μια φωτογραφία θα σου θυμίζουν ποιος πραγματικά είσαι.
Ίσως αυτό να ήταν πραγματικά το νόημα του Friends Reunion. Να μας γνωστοποιήσει ότι την παρέα μπορεί να μην την απολαύσουμε με τον ίδιο ενθουσιασμό όπως τα χρόνια που ήμασταν αυτοκόλλητοι, ωστόσο μαζί τους, είτε νοητά, είτε στον ίδιο χώρο θα νιώθουμε πάντα την ίδια ζεστασιά. Αυτή που μόνο εκείνοι μπορούν να μας δώσουν.
#staoria
