Τι μάθαμε αυτές τις μέρες; Ότι η μισή Ελλάδα έχει ένα πρόβλημα υγείας το οποίο χρήζει παρακολούθησης και θεραπείας σε κάποιον άλλον νομό. Επίσης, ότι για να πάει εκεί που είναι να πάει, ο «ασθενής» παίρνει την οικογένεια, το σκύλο, μπαγκάζια για καμιά εβδομάδα και μια σούβλα στο πορτ-μπαγκάζ. Μάθαμε επίσης ότι ένα σωρό συνάνθρωποί μας έχουν ηλικιωμένους που πρέπει να βοηθήσουν ΕΙΔΙΚΑ αυτές τις μέρες του χρόνου, ότι έχουν χαλάσει σωλήνες και τρέχουν νερά ολούθε στο σπίτι και γενικά ότι είναι πολύ σημαντικό να πάνε σε κάποιο άλλο μέρος, που δεν έχει καμία σχέση με τον μόνιμο τόπο κατοικίας τους. Να το κάνουμε θέμα τώρα, που έτυχε κάποιο απ’ όλα αυτά να συμβεί την προ-Πασχαλινή περίοδο; Αλίμονο...
Εσύ λοιπόν, εγώ, ο άλλος, που σεβαστήκαμε την απαγόρευση και θα καθίσουμε ακόμα ένα Πάσχα στο σπίτι μας, νιώθουμε λιγάκι τα κορόιδα της υπόθεσης. Παρότι εσύ, εγώ, ο άλλος, μπορεί να έχουμε ένα μέρος να πάμε όπου δεν θα ενοχλούμε κανέναν, δεν θα έρθουμε σε επαφή με ευπαθείς ομάδες, δεν θα διασπείρουμε τον ιό. Απλά θα θέλαμε να αλλάξουμε εικόνες, παραστάσεις και κλίμα, να μην βλέπουμε τους τσιμεντένιους τοίχους αλλά τη θάλασσα και τα δέντρα, να μην ξυπνάμε από εξατμίσεις αυτοκινήτων αλλά από κοκόρια και κατσικάκια. Και ίσως εσύ, εγώ, ο άλλος, να είχαμε επίσης τη δυνατότητα να βρούμε ένα χαρτί που να βεβαιώνει ότι υπήρχε σοβαρός λόγος να μεταβούμε στο χωριό, να είχαμε μια άκρη σε ένα δημόσιο νοσοκομείο για να πάρουμε βεβαίωση ή να γνωρίζουμε τις καβάντζες και τους δρόμους για να φτάσουμε στον προορισμό μας, χωρίς να πέσουμε πάνω σε μπλόκα και ελέγχους.
Δεν το κάναμε όμως
Όχι επειδή είμαστε «κότες» ή «χέστες», αλλά διότι αποφασίσαμε να κάνουμε λίγες μέρες ακόμα υπομονή, επειδή αυτό προστάζει ο Νόμος. Και επειδή ο Νόμος, δεν είναι «αλά καρτ», να τον εφαρμόζουμε όποτε μας βολεύει αλλά να τον γράφουμε εκεί που δεν πιάνει μελάνι όταν δεν γουστάρουμε, εσύ, εγώ, ο άλλος, επιλέξαμε να μείνουμε στα σπίτια μας και να βλέπουμε στα social media την οικογένεια Πονηρίδη να ανεβάζει stories από το χωριό και την οικογένεια Εξυπνόπουλου να κάνει ζωάρα στο εξοχικό. Πάνω – κάτω στο ίδιο μοτίβο που τα «ατίθασα νιάτα» και κάτι πουρέιντζερς της κακιάς ώρας, έκαναν την «επανάστασή τους» τις προηγούμενες μέρες στις πλατείες, χορεύοντας στα πάρτι που στήθηκαν, εκμεταλλευόμενοι την απόλυτη απροθυμία της Αστυνομίας να επιβάλει το Νόμο.
Ασφαλώς και έχουμε κουραστεί και έχουμε πήξει και έχουμε ανάγκη να πιούμε ένα ποτό, να πάμε σε ένα μαγαζί να φάμε, να πάμε στο χωριό, το εξοχικό ή το νησί για Πάσχα. Όλοι μας. Όχι μόνο η οικογένεια Πονηρίδη και η οικογένεια Εξυπνόπουλου, που βγάζει τη γλώσσα στους Νόμους και τρίβει στη μάπα όλων των υπολοίπων την παραβατικότητά της, ποστάροντας την καλοπέρασή της στα social. Και φυσικά κανείς δεν θα αναζητήσει τον παραβάτη για να του επιβάλει κυρώσεις όταν επιστρέψει μαυρισμένος από τις ολιγοήμερες διακοπές του, όπως δεν θα πει και κανένας «μπράβο» στο κορόιδο που έμεινε πίσω και έψησε το αρνί του στο φούρνο. Αλλά αν στην πρώτη καραντίνα, πέρυσι τέτοιον καιρό ήμασταν όλοι «ένα», βράζαμε όλοι στο ίδιο καζάνι και προσπαθούσαμε να δώσουμε κουράγιο ο ένας στον άλλον, ήμασταν μονοιασμένοι και αλληλέγγυοι σε όλο αυτό που μας βρήκε, πλέον είμαστε απέναντι. Σήμερα, ο κύριος Πονηρίδης περνάει καλά και το διαφημίζει όλο καμάρι αδιαφορώντας για τον διπλανό του που έχει φτάσει ή έχει ξεπεράσει τα όρια της κατάθλιψης. Αύριο όμως, που ο κ. Πονηρίδης δεν θα περνάει καλά και θα χρειαστεί μια χείρα βοηθείας, που θα ανοίξει το μαγαζί του και θα περιμένει τους πελάτες, που θα ζητήσει μια εξυπηρέτηση ή μια διευκόλυνση για να τα φέρει βόλτα, καλύτερα να στραφεί προς τους ακόλουθούς του στα social media, που τον αποθέωναν για τις διακοπάρες του – τα κορόιδα του σήμερα, θα του γυρίσουν την πλάτη με την ίδια απαξίωση που το έκανε και εκείνος.
