«Αγαπημένε μου πατέρα, χρόνια σου πολλά
Ξέρω πως θα μπορούσα απλά να έρθω σπίτι το βράδυ να στα πω, αλλά τι δουλειά κάνουμε; Μπρίκια κολλάμε; Άμα δεν ευχηθώ δημόσια σε σένα, σε ποιον θα ευχηθώ; Στον κουμπάρο σου; Άσε, μην απαντήσεις, αρμόδια είναι η μαμά για αυτό.
Ξέρω πατέρα πως δεν ήμουν ο καλύτερος γιος, αλλά τώρα στα 34 κατάλαβα πως όσες φορές σε κατηγορούσα πως δεν ήσουν καλός πατέρας, ήμουν άδικος. Και τώρα που οι ηλικίες μας είναι σε double score κατάλαβα πως τα χιλιόμετρα στους δρόμους σε φάγανε για να μην λείψει τίποτα σε μένα, τη μαμά και τον άλλον τον ανεπρόκοπο που έκανες πριν από εμένα, αλλά κατάλαβες τα περιθώρια βελτίωσης και επιχείρησες ξανά με τεράστια επιτυχία.
Ξέρω πατέρα πως είχαμε τις διαφορές μας, αλλά ποιος γιος δεν είχε τις κόντρες του με τον μπαμπά του; Όταν ήμουν 18 έλεγα πως ήσουν ξερόλας. Στα 25 πίστευα πως πρέπει να σε συμβουλετώ. Και τώρα στα 34 ξέρω πως ό,τι απόφαση πάρω, ήταν επειδή με έμαθες να είμαι σωστός πρώτα σε μένα και μετά σε όλους. Με έμαθες να μην αδικώ ποτέ και να είμαι δίκαιος. Ακόμα και αν με θεωρούν κορόιδο, εγώ να χαμογελάσω.
Ίσως θα μπορούσα να είμαι καλύτερος άνθρωπος μπαμπά. Αλλά δεν ήθελες να με κάνεις κλώνο σου. Δεν ήθελες ποτέ να γίνω εικόνα σου. Ήθελες να γίνω καλύτερος. Να πάρω το δρόμο μου για να μάθω να ζω.
Μπορεί να μην θυμόσουν τι τάξη πήγαιναμε με τον Στέλιο, μπορεί να μην ξέρεις τι δουλειά κάνω (ακριβώς, στο περίπου ξέρεις), όμως ποτέ δεν θα ξεχάσω πως τα Χριστούγεννα, ενώ γύρναγες από ταξίδι με το φορτηγό άφηνες πάντα δώρα κάτω από το δέντρο. Και ξέρεις πως το ξέρω; Επειδή σε έβλεπα πατέρα. Άσε που καρφωνόσουν γιατί άφηνες ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΦΟΡΤΗΓΑ. Ούτε ο Άγιος Βασίλης από την Iveco δεν θα το έκανε αυτό.
Και να πατέρα, που σήμερα γίνεσαι 68. Και ακόμα και τώρα ξενυχτάς μέχρι να ακούσεις το αμάξι μου. Περιμένεις τις Κυριακές να γυρίσω από την δουλειά για να φάω την προβατίνα που έψησες και με ρωτάς με ρυθμό πολυβόλου αν την έψησες καλά και αν το κρέας που σου έδωσε ο χασάπης σου είναι καλό. Δεν είναι πάντα πατέρα. Αλλά λέω ναι για να μη στεναχωρηθείς.
Σε ακούω μέσα που λες στη μαμά «ευτυχώς που έχω το μικρό και σήκωσε το βαρέλι γιατί είμαι γέρος και δεν μπορώ». Το βαρέλι πατέρα είναι 200 κιλά και ξύλινο και το σήκωσα ολομόναχος. Λες να μπορώ εγώ πατέρα; Μπορώ, αλλά δεν είναι και για χόρταση. Να πάρουμε πλαστικό!
Τώρα όμως πατέρα δεν είμαι παιδί. Και ξέρω πως καμαρώνεις που δεν είμαι παιδί. Που μπορώ να μένω μόνος μου, να έχω πετύχει. Ξέρω πως δεν ήθελες ποτέ να με φάνε και εμένα οι δρόμοι όπως εσένα για να ζήσω. Όμως ξέρεις τι πατέρα; Δεν σου είπε ποτέ πως σε ευχαριστώ που κάθε βράδυ γυρνούσες σπίτι. Γιατί κάθε βράδυ, δεν κοιμόμουν αν δεν άκουγα να παρκάρεις το φορτηγό. Κάθε φορά που έβλεπα ένα τροχαίο στις ειδήσεις σφιγγόταν η καρδιά μου από παιδί, πως μπορεί να είσαι εσύ. Δεν ήσουν όμως πατέρα ποτέ. Και δεν ξέρω τι να ευχαριστήσω για αυτό.
Είχες και διαίσθηση. Έπρεπε να καταλάβω όταν δεν χαμογελούσες όταν έβλεπες τις κοπέλες μου, πως δεν τις ένιωθες μαζί μου. Πώς το έκανες αυτό δεν ξέρω. Αλλά ξέρω πως όταν γνωρίσεις εκείνη που για χάρη της θα φάω μπάμιες (και ας μην πιστεύει εκείνη πως αποδεικνύει την αγάπη μου αυτή η πράξη ανδρείας), θα με κοιτάξεις και θα χαμογελάσεις πονηρά. Όπως κάνεις τις περισσότερες φορές όταν βλέπεις τη μαμά. Και ας της βγάζεις τον αδόξαστο...
Το μόνο που θέλω να σου πω λοιπόν πατέρα και ας μην στο λεώ συχνά, είναι πως σε αγαπώ. Μακάρι να στο έλεγα συχνότερα όταν ήμουν μικρός. Αλλά σημασία έχει πως είσαι ο δικός μου υπερήρωας, με το μεγάλο αμάξι, που με έπαιρνε μαζί του στα ταξίδια και με σκέπαζε μόλις κοιμόμουν, με έβαζε να πατάω την μεγάλη κόρνα και να μιλάω στο C.B. Είσαι ο άνθρωπος που μου κληρονόμησε το ένστικτο της ελευθερίας κάθε φορά που βγαίνω στον ανοιχτό δρόμο και ξεχνιέμαι.
Δεν σου είπα ποτέ μπαμπά πόσο περήφανος είμαι για σένα. Δεν σου είπα ποτέ πόσο ζηλεύω τις ιστορίες σου για τα ταξίδια σου με το φορτηγό στον μισό πλανήτη. Δεν σου έχω πει ποτέ πόσο περήφανος είμαι που έκανες οικογένεια, δυο παιδιά, έχτισες σπίτι, πάντρεψες μέχρι και αδερφή (respect). Δεν σου είπα ποτέ πως φοβάμαι οτι μια μέρα δεν θα μπορέσω να πάρω τη συμβουλή σου.
Ακόμα και έτσι πατέρα, όπως λες επειδή έχεις λιώσει στα ντοκιμαντέρ, το γέρικο λιοντάρι πάντα παραμένει η κεφαλή. Και αν είναι να λιώνεις στα ντοκιμαντέρ για να λές τέτοιες ασυναρτησίες, λιώνε πατέρα. Γιατί όταν θα βγω και εγώ στον ανοιχτό δρόμο, με την κατάλληλη συνοδηγό, θα ζήσω και εγώ τις περιπέτειές σου.
Μέχρι τότε όμως πατέρα, παίρνε τα χάπια της πίεσής σου γιατί ανεβάζεις τη δική μου.
Χρόνια πολλά κύριε Χρόνη. Θα στα πω και από κοντά το βράδυ. Σε ευχαριστώ που δεν με μάλωσες ποτέ και ήσουν σίγουρος για εμένα.
Υ.Γ: Δε θέλω να σε κακοκαρδίσω μέρα που είναι σήμερα, αλλά αν ποτέ κάνω γιο, Χρόνη δεν τον βγάζω».
