Γυναίκα που δεν έχει αναγκαστεί να ψάξει δώρο για άντρα, δεν ξέρει τι σημαίνει απελπισία, φρίκη και τελικά απογοήτευση. Μία από τις βασικές μας διαφορές είναι και η καταναλωτική μας συμπεριφορά. Όπως ακριβώς εμείς ανακουφιζόμαστε ή σε άλλες περιπτώσεις παθαίνουμε μία γλυκιά και δημιουργική υστερία μέσα στα μαγαζιά-ικανή να μας ωθήσει ακόμα και στη χειροδικία καθώς όλες οι υπόλοιπες εξίσου τρελές καταναλώτριες μεταμορφώνονται σε εχθρούς-έτσι ακριβώς εσύ αντιμετωπιζεις με παντελή απάθεια οτιδήποτε αγοράζεται και δεν τρώγεται ή δεν συνδέεται με υπολιγιστή/κινητό/κονσόλα/οποιοδήποτε μαραφέτι.
Και αν αναρωτιέσαι γιατί υστεριάζω και έχω ξεκάθαρη τάση για κατηγορώ, είναι γιατί λίγες μέρες πριν ήρθα αντιμέτωπη με μία ιδιαίτερη κατάσταση: Να διαλέξω δώρο για τον καλό μου. Η αφορμή ήταν τα γενέθλιά του, κάτι που είχε ξεχάσει μέχρι και ο ίδιος -σε τι κόσμο θα φέρω τα παιδιά μου Παναγία μου;- και η μοναδική μου βοήθεια, ίσως και στοιχείο, είναι ότι δεν του αρέσει τίποτα!
H πρώτη -όχι και τόσο εύκολη- επιλογή
Και τι εννοώ με αυτό; Αποφασίζω να ξεκινήσω με ρούχα, που είναι πάντα χρήσιμα και safe. Όχι δεν είναι hipster, δε φοράει λευκό, καρό αλλά ούτε και μαρινιέρες. Τα χρώματά του είναι το μαύρο, το μπλε και το γκρι (όταν έχει χαρές) ενώ τζιν πιθανότατα να του αγοράζει ακόμα η μαμά του.Άντε βγάλε άκρη δηλαδή, διότι πόσα μονοχρωμα πλεκτά/φούτερ κτλ να του αγοράσεις;
Με λίγα λόγια, στις προτιμήσεις του ίσως και να μην ανταποκρινόταν ούτε ένα ρημαδιασμένο κομμάτι εκεί μέσα,οπότε έβαλα την ουρά στα σκέλια, ευχαρίστησα γιατί είμαι και μια κυρία, πέρασα από το γυναικείο τμήμα -για μια ματιά είπα, αλλά τελικά έφυγα με τρεις τσάντες- και συνέχισα το δύσκολο έργο μου.
Κεφάλαιο παπούτσια
Εδώ μιλάμε για το σήμα κατατεθέν της προσωπικότητας και του στυλ, χρήσιμο και φυσικά βολικό. «Δεν μπορεί, στο παπούτσι θα σταθώ τυχερή» είπα. Έριξα μια ματιά, στάμπαρα κάτι καταπληκτικά sneakers και τότε ήρθε στο μυαλόμου η φωνούλα του: «Κοίτα κάτι ελεεινά παπούτσια που φοράει ο τύπος».
Κάτι άλλο σε πιο κλασικό και πιο καταθλιπτικό δεν υπήρχε (τώρα μεταξύ μας, ο μέσος 30άρης δεν μπορεί να κυκλοφορεί με κόκκινο παπούτσι μονίμως), οπότε έφυγα για ακόμη μία φορά άπραγη. Όχι από το γυναικείο τμήμα αυτή τη φορά δεν πέρασα, αλλά ένα παγωτό το χτύπησα. Τόσες πίκρες πια κι εγώ, το είχα ανάγκη.
Η απελπισία κοντοζυγώνει
Και τώρα τι άλλο μενει, ρε παιδιά; Να του πάρω πορτοφόλι; Έχει τσέπες θα μου πει. Να του πάρω backpack; Έχει τσέπες θα μου (ξανα)πει. Να του πάρω έναν μεγάλο αρκούδο λούτρινο (εκεί με έφερε ο αλήτης); Δια της εις άτοπον ή δια της αφαιρετικής μεθόδου, που επικαλείται και ο Ορέστης Τσάνγκ, κατέληξα στο gadget.
Για να σκεφτώ τι δεν έχει; Ναι, τα έχει όλα. Δηλαδή έχει όλα απ΄ όσα εγώ ξέρω και μπορώ να ψάξω, γιατί σαν μπεις στην αχανή αυτοκρατορία των gadgets, θα καταλάβεις πόσο ξένος και παραταίρος νιώθεις μέσα σε αυτή την επικράτεια με καλώδια, κάρτες, ηχεία και ηχειάκια, αντάπτορες, πληκτρολόγια και ένα σωρό άλλα.
Και μιας και καλοκαιριάζει...
Α ναι... Μαγιό! Όπως ακριβώς μου ήρθε η ιδέα, έτσι και μου έφυγε. Διότι η ουσία είναι να του πάρω κάτι που δε θα το αλλάξει. Σε περίπτωση που αυτό το κάτι ήταν μαγιό που εκείνος θα θεωρούσε πολύ φλώρικο/πολύ εκκεντρικό/πολύ κοντό/πολύ μακρύ/πολύ για πιτσιρικάδες/πολύ για παππούδες, τότε με μαθηματική ακρίβεια το μαγιό θα γινόταν βερμούδα. Οπότε με συνοπτικές διαδικασίες εγκατέλειψα και αυτή την ιδέα. Και τα μαγαζιά έκλειναν σιγά σιγά...
Η τελική απόφαση
Και ξέρεις τι σκέφτηκα η πονηρή; Ότι για να μην του πάρω κάλτσες και after shave όπως έπαιρνα στον παπούλη μου, θα τον βγάλω για φαγητό να τον περιποιηθώ και να τον έχω κορώνα στο κεφάλι μου. Του χρόνου, και αν είναι συνεργάσιμος και σωστός, θα πάρει ταξίδι! Όχι παίζουμε.
