Έλα, παραδέξου του. Μην ντρέπεσαι. Το έχεις κάνει κι εσύ. Μισή ντροπή δική σου και μισή δική μας γιατί σίγουρα το έχουμε κάνει κι εμείς. Και θα το ξανακάνουμε. Όσο ενοχλητικό κι αν είναι.
Και για να είμαστε ακριβείς είναι το ίδιο ενοχλητικό με το να ξεκινάς έναν πρόλογο για ένα θέμα και να μην αναφέρεις πουθενά το θέμα. Ψάχνεις να δεις τι γράφει ο άλλος, τι εννοεί και δεν υπάρχει λέξη πουθενά. Πάλι καλά που μπαίνει και κανένας σχετικός τίτλος για να πάρουμε μυρωδιά. Υπόλογος, λοιπόν, ο υπογράφων και γι αυτό το ατόπημα.
Όσοι από εσάς έχετε βρεθεί στον χώρο εργασίας σας και έχετε ποστάρει φωτογραφία παραλίας, από πρόσφατες (ή ακόμα χειρότερα από ακόμα πιο παλιές) διακοπές σας να σηκώσετε το χέρι. Η τεχνολογία δεν έχει προχωρήσει τόσο για να δω πόσοι από εσάς το σηκώνετε (είτε για να πάρετε μέρος στο pole είτε για να ρίξετε φάσκελο) οπότε το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας είναι αδιάφορο αλλά και παράλληλα είναι και… γνωστό. Σε όλους μας.
Ποστάρισμα παραλίας ισοδυναμεί με ανοδική τάση ψυχολογίας
Πρόσφατες έρευνες έχουν αποδείξει πως το να ποστάρεις φωτογραφίες από παραλία, με μαγιό, με μοχίτο, με ρακέτες, με γυαλί ηλίου με οτιδήποτε έχει να κάνει με «Summer in Greece» ορθώνει την ψυχολογία σου στα ύψη. Και ακόμα πιο ψηλά. Και επειδή εμείς εδώ στο Ratpack.gr πρώτα ζούμε και μετά γράφουμε, ναι λοιπόν, το έχουμε κάνει κι εμείς.
«Guilty as charged». Και θα το ξανακάνουμε. Με την πρώτη ευκαιρία. Με το που επιστρέψω στο γραφείο από τις διακοπές μου (αυτή τη… μαύρη ώρα) θα ανοίξω Facebook και Instagram (μη σου πω και Twitter) και θα αρχίσω να ποστάρω θάλασσες, κύμματα, άμμους, ηλιοβασιλέματα, σαν να μην υπάρχει αύριο και θα ζητάω απεγνωσμένα «Take me back there». Σαν να μην έφυγα ποτέ. Κάθε μέρα και από μία φωτογραφία. Μπας και πουλήσω παραμύθι στον ίδιο μου τον εαυτό.
Πέραν της πλάκας το συγκεκριμένο… χούι τείνει να γίνει κοινωνικό φαινόμενο. Έχει ήδη γίνει μάστιγα. Γυρνάς το κεφάλι σου στο γραφείο δεξιά κι αριστερά και βλέπεις τους συναδέλφους σου να «ανεβάζουν» παραλίες κατά βούληση. Αυτό δεν είναι γραφείο, κρουαζιέρα είναι.
Αλλά στο κάτω-κάτω, ποιοι είμαστε εμείς να κρίνουμε; Θες φίλε μου να ανεβάζεις παραλίες από το γραφείο μέχρι να παγώσει η κόλαση; Μέχρι να βγάλει ο ήλιος κέρατα; Ανέβασέ τες και μη μασάς καθόλου. Αρκεί να μη φτάσει η μέρα που την ώρα που θα πατάς το «enter» μην έχεις πιστέψει ότι είσαι κάπου αλλού. Γιατί εκεί το έχασες το παιχνίδι.
