Η ζωή είναι σαν την μπάλα. Πόρνη. Εκεί που δεν το περιμένεις στην κάνει. Στην φέρνει. Και όλα όσα θεωρούσες δεδομένα τα πετάει στα σκουπίδια. Και έτσι στα ξαφνικά βρίσκεσαι στο μηδέν και προσπαθείς να κάνεις μια καινούρια αρχή σε τελείως διαφορετική βάση. Πριν από δύο μήνες τα είχαμε και τα κάναμε όλα και τον τελευταίο μήνα ζούμε έναν… εφιάλτη. Μια κατάσταση πρωτόγνωρη που μας έχει κόψει τα φτερά και μας έχει κάνει να πιστεύουμε πως δεν έχουμε τίποτα. Ή μήπως έτσι νομίζουμε; Ή μήπως έχουμε το σημαντικότερο απ' όλα και το σνομπάρουμε με τον χειρότερο τρόπο;
Πόσοι από εσάς που διαβάζετε αυτό το κείμενο, όλες αυτές τις ημέρες που βρίσκεστε σε καραντίνα (με την δυνατότητα βέβαια να στείλετε ένα μήνυμα και να βγείτε για το καφεδάκι σας) δεν έχετε σιχτιρίσει; Δεν έχετε σκυλοβαρεθεί και δεν έχετε ευχηθεί να τελειώσει αυτό που ζούμε για να βγείτε τρέχοντας από το σπίτι σας; Ώπα. Λάθος ο δεύτερος πληθυντικός.
Το καταφύγιο που έγινε φυλακή
Ορθή επανάληψη. Το πάμε από την αρχή, με πρώτο πληθυντικό. Πόσοι από εμάς ξαπλωμένοι στον καναπέ μας, αγκαλιά με το τηλεκοντρόλ, μπροστά στην τηλεόρασή μας δεν έχουμε βαρεθεί ανελέητα; Και περιμένουν πως και πως την στιγμή που θα ανοίξουμε την πόρτα και θα βγούμε έξω από το σπίτι μας. Το καταφύγιο μας, αυτό που μόνοι μας φτιάξαμε για να ομορφαίνουμε την ζωή μας, το έχουμε μετατρέψει σε φυλακή. Στο μυαλό μας. Η απάντηση στις παραπάνω ερωτήσεις είναι μία. «Όλοι μας».
Και όσοι πούνε όχι λένε ψέματα. Όλοι το έχουμε σκεφτεί και το σκεφτόμαστε κάθε μέρα. Κάθε μέρα και περισσότερο. Όμως αντί να σκεφτόμαστε τον εγκλεισμό μας, μάλλον θα πρέπει να αρχίσουμε να βλέπουμε τα πράγματα διαφορετικά. Θα πρέπει να δούμε την όλη ιστορία από μια άλλη οπτική. Από την οπτική των ανθρώπων εκείνων οι οποίοι έχουν σπίτι μόνο στα όνειρά τους. Εκείνοι οι οποίοι ονειρεύονται να έρθει η μέρα που θα έχουν ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι τους. Για την ασφάλειά τους. Αυτοί δεν είναι σε θέση να ακολουθήσουν τις συστάσεις τις κυβέρνησης για να μείνουν σπίτι τους, γιατί πολύ απλά δεν έχουν.
Πόσοι και πόσοι συνάνθρωποί μας δεν θα έδιναν τα πάντα για να είναι στην θέση μας. Να έχουν έναν καναπέ και να λιώνουν από το πρωί μέχρι το βράδυ για να προφυλαχθούν από έναν φονικό ιό. Αλλά όχι. Αυτοί οι άνθρωποι δεν την έχουν αυτή την δυνατότητα. Αυτοί οι άνθρωποι ψάχνουν κάθε βράδυ κάπου να κοιμηθούν. Ένα παγάκι, μιας γέφυρα, μία… δομή. Αυτοί οι άνθρωποι δίνουν καθημερινά την δική τους μάχη. Την μάχη της επιβίωσης. Μια μάχη που έδιναν πολύ καιρό πριν την εμφάνιση του κορονοϊού. Απλά τώρα τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα πιο δύσκολα για τους ίδιους.
Μια βόλτα στα σοκάκια που έγιναν παράδεισος
Αντίθετα εμείς που έχουμε την ευλογία να έχουμε το σπίτι μας το έχουμε μετατρέψει σε κλουβί. Εμείς που έχουμε την δυνατότητα να ξαπλώσουμε στον καναπέ και να βλέπουμε όλη μέρα όλα τα κανάλια του κόσμου. Όλες τις σειρές και όλες τις ταινίες του κόσμου. Γιατί, όπως λένε οι ειδικοί, έτσι θα νικήσουμε τον κορονοϊό. Εμείς που έχουμε την δυνατότητα να κάνουμε ένα ζεστό μπάνιο. Να ανοίξουμε το ψυγείο και να φάμε ότι σαβούρα θέλουμε οποιαδήποτε ώρα της ημέρας. Να ανοίξουμε την θέρμανση. Να κοιμηθούμε με ασφάλεια. Να πάρουμε αγκαλιά τα παιδιά μας και να τους διαβάσουμε ένα παραμύθι. Να παίξουμε μαζί τους.
Όλα τα παραπάνω τα θεωρούμε δεδομένα. Σας έχω νέα. Δεν είναι. Και όσο πιο γρήγορα το καταλάβουμε, τόσο πιο γρήγορα θα τα εκτιμήσουμε και τόσο πιο γρήγορα θα δώσουμε μεγαλύτερο νόημα στην ζωή μας και την καθημερινότητά μας. Και όταν περάσει ο καιρός και όλοι μας «ξυπνήσουμε» από τον εφιάλτη του κορονοϊού, τότε θα ήταν καλό να κάνουμε μια βόλτα στα σκοτεινά εκείνα σοκάκια στο κέντρο της Αθήνας που κάποιοι τα έχουν κάνει σπίτι τους. Στρώνοντας δυο χαρτόνια και μια κουβέρτα πάνω στα πεζοδρόμια. Σε όλα εκείνα τα κτίρια που έστω για ένα βράδυ γίνονται ο παράδεισος όλων εκείνων που ονειρεύονται ένα σπιτικό. Να τα δούμε, να τα καταλάβουμε και να εκτιμήσουμε όσα έχουμε. Γιατί κανείς δεν ξέρει τι μας ξημερώνει...
ΥΓ1: Αν δεις βαθιά σε μία κρίση θα βρεις μια ευκαιρία. Το άκουγα, το διάβαζα, δεν το πίστευα. Ο κορονοϊός είναι μια ακόμα κρίση που ορθώνει ένα τεράστιο STOP (και) στους ανθρώπους της γενιάς των πρώτων «άντα». Όμως αν το δούμε προσεκτικά στο τέλος αυτής της περιπέτειας θα έχουμε βγει πολλαπλά κερδισμένοι. Κυρίως πνευματικά, αλλά και τεχνοκρατικά.
ΥΓ2: Μακάρι, μετά από έναν μήνα καραντίνα και κάτι να έχουμε καταφέρει οι περισσότεροι να το δούμε αλλιώς. Και αν κρίνουμε από τον τρόπο που οι περισσότεροι Έλληνες αντιμετώπισαν τα σκληρά μέτρα τις Άγιες ημέρες του Πάσχα, μάλλον μπορούμε να πούμε ότι κάτι καλό έγινε στην χώρα μας, τον μήνα που μας πέρασε.
ΥΓ3: Πολλά μπράβο στους γιατρούς, στους νοσηλευτές, σε όλους εκείνους που είναι στην πρώτη γραμμή της «μάχης». Άλλα τόσα μπράβο σε όλους εκείνους τους ανθρώπους οι οποίοι συντηρούν και στηρίζουν τις δομές των αστέγων (με κίνδυνο της ίδια τους της υγείας), προκειμένου όλο και περισσότερο άνθρωποι να έχουν τα βασικά και να προφυλαχθούν όσο το δυνατόν περισσότερο από την πανδημία.
