Αυτό το κείμενο δεν θα ασχοληθεί με τους γιατρούς και τους νοσηλευτές. Πολύ απλά διότι δεν χρειάζεται να λέμε τα αυτονόητα: τους χρωστάμε τεράστια ευγνωμοσύνη για όλα αυτά που έκαναν, που κάνουν και θα κάνουν για να σώσουν ανθρώπινες ζωές, να ανακουφίσουν ανθρώπους που υποφέρουν, ακόμα και να κάνουν τις τελευταίες στιγμές κάποιων πιο «ανθρώπινες» - κι όχι μόνο τώρα με την πανδημία του κορωνοϊού, πάντα. Κι αυτό καλό θα ήταν να μην το ξεχάσουμε όταν με το καλό ξεμπερδέψουμε απ' αυτή την ιστορία, ώστε ούτε εμείς, ούτε οι κυβερνήσεις, τα κόμματα και οι αρμόδιοι υπουργοί, τους απαξιώσουν ποτέ ξανά. Αυτό το κείμενο θα ασχοληθεί με άλλους μικρούς και μεγάλους ήρωες της καθημερινότητας. Ή «ήρωες», απ' αυτούς που αλλιώς τα σχεδιάσαν και αλλιώς τα έφερε η ρημάδα η ζωή.
- Με εσένα, που χτίζεις κορμί από το Σεπτέμβρη. Που πλακώθηκες στις πρωτεϊνες, που έκοψες τα γλυκά και τις τηγανητές πατάτες, που ιδροκοπάς με συνέπεια όλη την εβδομάδα, με έναν και μόνο σκοπό: να βγεις κομμάτια στην παραλία τουν Ιούνιο. Κι ήσουν τόσο κοντά… Αλλά τώρα, δεν μπορείς ούτε να περπατήσεις στην παραλία… Και μένεις να θαυμάζεις το κορμί σου στον καθρέφτη, δευτερόλεπτα πριν τα στείλεις όλα στο διάολο και φας σε μια βδομάδα όσο στερήθηκες 7 μήνες.
- Με εσένα, που αποφάσισες να πάρεις τη μεγάλη απόφαση και να γονατίσεις μπροστά της προσφέροντάς της το δαχτυλίδι που ζητούσε κάθε πόρος του κορμιού της. Και κάνατε ετοιμασίες και είδατε αίθουσες και αποφασίσατε για το μενού, τα προσκλητήρια σε 500 άτομα, το γλέντι. Τώρα, πολιτικός γάμος, δυο μάρτυρες και πολύ σου είναι. Αν σε αφήσει ο Χαρδαλιάς…
- Με εσένα που καυλάντιζες σαν τρελός το κορίτσι που σου έκανε το δύσκολο, αλλά με επιμονή και υπομονή το έφερες στα νερά σου και της έδειξες ότι ενδιαφέρεσαι πραγματικά και δεν είσαι ούτε γύπας, ούτε πέφτουλας. Και πάνω που μπήκε το νερό στ' αυλάκι, μπήκε ο λύκος στο μαντρί (και μας πήρε λάιο αρνί…)
- Με εσένα, που πριν λίγες εβδομάδες αγόρασες το αυτοκίνητο που ζαχάρωνες τόσο καιρό και έδωσες μια γερή προκαταβολή και κάτι τσιμπημένα γραμμάτια. Αλλά είπες «χαλάλι, θα κάνω ταξιδάρες, θα πηγαίνω στο εξοχικό, εκδρομές, χαμός». Χαμός, όπως το είπες… Και τώρα πας με το ζόρι στο σούπερ - μάρκετ (κατόπιν σχετικού SMS) και ψιλοζορίζεσαι ήδη για τα γραμμάτια, καθώς δεν ξέρεις τι θα γίνει με το μισθό σου…
- Με εσένα, που κέρδισες το φλουρί την Πρωτοχρονιά και βροντοφώναξες «ΦΕΤΟΣ ΘΑ ΕΙΝΑΙ Η ΧΡΟΝΙΑ ΜΟΥ». Ξεχνώντας προφανώς ότι το 2020, είναι δίσεκτο.
- Με εσένα, που κατόπιν ωρίμου σκέψεως, αποφάσισες να κάνεις το μεγάλο επαγγελματικό βήμα και να ανοίξεις δική σου επιχείρηση. Με ρίσκο αλλά και όρεξη. Με αγωνία αλλά και προοπτική. Φυσικά έριξες ό,τι είχες και δεν είχες (όπου «δεν είχες», πήρες δάνειο). Φυσικά δεν είσαι ο Σκλαβεντίτης ή ο Μασούτης, άρα η επιχείρησή σου είναι κλειστή. Φυσικά τον ήπιες…
- Με εσένα, που έκλεισες έγκαιρα, από τις αρχές του χρόνου, ταξιδάρα στη Ρώμη, Για να δεις και την πρεμιέρα του Euro. Αλλά και εσένα που είπες φέτος να το παίξεις Γερμανός και να μην τα αφήσεις όλα για τελευταία στιγμή, αλλά να πετύχεις τα καλά πακέτα και τις καλές προσφορές πολλούς μήνες πριν. Ελπίζω να μην πέταξες εκείνο το φυλλάδιο με τις παραλίες και τις πισίνες και τα τζακούζι. Θα σου χρειαστεί για να σκουπίσεις τα δάκρυά σου.
- Με εσένα, που το σκεφτόσουν να πάρεις σκύλο, αλλά είπες «άστο τώρα, ευθύνη είναι, έξοδα, ποιος θα τον βγάζει βόλτα κάθε μέρα»; Θα τον βγάζει αυτός που πήρε έγκαιρα και μπορεί και βγαίνει κάθε μέρα έξω και αλλάζει τον αέρα του.
- Με εσένα, που πήρες πριν λίγους μήνες την απόφαση να μετακομίσεις στην Αθήνα «για μια καλύτερη ζωή». Και ξέρεις πως, αν τυχόν και γυρίσεις τώρα στο χωριό, θα μαζευτούν οι συγχωριανοί και θα σε αλείψουν πίσσα και πούπουλα, στη σκέψη ότι μπορεί να κουβάλησες στο χωριό τον ιό.
- Με εσένα, που είπες στο φίλο/ συνάδελφο/ συγγενή «έλα μωρέ, θα τα βρούμε. Γιατί, θα χαθούμε;», όταν του δάνεισες χρήματα. Και χαθήκατε.
- Με εσένα, που ήσουν αντικοινωνικός ή αγοραφοβικός, που δεν μπορούσες να είσαι με πολύ κόσμο και δίσταζες να βγεις από το σπίτι. Και έδωσες μάχη με τον εαυτό σου, παρέα με τον ψυχολόγο σου και τους δικούς σου ανθρώπους και βήμα - βήμα, κατάφερες να βγεις από το σπίτι, να μην σε πιάνει πανικός όταν είσαι με κόσμο, να μην θέλεις να τρέξεις μακριά. Και πάνω που τα κατάφερες, τώρα είσαι πάλι μόνος στο σπίτι. Κι είναι σαν να έκανες πέντε βήματα πίσω.
