Πίσω στη δεκαετία του ’80 οι ομάδες των χούλιγκαν ποδοσφαιρικών σωματείων στην Αγγλία τρομοκρατούσαν κόσμο σε ολόκληρη την Γηραιά Αλβιόνα. Η αστυνομία έβαζε μυστικούς «πράκτορες» να εισχωρούν μέσα στα κλαμπ των χούλιγκαν. Έτσι έγινε και με την περίπτωση του James Bannon, ενός μυστικού αστυνομικού, ο οποίος μαζί με τον προϊστάμενό του και δύο συναδέλφους του είχαν ως αποστολή να συλλέξουν πληροφορίες για τα μέλη της Millwall. Για να μπορέσει να επιβιώσει, αναγκάστηκε να γίνει ένας από εκείνους. Μέσα στο βιβλίο του, μοιράζεται μία από τις πιο επικίνδυνες στιγμές που έζησε σαν μυστικός αστυνομικός και πως η...οσκαρική του ερμηνεία κατάφερε να τον σώσει.
«Η δουλειά μου ήταν να παριστάνω ότι ήμουν σκληροπυρηνικός χούλιγκαν. Είχα κολλήσει με τους οπαδούς της Millwall για καιρό, απεσταλμένος από τον προϊστάμενο μου στο αστυνομικό τμήμα, έπρεπε να αποδείξω τι έκαναν και σε τι βαθμό εκτελούσαν τις βιαοπραγίες τους».
«Αναρωτιέστε αν όντως συμμετείχα σε ξύλο; Ναι, έριξα πολύ ξύλο κι έφαγα πολύ ξύλο στο δρόμο. Ήμουν κανονικός χούλιγκαν. Ήταν η δουλειά μου. Είδα όμως και πολύ καλό ποδόσφαιρό».
«Υπήρχαν πραγματικοί φονιάδες μέσα στο κλαμπ. Μπορούσαν να σκοτώσουν τη μάνα σου για πλάκα, μόνο και μόνο επειδή μπήκε στο δρόμο τους. Πραγματικά το απολάμβαναν να δέρνουν κόσμο. Αυτοί οι άνθρωποι έπρεπε να μπουν πίσω από τα σίδερα. Δεν έπρεπε να κυκλοφορούν ελεύθεροι».
«Ήμασταν τέσσερις συνολικά μυστικοί που μέναμε όλοι στο ίδιο σπίτι. Εμένα με ήξεραν απλά σαν Jim και υποτίθεται πως ήμουν μπογιατζής».
«Αυτή η μυστική ζώη όμως δεν άφηνε περιθώρια για τη δική μου ζωή. Δεν είχα προσωπική ζωή για δύο και κάτι χρόνια. Δεν έβλεπα φίλους και δεν είχα γκόμενα. Είχα μπει για τα καλά στο ρόλο».
«Ο τύπος που δουλεύαμε μαζί ήταν ταγματάρχης, ένας πολύ καλός αστυνομικός αλλά όμως δεν ήταν φτιαγμένος για μυστική εργασία. Έδωσε πληροφορίες που δεν έπρεπε να είχε δώσει σε κανέναν».
«Μία μέρα που μπήκαμε στην παμπ όπου μαζευόντουσαν οι πιο σκληροπυρηνικοί, κλείσανε τη πόρτα πίσω μας και μας μαγκώσανε. Άρχισαν να ζητάνε εξηγήσεις για τις πραγματικές μας ταυτότητες».
«Εκείνη την ώρα πανικοβάλλεσαι, είναι κάτι που γίνεται φυσικά».
«Εγώ αποφάσισα να το παίξω επίθεση. Αν παραδεχόμουν ποιος είμαι δεν θα έβγαινα ζωντανός από εκεί μέσα».
«''Σε ποιον νομίζεις ότι μιλάς ρε;'» απάντησα αμέσως, γεμάτος οργή. Το έπαιζα καλά. Άρπαξα μία στέκα του μπιλιάρδου και του έκανα νόημα να βγούμε έξω. Δεν το περίμεναν αυτό».
«Και πως ξέρω εγώ πως εσύ δεν είσαι μπάτσος;», είπα σε εκείνον που με απειλούσε μήπως και καταφέρω να γλιτώσω. Έπρεπε να με κρατάνε δύο άτομα για να μην του ορμήσω και στο τέλος με έβγαλαν έξω για να ηρεμήσω. Από εκείνη τη στιγμή ήξερα πως έπρεπε να κάνω κάτι εντελώς τρελό για να τους πιστοποιήσω πως δεν ήμουν αστυνομικός ή έστω πληροφοριοδότης της αστυνομίας».
«Όταν γύρισα μέσα στην παμπ, όλοι έπαιζαν ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι κουίζ που έπρεπε να διαβάζεις στην οθόνη και όποιος έχανε κερνούσε μπύρες. Όταν έχασα στο παιχνίδι, τα πήρα στο κρανίο κι έσπασα το ποτήρι μου, γύρισα στον ταγματάρχη μου και του είπα με απόλυτη τρέλα στο μάτι: «Σου είπα να μην τους το πεις. Στο είπα, δεν στο είπα;».
«Βγήκαν όλοι έξω και με ρώτησαν τι σκατά έτρεχε με την πάρτη μου. Άρχισα να ουρλιάζω πως μισούσα τους μπάτσους και την τελευταία φορά που είχα δείρει έναν μπάτσο είχα κάνει εννέα μήνες φυλακή στο GBH. Μετά γύρισα στον ταγματάρχη μου και του είπα πως δεν έπρεπε να τους πει πως δεν ήξερα να διαβάζω και να γράφω».
Όλοι έμεινα άφωνοι. Με κοιτούσαν κυριολεκτικά με ανοιχτό το στόμα.
Για τα επόμενα δύο χρόνια έπρεπε να προσποιούμαι, όχι μόνο πως ήμουν ένας παρανοϊμένος χούλιγκαν αλλά και πως ήμουν αγράμματος. Και αυτό ήταν το πιο δύσκολο. Είχαν καταλήξει να μου φέρνουν βιβλία των παιδιών τους από το δημοτικό για να μάθω να γράφω και να διαβάζω.
Εκείνη τη μέρα αν δεν είχα παίξει καλά το ρόλο μου τότε σήμερα ίσως και να είχα κάποια μόνιμη βλάβη από το ξύλο που θα έτρωγα ή θα ήμουν νεκρός.
Το βιβλίο του James Bannon ονομάζεται Running With The Firm.
