Εντάξει, το ξέρουμε πως η μοίρα μας έριξε να μείνουμε στην Αθήνα. Αστυφιλία, αυτοκίνητο, πορείες, απεργίες, φαγωμάρα. Υπάρχουν στο πρόγραμμα, τα συνηθίσαμε. Όποτε ακούμε πως κάτι θα συμβεί, χαπακωνόμαστε με ηρεμιστικά, κάνουμε δύο-τρεις προσευχές, παίρνουμε και σάκο εκστρατείας με κάνα δυο σώβρακα αλλαξιά και ευχόμαστε να φτάσουμε. Αυτή είναι η φάση. Υπάρχει και όμως η παράνοια στην όλη υπόθεση.
Σήμερα με ένα συνάδελφο κάναμε το Γλυφάδα-Κηφισιά με αυτοκίνητο σε 3 ώρες. Παραλιακή και έπειτα Αττική Οδό. Παρότι συνειδητοποιεί κανείς ότι μέσα σε αυτό το χρονικό διάστημα θα μπορούσαμε να είχαμε πάει για καφέ στο Ναύπλιο, η κίνηση είναι κάτι που περιμέναμε. Άλλωστε υπάρχει καθημερινά είτε βρέχει, είτε όχι. Αναρωτιόμαστε όμως αυτό: γιατί κάθε φορά που βρέχει στην Αθήνα πρέπει να παραλύουν τα πάντα; Τα πάντα όμως. Χαμηλά στην Καλαμακίου είχαν σκάσει τα φρεάτια. Έτρεχαν οι άνθρωποι από την ΕΥΔΑΠ να κάνουν ό,τι μπορούν. Φυσικά και δεν φταίνε αυτοί. Οι τρεις λωρίδες είχαν γίνει μία και οι οδηγοί σιχτίριζαν ομαδικώς.
Μου έκανε ωστόσο ένα πράγμα εντύπωση. Δεν είμαι συγκοινωνιολόγος αλλά μήπως -λέω μήπως- θα έπρεπε κατά μήκος της Παραλιακής, αυτού του καταραμένου από τον Θεό δρόμο, να υπάρχουν μερικοί τροχονόμοι; Υπάρχουν ένα σωρό διασταυρώσεις με τα φανάρια στο ύψος του Φαλήρου να μην δουλεύουν. Δεν κατηγορούμε κάποιον γι’ αυτόν. Τα βραχυκυκλώματα είναι γνωστά όταν ρίχνει με το τουλούμι συνεχόμενα. Αλλά ρε παιδιά, ούτε ένας τροχονόμος; Δηλαδή πότε πρέπει να δώσουν εντολή οι ιθύνοντες; Μιλάμε για μία ημέρα που οι περισσότεροι θα πάρουν αμάξι λόγω της βροχής. Μήπως μία ημέρα σαν και αυτή πρέπει να υπάρχει περισσότερη πρόβλεψη και οργάνωση ώστε να γίνουν τα πράγματα λίγο καλύτερα;
Σε κάθε περίπτωση, βροχή σημαίνει κατάρες στην Παραλιακή. Σημαίνει ολοκληρωτική παράλυση που σε κάνει να απορείς αν πρέπει να μπεις στη διαδικασία να ξεκινήσεις για το γραφείο. Τι άλλο πρέπει να συμβεί δηλαδή για να γίνει η κατάσταση σε αυτόν τον δρόμο λίγο ανθρώπινη;
