Ήταν Μάρτιος και είχα ήδη δύο προσκλητήρια γάμων για το καλοκαίρι - προτού εμφανιστούν τα lockdowns. Ο ένας μου φίλος παντρεύτηκε πέρυσι το καλοκαίρι, ο άλλος έχει ένα νεογέννητο και θα κάνει γάμο και βάφτιση μαζί, ενώ ο «παλιότερος» στην παρέα υποδέχτηκε πέρυσι δίδυμα. Έχει σύνολο τέσσερα παιδιά. Ασχέτως αν σκέφτεσαι τον γάμο ή όχι, υπάρχει αυτή η μικρή φωνή μέσα στο κεφάλι που χτυπάει σε τακτά χρονικά διαστήματα και παίζει στο repeat όταν ακούς το Ησαΐα Χόρευε σαν καλεσμένος. «Ρε μήπως κάνω κάτι λάθος;».
Να τα βάλουμε λίγο κάτω. Για να μπορέσεις να καταλήξεις στο γάμο προφανώς και χρειάζεται μία αλυσιδωτή αντίδραση. Να έχεις βρει τον άνθρωπο, να έχεις δοκιμαστεί με τον άνθρωπο, να έχεις περάσει δυσκολίες με τον άνθρωπο και μετά να αποφασίσεις να ενώσεις την ζωή σου. Και δεν είναι εύκολο. Μάλλον δύσκολο το λες και από πρακτικής άποψης, όταν μιλάς για μία χώρα που ο βασικός μισθός φτάνει με το ζόρι τα 600 και οι δουλειές δεν υπάρχουν, μάλλον καταφέρνεις να βυθίζεσαι ολοένα και περισσότερο στη μιζέρια μην μπορώντας να φανταστείς τον εαυτό σου σε μία τέτοια κατάσταση. Τι βοηθάει; Να ξέρεις πως οι κολλητοί σου είναι πράγματι ευτυχισμένοι. Πως έχουν μπλέξει με καλά κορίτσια. Όσο να ‘ναι σε γεμίζει μία ελπίδα.
Τι γίνεται και χωρίζει όλος ο κόσμος στις μέρες μας;
Η οικογένεια και οι γάμοι δεν είναι για όλους. Αν είσαι σε αυτό το mood τα πράγματα είναι εύκολα από μόνα τους. Όμως αν υπάρχει μέσα σε μία κρυφή πόρτα του μυαλού πως κάποια στιγμή πρέπει να καταλήξεις με οικογένεια, προφανώς και αγχώνεσαι. Είναι σαν να περιμένεις να δώσεις εξετάσεις σε πορεία για το δίπλωμα οδήγησης. Ξέρεις ακριβώς τι πρέπει να κάνεις, ξέρεις ακριβώς πως θα είναι η διαδικασία, αλλά πρέπει να περιμένεις μέχρι να σε καλέσουν. Το αν θα καταλήξεις να τα κάνεις σκατά ή όχι είναι καθαρά δικό σου θέμα – εκτός και αν έχεις λαδώσει. Στο γάμο όμως δεν έχει λάδωμα. Για την ακρίβεια στη συμβίωση δεν υπάρχει λάδωμα και αυτό οι άντρες το ξέρουμε καλά. Γιατί ξεκινάει μετά μία διαφορετική αλληλουχία σκέψεων που μας αγχώνει και ίσως για καλό λόγο. Σκεφτόμαστε πως «θα μπορέσω να γίνω καλός σύζυγος;», «θα είμαι καλός μπαμπάς;», «θα μείνω πιστός ή θα ξενογαμάω από τον πρώτο μήνα». Πείτε το απόλυτη δήλωση, αλλά εγώ πιστεύω πως κάθε άντρας εκεί έξω προσπαθεί να μην είναι μαλάκας. Ενδεχομένως να αποτύχει σε όλα στο γάμο του, αλλά θα δώσει προσπάθεια να μην τα κάνει μαντάρα. Υπάρχουν φυσικά και εξαιρέσεις, άνθρωποι δηλαδή που βρέθηκαν σε γάμους επειδή είχαν πολύχρονες σχέσεις και που είδαν το δέσιμο με τον άνθρωπο σαν ακόμη μία μέρα. Με μηδενική προσπάθεια.
Ας καταλήξουμε όμως. Είναι λογικό το φρικάρισμα; Ή είναι απλά άλλος ένας λανθασμένος χειρισμός. Βασικά δεν είναι τίποτε από αυτά. Είναι ανάγκη για επιβεβαίωση. Ότι στάνταρ θα υπάρξει κάποια για σένα, ότι η οικογένεια θα μεγαλώσει αρμονικά, ότι δεν θα υπάρξουν διαζύγια και πολλά άλλα. Όταν όμως έρχεται αυτή η στιγμή, επειδή οι σκέψεις μέσα στο κεφάλι σου δεν έχουν μεστώσει, είναι σίγουρο πως κάτι θα πάει στραβά. Οπότε ξεκολλήστε. Μάλλον ας ξεκολλήσουμε όλοι μαζί. Ας ξεχάσουμε λίγο τα «πρέπει», τα διαζύγια, τις γυναίκες που ασχολούνται μόνο με το Instagram και όλες τις άλλες τάσεις των καιρών. Κάποιοι άνθρωποι κολλάνε. Το βλέπεις κάθε μέρα ότι κολλάς με κόσμο. Αν είσαι λίγο τυχερός, θα κολλήσεις και λίγο παραπάνω και θα βρεθείς να μοιράζεσαι ένα σπιτικό.
Οπότε μην φρικάρεις και μέχρι τότε να αγοράζεις ωραία γαμήλια δώρα για τους φίλους σου.
