Είσαι καθηγητής Πανεπιστημίου στις ΗΠΑ. Ίσως όχι στο πιο γνωστό Πανεπιστήμιο των ΗΠΑ, αφού το Ντρέξελ στην Πενσιλβάνια δεν είναι και ο ομφαλός της πανεπιστημιακής κοινότητας, αλλά τέλος πάντων εκεί εργάζεσαι. Κι έχεις διατελέσει Πρόεδρος του τμήματος μηχανικής, κάτι που μοιάζει σημαντικός λόγος να καμαρώνει η μαμά σου, αλλά είναι ακόμα πιο σπουδαίο αν σκεφτεί κανείς ότι ως Πρόεδρος, έχεις πρόσβαση στα ταμειακά διαθέσιμα του Πανεπιστημίου.
Έχεις λοιπόν τη δυνατότητα να διδάξεις ένα σωρό ακατέργαστα διαμάντια, το αύριο της Αμερικής και του κόσμου ολάκερου, έχεις τη γνώση, έχεις όλο το σύστημα εκμάθησης στο πλευρό σου και έχεις και τους πόρους. Για να παρέχεις στα νέα παιδιά ό,τι χρειαστούν - για πειράματα, εργαστήρια, κατασκευές, ρομποτική, ό,τι λαχταρήσει η ψυχή τους. Και εσύ, αναλογιζόμενος το βάρος της ευθύνης, τι κάνεις; Μασουλάς αλύπητα 165 χιλιάρικα σε μπαρ, στριπτιζούδες και ψώνια στο iTunes! Διότι είσαι μερακλής όσο λίγοι στον κόσμο, σαν τον Καουάι Λέοναρντ ένα πράγμα.
Ο ήρωας της ιστορίας ονομάζεται Τσικαοντινάκα Νουάνκπα. Κι επειδή το όνομά του είναι γνωσσοδέτης, θα τον λέμε από δω και πέρα «Τσίκο». Ο κύριος Τσίκο λοιπόν, αφρικανικής καταγωγής, είδε μπροστά το βάζο με το μέλι. Κι ενώ στην αρχή η συνείδησή του, του απαγόρευσε να ανοίξει το καπάκι και να δοκιμάσει λίγο μέλι, κάποια στιγμή που η συνείδηση έπεσε για ύπνο, έκανε μια μεγαλοπρεπέστατη βουτιά μέσα στο βάζο και είπε να το ρίξει λίγο έξω.
Λίγο; Ε όχι και τόσο λίγο. Διότι σχεδόν 90 χιλιάρικα, από το 2007 μέχρι πριν λίγο καιρό που τον έκαναν τσακωτό, δεν είναι και εύκολο πράγμα να τα ρημάξεις σε μπαρ και στρίπερς. Δηλαδή εύκολο είναι, αν ξημεροβραδιάζεσαι στα κωλάδικα και δεν πας ποτέ σπίτι, αλλά μια που ο Τσίκο είναι καθηγητής, υποθέτουμε ότι πήγαινε κανονικά στη δουλειά του και επισκεπτόταν τα μαγαζιά με τα ωραία κορίτσια τα βράδια. Κάθε βράδυ πιθανότατα για να πιει και να βγάλει γούστα με lap-dances μέχρι τελικής πτώσεως. Όσο για τα σχεδόν 70 χιλιάρικα που πήγαν σε γεύματα, αγορές μέσω iTunes και διάφορα άλλα, πραγματικά απορώ τι διάολο αγόραζε και αγόραζε, για να χαλάσει τόσα λεφτά. Δηλαδή, τα στριπτιζάδικα κάπου να τα καταλάβω. Και τις ποτάρες επίσης. Και τα γεύματα. Αλλά ρε άνθρωπε, τι έκανες στα iTunes και χάλασες τόσα λεφτά; Κατέβασες μέχρι και τα τραγούδια του Τερλέγκα;
Αναφέροντας εδώ, εντελώς τυχαία, το ιερό όνομα του Βασίλη Τερλέγκα, αυτόματα κάνεις τη σύνδεση μεταξύ του Τσίκο, του καθηγητή, των ΗΠΑ, της Αφρικής και της πέροχης Ελλάδας μας. Και παρότι η κοψιά και το χρώμα του δεν θυμίζουν Ελλάδα, οι πράξεις του «μυρίζουν Ελλάδα». Διότι ο Τσίκο θα μπορούσε (και θα έπρεπε) να είναι Έλληνας: υπεύθυνος προμηθειών στο Υπουργείο Υγείας. Ή προϊστάμενος προμηθειών στο Υπουργείο Εθνικής Αμύνης. Να ανοίγει τους φακέλους των διαγωνισμών για την κατασκευή ενός δρόμου ή να υποδέχεται τις προσφορές από εργολάβους για ένα κρατικό έργο.
Άνθρωπος δουλευταράς, ποτισμένος με την ελληνική παιδεία, ακόμα κι αν μένει χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά. Ένας από εμάς, από όλους εμάς, ένας θιασώτης της καλής ζωής και του δόγματος «έλα μωρέ, σάμπως θα λείψουν τα λεφτά αυτά σε κανέναν;» Και σε τελική ανάλυση, πού θα πιάσουν τόπο καλύτερα και ποιος θα περάσει πιο όμορφα; Ο εργάτης που θα παίρνει έναν μισθό το μήνα, για να του τα τρώει η εφορία, οι λογαριασμοί και το σούπερ-μάρκετ, ή ο Τσίκο και όλοι οι Τσίκο του κόσμου τούτου, που θα περάσουν ατέλειωτες βραδιές ξεφαντώματος στα στριπτιζάδικα και τα μπαρ; Διπλό από ημίχρονο όπως καταλαβαίνουμε όλοι...
