Πριν από καμιά 20ριά χρόνια, είχα βρεθεί στην Πορτογαλία για δουλειά - αν θυμάμαι καλά, ήταν και το πρώτο μου ταξίδι στο εξωτερικό, καλεσμένος μαζί με αρκετούς Έλληνες δημοσιογράφους, για να δούμε από κοντά το γκραν-πρι του Εστορίλ. Πηγαίνοντας στο δρόμο με το βανάκι που μας μετέφερε και βλέποντας την τρομερή κίνηση που είχε προς την πόλη της Λισσαβόνας, ρώτησα την ξεναγό μας αν είναι έτσι συνέχεια ή έτυχε εκείνη τη μέρα. Μου απάντησε ότι κάπως έτσι είναι η κατάσταση μέχρι τις 20-25 κάθε μήνα και μετά οι δρόμοι αδειάζουν, διότι τους τελειώνουν τα λεφτά και δεν έχουν για βενζίνη, οπότε παίρνουν το τρένο.Το συζητήσαμε μεταξύ μας οι Έλληνες, γελάσαμε, κάναμε πλάκα και συνεχίσαμε τις ζωές μας. Βλέπετε, τότε ζούσαμε σε "εποχή ΠΑΣΟΚ", είχε και εκλογές στην Ελλάδα εκείνη τη μέρα, τα λεφτά μας δεν τελείωναν ποτέ, ούτε οι βόλτες με τα αυτοκίνητα, τα μπουκάλια στα κλαμπ, τα λουλούδια στα μπουζούκια, τα ταξίδια στο εξωτερικό και όλα τα υπόλοιπα χαϊλίκια. Δεν μπορούσαμε φυσικά τότε να φανταστούμε, ότι λίγα χρόνια μετά θα βλέπαμε κι εμείς εδώ στην Ελλάδα τα λεφτά να τελειώνουν πριν τελειώσει ο μήνας και να τη βγάζουμε τις τελευταίες ημέρες μαγειρεύοντας ό,τι είχε μείνει στο ντουλάπι.
Μόνο που η κατρακύλα δεν είχε τελειωμό: τα λεφτά άρχισαν να τελειώνουν πολύ πριν τελειώσει ο μήνας και την τελευταία ημέρα του Σεπτέμβρη, ανακάλυψα ότι και τα λεφτά του επόμενου μήνα, μπορούν να φύγουν με άνεση και χάρη πριν καν μπει ο μήνας: δόση ΕΝΦΙΑ, δόση Εφορίας, μια ρύθμιση από δω, ένας λογαριασμός κινητού από εκεί, κάτι λεφτά που είχες δανειστεί κι έπρεπε να τα επιστρέψεις, βάλε και βενζίνη, πάει ο μισθός σχεδόν όλος! Κι ακόμα δεν είχε ξημερώσει ο Οκτώβρης - και φαντάζομαι δεν είμαι ο μόνος που κοίταγε απλανώς; τον τραπεζικό του λογαριασμό...Οπότε δεν ξέρω τι λένε διάφοροι και αν "λεφτά υπάρχουν" και πόσοι πήραν το i-Phone 11 ή αγόρασαν ακριβό αυτοκίνητο, πόσοι «ταΐζουν» ακόμα τα μπουζούκια ή κάνουν διακοπές σε ακριβά θέρετρα του εξωτερικού, αλλά η πλειοψηφία του κόσμου δεν είναι. Καλά να είναι οι άνθρωποι και να χαίρονται τα λεφτά τους και τη ζωή τους, αλλά οι δικοί μου φίλοι και γνωστοί δεν ανήκουν σε αυτή την κατηγορία. Αντίθετα, ανήκουν στην κατηγορία των ανθρώπων που δουλεύουν σαν σκυλιά, που τους τρώει η αγωνία, που προσπαθούν να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά τους και προτιμούν να στερούνται οι ίδιοι ακόμα και τα απαραίτητα, αρκεί η οικογένειά τους να ζει όπως πρέπει.
Είναι οι άνθρωποι που έκοψαν το «έξω» και πάνε μια στο τόσο, μια Κυριακή συνήθως, για ένα φαγητό. Είναι αυτοί που περιόρισαν το σινεμά κι έβαλαν Netflix για να γλιτώσουν μερικά λεφτά, είναι αυτοί που περιμένουν τα Χριστούγεννα και το δώρο για να ψωνίσουν δυο ρούχα κι ένα ζευγάρι παπούτσια, παρόλο που φοράνε τα ίδια εδώ και χρόνια. Είναι οι άνθρωποι που ανέχονται προσβολές, απειλές και άσχημες συμπεριφορές στη δουλειά τους προκειμένου να τη διατηρήσουν, που δουλεύουν υπερωρίες χωρίς να τις πληρώνονται και δεν λένε ποτέ "όχι", μη γίνει καμιά στραβή και τους απολύσουν. Είναι αυτοί που κάνουν ησυχία όταν χτυπάει το κουδούνι η σπιτονοικοκυρά για τα κοινόχρηστα ή το ενοίκιο, για να φανεί ότι δεν είναι σπίτι και να "γλιτώσουν" μερικές μέρες. Όλοι αυτοί, όλοι εμείς, είμαστε η πλειοψηφία του κόσμου που περιμένει κάτι να αλλάξει - όχι στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα ή στον αέρα ή στα δελτία ειδήσεων, αλλά στην τσέπη μας. Χειροπιαστά, όχι θεωρητικά. Να φτάνει το τέλος του μήνα και να έχεις ακόμα κάποια λεφτά, να μην ζητάς προκαταβολή του επόμενου μήνα για να βγάλεις τον προηγούμενο.
