Δεν υπάρχει ίσως κανένας μεγαλύτερος μύθος, από «τα χαρούμενα παιδικά προσωπάκια την πρώτη μέρα του σχολείου» ή το «τιτιβίζουν από χαρά και προσμονή στο προαύλιο περιμένοντας να χτυπήσει το κουδούνι». Ντροπή και αίσχος. Διότι δεν χρειάζεται να έχεις παιδιά για να τα βλέπεις ότι είναι δυστυχισμένα, μίζερα, ότι θέλουν να φύγουν μακριά από το σχολείο και να μην ξαναπατήσουν ποτέ το πόδι τους εκεί - ήσουν κι εσύ κάποτε παιδί και ξέρεις.
Μύθος νούμερο 1: «μου έλειψαν οι φίλοι μου».
Αν σου έλειψαν, πάρτους τηλέφωνο. Ή στείλτους ένα μέιλ. Ή μέσεντζερ. Ή viber. Δόξα τω Θεώ, η τεχνολογία πλέον δίνει καμιά εκατοστή δυνατότητες να επικοινωνείς με τους φίλους σου. Τι να πούμε εμείς δηλαδή, που στα μικράτα μας είχαμε ένα σταθερό με το ζόρι; Και σε τελική ανάλυση, αφού «σου έλειψαν τόσο πολύ», τι έκανες όλο το καλοκαίρι γι' αυτό; Τους πήρες κανένα τηλέφωνο; Όχι μικρέ μου Πινόκιο, διότι ήσουν με την καλοκαιρινή σου παρέα και δεν ασχολήθηκες καν. Τώρα σε έπιασε ο πόνος, ε;
Μύθος νούμερο 2: «βαρέθηκα να κάθομαι»
Άμα βαρέθηκες να κάθεσαι, σήκω να ξεπιαστείς. Κάνε μια γύρα στο τετράγωνο και ξαναέλα. Ξεκόλα από τον καναπέ και το playstation, πήγαινε να παίξεις λίγο μπάσκετ, βγάλε το σκύλο βόλτα, κάνε κάτι τέλος πάντων. Που θα μας πεις «βαρέθηκα να κάθομαι»… Σε παρακαλάει η μάνα σου κάθε μέρα να πας για ψώνια, να ξεκουνηθείς από το σπίτι και μοιάζεις να έχεις βγάλει ρίζες σαν κέδρος.
Μύθος νούμερο 3: «ανυπομονώ για τα ωραία πράγματα που θα μάθουμε φέτος»
Θα έπρεπε να ντρέπεσαι όχι που το ξεστόμισες, αλλά και μόνο που το σκέφτηκες - εκτός αν το χαρτζιλίκι που εισέπραξες για τη μεγαλειώδη αυτή ατάκα από τη νονά ή τον παππού ήταν τόσο βαρβάτο, που δικαιολογεί κάτι τόσο άθλιο. Ποια γνώση εννοείς ακριβώς; Που θα λες όλη τη χρονιά «πού θα μου χρειαστούν τα κλάσματα στη ζωή μου» και «γιατί να μαθαίνω παπαγαλία την Ιστορία»;
Μύθος νούμερο 4: «Θα δω επιτέλους το Μαράκι»
Ναι, το Μαράκι εσένα περίμενε όλο το καλοκαίρι μικρέ μου Οδυσσέα, σαν πιστή Πηνελόπη. Λες και δεν είχε στις διακοπές της ένα σωρό μνηστήρες να την πολιορκούν, εξωσχολικούς, αλανιάρηδες, με περίεργα κουρέματα, με το παπί του μεγάλου αδελφού, με χαμηλοκάβαλα τζιν και μαγκιά που ξεχειλίζει από τα λυμένα τους κορδόνια. Ναι μικρέ μου αφελή, το Μαράκι εσένα σκεφτόταν μέρα - νύχτα στις διακοπές της, να είσαι σίγουρος. Και μην απορήσεις που δεν θα σου μιλάει καν την πρώτη μέρα του σχολείου, μπορεί να ξέχασε πώς σε λένε.
Μύθος νούμερο 5: «θα γνωρίσω τους καινούργιους μου καθηγητές/ δασκάλα»
Και χαρά που θα κάνει η δασκάλα ή οι καθηγητές που θα γνωρίσουν μια ακόμα φασαριόζικη τάξη, με ένα σωρό πιτσιρίκια που θα κάνου μια εβδομάδα να μάθουν τα ονόματά τους και μηδενική πειθαρχία. Να ήξερες πόσο μεγάλη χαρά κάνουν αυτοί οι άνθρωποι, που έκαναν ΑΚΡΙΒΩΣ τις ίδιες διακοπές με εσένα (με τη διαφορά ότι αυτοί πληρώνονταν για να κάθονται 2,5 μήνες), τώρα που πρέπει να γυρίσουν στη δουλειά. Η ευτυχία τους, δεν περιγράφεται.
Μύθος νούμερο 6: «καλοκαίρι αντίο, καλωσήρθες σχολείο»
Πρέπει να είναι ο πιο τρομακτικός στίχος που γράφτηκε ποτέ. Η Νίκη Κεραμέως να είσαι, δεν τον προφέρεις. Ο διαφημιστής που τον έγραψε να είσαι δεν τον επαναλαμβάνεις, διότι βαθιά μέσα σου ξέρεις πως αν τον πεις τρεις συνεχόμενες φορές, θα πάρει φωτιά το λάπτοπ σου και θα διαρρεύσουν στο cloud όλες οι γυμνές σου φωτογραφίες και θα σε κυνηγάει η κατάρα των Φαραώ για όλη σου τη ζωή.
