Δεν έχουν περάσει παρά λίγες ώρες από την ώρα που η πύρινη λαίλαπα έκανε στάχτη την περιοχή της Σταμάτας και του Διονύσου. Περίπου ένα χρόνο πίσω η ίδια «συνήθεια» παραλίγο να «θάψει» τον αρχαιολογικό χώρο των Μυκηνών αλλά και γενικότερα την περιοχή, ενώ στο ίδιο έργο παραμέναμε θεατές πριν από δύο χρόνια βλέποντας την Εύβοια, τη Θήβα ή τα Ιωάννινα να γίνονται στάχτη. Κάθε χρόνο τα ίδια. Και ο απόηχος στην καλοκαιρινή Ελλάδα που τυλίγεται στις φλόγες είναι γνωστά.
Σειρήνες στο δρόμο, νέφος που σκεπάζει τον ουρανό και πυροσβέστες που δίνουν μάχες με τη φωτιά για μερόνυχτα. Αυτή, δεν είναι μία κατάσταση κρίσης στην καλοκαιρινή Ελλάδα. Είναι ο κανόνας του καλοκαιριού και οι επιτήδειοι που ευθύνονται για τις πυρκαγιές, δεν λένε ακόμη να μάθουν. Βασικά δεν τους νοιάζει. Ακόμη και όταν κάποιες καταστάσεις έχουν τραγικό φινάλε όπως συνέβη με το Μάτι.
Δεν χρειαζόταν να δούμε τα στοιχεία αλλά όταν το CNN δημοσίευσε μία έκθεση της Κομισιόν που ανέφερε την καταστροφή που έχει υποστεί η Ελλάδα από τις πυρκαγιές τα τελευταία περίπου 35 χρόνια, μια (ακόμα) μαχαιριά «ξύπνησε» βαθιά μέσα στην ψυχή μας, τρανή απόδειξη ότι κάθε καλοκαίρι δεν είναι μονάχα μπάνια και διακοπές.
Φέτος είδαμε τις περιοχές Σταμάτα και Διόνυσο να γίνονται στάχτη (και δυστυχώς δεν είναι οι μόνες) λόγω των πυρκαγιών:
Η έκθεση ανέφερε για την χώρα μας, πως έχουμε καταστρέψει 16,5 εκατομμύρια στρέμματα σε 55.066 πυρκαγιές. Προσέξτε. Αυτός αριθμός των πυρκαγιών -οι οποίες είχαν καταστροφικά αποτελέσματα- είναι ισάξιος με εκείνων που συνέβησαν στις ΗΠΑ μόνο τα τελευταία 20 χρόνια. Μιλάμε για μία χώρα πολύ μικρότερη της Αμερικής με εξίσου μικρότερες πυροσβεστικές δυνάμεις – και να φανταστεί κανείς ότι οι πυροσβέστες μας είναι από τους πιο άριστους επαγγελματίες στην Ευρώπη μαζί με τους Ισπανούς. Αν κάποιος κάνει μία βόλτα στην ιστοσελίδα του Υπουργείου Περιβάλλοντος και Ενέργειας, θα παρατηρήσει ότι τα καταφέρναμε εξίσου καλά και μία δεκαετία πίσω στο να βάζουμε φωτιές. Αρκεί να θυμηθεί κανείς και τις μεγάλες πυρκαγιές του 2007 στην Πελοπόννησο, που προκλήθηκαν ανεπανόρθωτες ζημιές.
Οπωσδήποτε, δεν μπορείς να συγκρίνεις τις ανθρώπινες ζωές με καμία δασική έκταση. Με μία ωστόσο συγκροτημένη και ψύχραιμη αντίληψη, ο καθένας θα κατανοήσει πως η διατήρηση του περιβάλλοντος είναι άμεσα συνδεδεμένη με τις ανθρώπινες ζωές και την ομαλή τους διαβίωση στο άμεσο μέλλον. Εδώ όμως δεν ήρθαμε να γράψουμε για το πόσο καταστροφική είναι μία πυρκαγιά και τι επιπτώσεις μπορεί να προκαλέσει. Το πρόβλημα είναι η έλλειψη παιδείας, το πρόβλημα αντίληψης για το ντόμινο καταστροφών που μπορεί να προκαλέσει μία πυρκαγιά, αλλά και ο ίδιος ο εμπρηστής – όπου δηλαδή εμπλέκεται εμπρηστική πράξη. Σε συζήτηση με την ψυχίατρο Βενετία Γκολφινοπούλου, το προφίλ ενός πυρομανή «ταιριάζει με εκείνο του χαρτοπαίκτη ή και του κλεπτομανή. Οι πυρομανείς διεγείρονται από την θέα της φλόγας και με τον τρόπο που εξαπλώνεται και μάλιστα η ικανοποίηση τους είναι όμοια με την σεξουαλική διέγερση». Ωστόσο ένας πυρομανής δεν ικανοποιείται μόνο με μία πυρκαγιά.
Η αλήθεια ωστόσο είναι πιο απλή και πιο πικρή. Αιτία κάποτε για τις περισσότερες πυρκαγιές ήταν η μεγάλη ασθένεια της «οικοπεδοφαγίας», για να φυτρώσουν όλα εκείνα τα σπιτάκια στη μέση του πουθενά. Ωστόσο μετά και τα όσα έγιναν με τις εργασίες των μελλισουργών που ουσιαστικά οδήγησαν στην μεγάλη πυρκαγιά καταλαβαίνουμε ότι πλέον ακόμα και η «οικοπεδοφαγία» είναι μια μόδα που ξεπεράστηκε. Στη θέση της βρίσκεται μια κατάσταση που υπήρχε πάντα και ήταν ανίκητη. Η ανθρώπινη βλακεία, αλλά για να το πούμε πιο κομψά, η απροσεξία. Και σε περιοχές γεμάτες δάση, το να γίνονται τέτοιες δράσεις χωρίς τον γνώμονα του κινδύνου και την ευθύνη αν κάτι πάει στραβά. Που κάθε καλοκαίρι δυστυχώς, πάντα κάτι τέτοιο συμβαίνει.
Και οι πυρκαγιές στην Ελλάδα συνεχίζονται. Από το μεγαλύτερο δάσος μέχρι το μικρότερο χωριό. Απλά για να δημιουργηθεί άλλο ένα σπιτάκι στη μέση του πουθενά και να βγει ο ιδιοκτήτης του στο μπαλκόνι για να χαζέψει τη θέα από το νέο του εξοχικό. Χωρίς να σκέφτεται ότι αύριο, για τον ίδιο ακριβώς λόγο, μπορεί να είναι το δικό του σπίτι τυλιγμένο στις φλόγες.
