Ναι, χωρίς πολλές φανφάρες και χωρίς πολλές περιστροφές (στην άμυνα) θα το παραδεχτώ: Ναι, βλέπω φανατικά WWE τα Σαββατοκύριακα. Ναι, το παραδέχομαι πως κάθε μέρα ασχολούμαι με το WWE Universe για να μάθω τα νέα και τα αποτελέσματα. Ναι, είμαι εθισμένος.
Πριν αρχίσετε να με κρίνετε και να με κράζετε, να σας πω πως στα 33 μου ξέρω πως είναι όλα ψέματα και προαποφασισμένα. Εγώ όμως το διασκεδάζω, περνάω 2 ώρες σούπερ και έχω πολλά να σας πω για να στηρίξω την μανία μου με τους 100% αναβολιασμένους γίγαντες που χτυπιούνται (τρόπος του λέγειν) στο ρινγκ.
Οι χαρακτήρες
Καταρχάς, κάνω χάζι τους χαρακτήρες, τους superstars όπως τους αποκαλούν όλοι εντός universe. Και γιατί το κάνουν; Γιατί «αντίπαλοι» και «φίλοι» είναι performers πάνω από όλα. Τέλοσπαντων, αυτά είναι τα ψιλά γράμματα που έχει θεσπίσει ο Vince McMahon, ο πατριάρχης του WWE.
Φάτσες σαν του Samoa Joe, του Roman Reigns, του Seth Rollins, του AΠΙΘΑΝΟΥ Ivar των Viking Raiders, του Sιnsuke Nakamura αλλά και του - κτήνους, ειδώλου, personal favourite- Brock Lesnar, δεν υπάρχουν πουθενά στην τηλεόραση.
Οι χαρακτήρες έχουν πάντα προσωπικό όφελος το να σπάσει ο ένας τα μούτρα του άλλου, αλλά στην πορεία εξελίσσονται σε δολοπλόκους που δεν σκέφτονται μόνο το πώς θα σακατέψουν τον άλλον, αλλά ακόμα και πως θα βοηθήσουν τον εχθρό του εχθρού τους. Μιλάμε για μούρες που είναι μια και μια, λένε ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του και στο τέλος δίνουν ρεσιτάλ.
Είναι πραγματικά εντυπωσιακό
Δεν είναι όσο ένα τρίποντο από την μια μπασκέτα στην άλλη ή σαν τις γκολάρες του Μέσι. Διάολε, είναι όμως εντυπωσιακό. Για να καταλάβεις πώς το βλέπω από τη δική μου οπτική, είμαι 1,85 και 95 κιλά, γυμνάζομαι 6 φορές την εβδομάδα για 2 ώρες, με φωνάζουν «Baby Brock» στο Ratpack και ακόμα δεν μπορώ να κάνω μια τούμπα κανονικά σαν άνθρωπος.
Αλλά όχι, αντίθετα στο WWE, οι τύποι είναι 150 κιλά και έχουν ύψος 2 μέτρα και κάνουν τριπλές τούμπες, ανεβαίνουν στα σχοινιά και μέχρι να προσγειωθούν πάνω σε κάποιον δύσμοιρο έχουν κάνει διπλό άξελ τόλουπ, σηκώνουν ο ένας τον άλλον στον αέρα και τον σκάνε σαν καρπούζι στο ρινγκ. Είναι εντυπωσιακό.
Το storyline
Όλοι θέλουν να δείρουν το αφεντικό, τον Shane McMahon, ο Shane έχει τα τσιράκια του και τους κάνει διαρκώς κολπάκια και παγίδες, γίνονται «ατυχήματα» μυστηριωδώς στα αποδυτήρια, έρωτες γεννιούνται, έγκυος γυναίκα (Μαρία Κανέλλις) έχει τίτλο και κράζει τον άντρα της (Μάικ Κανέλλις) σε σημείο ευνουχισμού, ο Paul Heyman θυμίζει ψαράκι μπροστά σε καρχαρία (Brock), ίντριγκα, ίντργικα, ίντριγκα. Με δυο λόγια είναι σαν να βλέπουμε μια σαπουνόπερα με πολύ ξύλο, καρέκλες, πισώπλατες μπούφλες, πτώσεις από κλουβιά...
Το WWE έχει ομάδα σεναριογράφων το οποίο έχει πάντα το storyline ανανεωμένο, επεισόδιο με επεισόδιο εξελίσσεται σαν πλοκή και συνήθως τελειώνει στο ρινγκ. ΟΚ, μερικές φορές γίνετια προβλέψιμο, αυτός που τις μαζεύει στο τέλος νικάει, αλλά ας το παραδεχτούμε...
Ποιος δεν αγαπάει να βλέπει το outsider να νικάει;
Οι μουσικές
Κάθε wrestler έχει το δικό του μουσικό θέμα μπαίνοντας στην Αρένα, που αλλάζει event με event. Μιλάμε για μουσικάρες ανεβαστικές. ΟΚ δεν είναι για Grammy, αλλά είναι τόσο-όσο για την περίσταση. Hyped, γρήγορες, δυνατές, ενίοτε ethnic (βλέπε Drew McIntyre), ικανές να σε βάλουν στο κλίμα.
Αλλά και σε μια πολύ καλή προπόνηση στο γυμναστήριο.
Οι απόλυτοι stars
Λοιπόν εδώ ξεκινούν τα πολύπλοκα. Το WWE που δείχνει ο ΣΚΑΪ και τον ευχαριστώ για το δώρο που μας έκανε τα ΣΚ μας, χωρίζεται στο Raw (Σάββατο) και στο Smackdown (Κυριακή). Στο κάθε event αγωνίζεται άλλο ρόστερ αν και με τις wildcards κόσμος πάει και έρχεται. Επίσης, σε κάθε event υπάρχουν και γυναίκες wrestlers, οι Divas.
Θα στα πω στα γρήγορα, μην σε μπλέκω:
Στο Raw ο απόλυτος star είναι ο Beast, Brock Lesnar. Αδίστακτος, παντοδύναμος, με μια λευκή όψη τόσο ξεπλυμένη που νομίζεις πως μικρός είχε πέσει στο καζάνι με την χλωρίνη, δείχνει να είναι περιορισμένης νοητικής ικανότητας, αλλά αυτό δες μας απασχολεί, θεόρατος, «ξαπλώνει» κόσμο για να χαζογελάει. Επίσης αμείβεται με 12 μυριάκια ετησίως, μακράν του δεύτερου ο πιο καλοπληρωμένος. Λογικό...
Στις γυναίκες, ο έρωτας της ζωής μου -συγγνώμη αλλά έπρεπε να το πω και ας θυμώσει ο Seth Rollins- η κοκκινομαλλούσα κοπελιά, Becky Lynch, είναι ο φόβος και ο τρόμος. Η «Τhe Man», μέχρι πρόσφατα κατείχε και τους δυο τίτλους (Raw και Smackdown), είναι παθιασμένη, είναι εντυπωσιακή, έχει το καλύτερο theme που έχουμε ακούσει (πλην Shawn Michaels) και δεν δείχνει τίποτα ικανή να την σταματήσει.
Στο Smackdown από την άλλη τα πράγματα είναι πιο ισορροπημένα. Για κάποιον άγνωστο λόγο ο Kofi Kingston, ο οποίος είναι τα κυβικά μου, είναι ο πρωταθλητής (μέχρι να τον πιάσει ο Μπροκ), πολύς κόσμος θέλει να τον σπάσει, ποντάρω πως κάποια στιγμή ο Kevin Owens θα κάνει το απόλυτο ξεπέταγμα, μαζί με τον Finn Balor.
Στις κυρίες, η Bailey είναι καλή, αλλά όχι καλύτερη από την κόρη του θρύλου, Ric Flair, Charlotte, που είναι πιθανότατα η κορυφαία Diva όλων των εποχών. Άσχετα που η Becky την έχει... ματσουκώσει και αυτήν.
Τις tag ομάδες δεν στις αναφέρω, αλλά θα σου πω μερικά ονόματα να τα θυμάσαι: Νew Day, Heavy Machinery, OC, Viking Raiders, Iconics. Επικεντρώσου εκεί!
Οι περιγραφές
Δεν ξέρω τα παιδιά προσωπικά, αλλά θέλω να κάνω ένα τεράστιο standing ovation στους Νίκο και Θανάση Ράλλη, οι οποίοι δεν είναι συγγενείς, αλλά αρρωστάκια του WWE σαν εμένα. Είναι με διαφορά η καλύτερη επιλογή που θα μπορούσε να κάνει ο ΣΚΑΪ! Φανταστικά σχόλια, γνώστες, με χιούμορ, ετοιμόλογοι.
Οι φωνές τους πιάνουν υψηλές νότες σε κάθε stunner του Kevin Owens, λατρεύουν τα trouble in paradise του Kofi Kingston και αναφωνούν Spear κάθε φορά που ο Roman Reigns βουτάει στους αντιπάλους του.
Απλά απολαυστικοί...
Τα χρόνια τα παλιά...
Τους λέγαμε «γίγαντες του κατς». Λατρεύαμε τον Hulk Hogan. Μιμούμασταν τα tombstone του Undertaker (Θεέ μου πως δεν σκοτωθήκαμε), τρέμαμε τον Ultimate Warrior. Τώρα, μετά τα 30, κάθε φορά που βλέπω το σήμα του WWE να εμφανίζεται στην οθόνη της 32αρας μου, νιώθω αυτή την αγωνία, την έξαψη, που ένιωθα σαν παιδάκι. Εκείνη την στιγμή που τα ινδάλματά μου έσκιζαν κίτρινες μπλούζες, έκαναν τούμπες και μετά χόρευαν. Αυτό το συναίσθημα, αυτό το ταξίδι στην παιδική ηλικία, με κάνει κάθε ΣΚ να λέει στην κοπέλα μου, στους φίλους μου, στους γονείς μου:
«Σόρυ πάω σπίτι, έχει WWE».
ΥΓ: Αναζήτησε τα οικονομικά στοιχεία του WWE, τα κέρδη των αθλητών και των promoters και τότε θα καταλάβεις το μέγεθος του franchise.
ΥΓ 1: Ναι, φωνάζω και εγώ Spear ή Stomp...
ΥΓ 2: John Cena, λείπεις.
