Χάρη στον πατέρα μου έμαθα τα blues και το rock n’ roll. Υπήρχε πάντα ένας δίσκος, ένα βινύλιο, ένα 45αρι, που έπαιζε αδιάκοπα στο σπίτι. Έχω ακούσει πράγματα τα οποία τότε δεν γνώριζα τι ήταν. Από John Lee Hooker και Fats Domino, μέχρι Jackie Wilson, Muddy Waters και Robert Johnson. Καλλιτέχνες που, όπως έλεγε ο πατέρας μου, «μιλούσαν για την ζωή με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο».
Ένας από τους δίσκους της συλλογής, περιείχε και μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες του Elvis Presley. Ήταν δώρο του θείου μου από την Αγγλία στον πατέρα μου και έκτοτε έπαιζε τακτικά μέσα στο σπίτι.
Το ποιος ήταν ο Elvis και πόσο μεγάλη ήταν η προσφορά του στη μουσική, είναι ένα θέμα το οποίο αναφερθεί χιλιάδες φορές ίσως και εκατομμύρια. Πιο σημαντικό, είναι ο αντίκτυπος που είχε η εμφάνιση του στην κοινωνία και στις ψυχές των ανθρώπων. «Αν την δεκαετία του ’60 χόρευες rock n’ roll, το μεγαλύτερο κομμάτι της στενόμυαλης κοινωνίας σε θεωρούσε περίεργο. Αν έπεφτες και σε κανέναν συντηρητικό, ίσως να έκανες μία επίσκεψη μέχρι την Ασφάλεια», μου είχε πει μια φορά ο πατέρας μου. Μία δήλωση που δεν την θεωρείς σε καμία περίπτωση υπερβολική, αν καλοσκεφτείς πως τα πρώτα χρόνια η μουσική του Elvis είχε απαγορευτεί σε μερικές από τις Νότιες Πολιτείες των ΗΠΑ, εξαιτίας του… «ιδιόρρυθμου» τρόπου με τον οποίο χόρευε.
Εγώ πάλι από αυτόν τον χορό θυμάμαι μόνο τα καλύτερα. Την εποχή που έβλεπα τον πατέρα μου χαμογελαστό, να φτιάχνει πρωινό χορεύοντας το «Blue Suede Shoes». Ή εκείνα τα βράδια που για εκείνον έμοιαζαν μοναδικά, να παίρνει την μάνα μου από το χέρι και να χορεύουν αγκαλιά το «Love Me Tender». Πόσα ζευγάρια άραγε έχουν χορέψει αυτό το τραγούδι χάρη στον Elvis; Γιατί αυτό υπήρξε το μεγαλύτερο κληροδότημα της μουσικής του. Έφερε τους ανθρώπους πιο κοντά και έβγαλε τον καλύτερο εαυτό τους.
Αυτό όμως που χαίρεσαι να βλέπεις στον Elvis, είναι τα όλα όσα εκπροσώπησε και σαν άνθρωπος. Δεν αντιμετώπισε ποτέ τους μαύρους ρατσιστικά, παρότι μεγάλωσε σε μία εποχή που η αμερικανική κοινωνία τους έβλεπε σαν κατώτερους ανθρώπους. Αντιθέτως μελέτησε, αγάπησε την κουλτούρα τους, τα blues τους και χάρη σε αυτόν ο κόσμος κατάφερε να «ξεκολλήσει» από τις παρωπίδες και να ξεκινήσει ν’ ακούει την μουσική τους χωρίς να επηρεάζεται από μικρότητες και φυλετικές διακρίσεις. Στους γονείς μας έμαθε να είναι χαμογελαστοί. Να είναι τζέντλεμεν. Να γνωρίζουν πότε είναι ώρα για χορό μέχρι τελικής πτώσης, αλλά και πότε χρειάζεται να σιωπήσουν και απλά να ταξιδέψουν με μία από τις μπαλάντες του.
Ο τρόπος που αντιμετώπισε ο Elvis την μουσική, είναι ο όμορφος τρόπος που επέλεξε η ανθρωπότητα να δει τον κόσμο. Ήταν ένα φαινόμενο όχι μόνο από τις πωλήσεις των δίσκων, το ταλέντο και την φρενίτιδα που προκαλούσε απανταχού, αλλά από το γεγονός ότι έβγαζε στον κόσμο την πιο όμορφη πλευρά του. Την καλύτερη. Και ακριβώς αυτό έχει στόχο να κάνει η αγνή καλή μουσική, από όποιο είδος και αν προέρχεται.
Σήμερα, είναι πιο επίκαιρος από ποτέ. Είναι από αυτούς τους καλλιτέχνες που θέλουμε να ακούσουν και τα δικά μας παιδιά όταν θα μεγαλώσουν. Που ανάμεσα σε κάποιους στίχους, σε κάποιες μελωδίες, θα βρουν και εκείνα ένα κομμάτι του εαυτού τους όπως κάναμε τόσο εμείς, όσο και οι γονείς μας.
Θα αγαπώ πάντα τον Elvis για τα τραγούδια που χάρισε στην ανθρωπότητα, αλλά θα τον λατρεύω επειδή δημιούργησε αυτή την ανεξίτηλη εικόνα του πατέρα μου να χορεύει με την μάνα μου.
Γιατί τελικά, με έκανε λίγο καλύτερο άνθρωπο...
