Κάποιοι προσωπικοί λόγοι με κράτησαν έξω από το κάδρο της χθεσινής επικαιρότητας. Tο βραδάκι ωστόσο μου δόθηκε η ευκαιρία να τσεκάρω ειδησεογραφία και timeline στο Facebook.
Αμφότερα κυριαρχούμενα από ένα βίντεο που έγινε viral και στο οποίο ο πρωταγωνιστής, ένας θυμωμένος νεαρός, που με έναν λοστό στο χέρι σπάει, καταστρέφει, τιμωρεί. Το ποιον τιμωρεί δεν είναι ξεκάθαρο, μέχρι που ένα rewind τα βάζει όλα(;) στη θέση τους:
My Brother from Indigoview on Vimeo.
Στο δικό μου το μυαλό...
... το βίντεο όχι μόνο δεν έβαλε τίποτα στη θέση του αλλά φρόντισε να γεννήσει περισσότερες απορίες. Απορίες σχετικά με τα πρότυπα ορθής κοινωνικής συμπεριφοράς που υιοθετεί η ελληνική κοινωνία.
Από τις αντιδράσεις και τα σχόλια που ακολούθησαν την προβολή του βίντεο, η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων είχε θετικό πρόσημο, οδηγούμαστε στο λογικό -θέλω να πιστεύω- ερώτημα: πώς γίνεται μια ολόκληρη κοινωνία να αποδέχεται ΚΑΘΟΛΙΚΑ την αυτοδικία και τη βία σε οποιαδήποτε μορφή αυτή σχηματοποιείται, όταν την ίδια ακριβώς ημέρα ένα υπερβολικά μεγάλο κομμάτι της καταδικάζει απερίφραστα τους έγκλειστους που πήραν το νόμο στα χέρια τους;
Μπορώ να καταλάβω (αλλά όχι να αποδεχτώ ως σωστή) την αντίδραση εκείνων που το πρωί φώναζαν κι έγραφαν «καλά του έκαναν, πήρε αυτό που του άξιζε» και το απόγευμα ερεθίστηκαν από την εκτροπή του εξοργισμένου αδερφού. Η μερίδα αυτή των πολιτών, είναι μπετοναρισμένη κι έχει αποφασίσει σε ποια γωνιά της κριτικολογίας στέκεται. Τους άλλους δεν μπορώ να καταλάβω. Εκείνους δηλαδή που αντέδρασαν στην διάρρηξη του κοινωνικού συμβολαίου και την επικράτηση των νόμων της ζούγκλας στη φυλακή μιας θεωρητικά ανεπτυγμένης κοινωνίας, αλλά δεν είδαν κάτι το μεμπτό στην -έστω και κινηματογραφημένη- αυτοδικία του πολυσυζητημένου αδελφού.
Έχασε μέσα σε λίγες ώρες η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα, διότι τα ίδια άτομα που χρησιμοποίησαν ως προμετωπίδα τον ανθρωπισμό και τους κανόνες του κράτους δικαίου ως απόλυτα δόγματα από τα οποία δεν χωράει παρέκκλιση, έδειξαν να συγκινούνται και να δηλώνουν ενθουσιασμένοι από τον εξοργισμένο αδερφό που στο όνομα μεν του ανθρωπισμού (έστω και αυτόν που απευθύνεται σε έναν συγγενή α' βαθμού) καταστρατηγεί τους ισχύοντες νόμους και τα κάνει όλα ρημαδιό για να αποδώσει την προσωπική του δικαιοσύνη.
Δίκαιο à la carte
Όσο επικίνδυνο είναι να δεχτούμε πως η δράση του έρχεται ως αντίδραση στην παράλειψη του κράτους να επιβάλλει κάποιους στοιχειώδεις κανόνες που θα επιτρέπουν την απρόσκοπτη ενδοαστική κινητικότητα των ΑμΕΑ, άλλο τόσο θα πρέπει να φοβίζει η μετάθεση της απονομής δικαιοσύνης στα ποινικά χέρια προτού τελεσιδικήσει η ετυμηγορία της έδρας. Τα δύο γεγονότα, τοποθετημένα στην προσωπική ηθική ζυγαριά του καθενός, ενδεδομένως να έχουν διαφορετική βαρύτητα, δεν παύουν όμως να έχουν κοινό παρονομαστή. Και αυτός δεν είναι άλλος από την χωρίς αστερίσκους αποδοχή της νόρμας που θέλει τη λειτουργία μιας κοινωνίας να διέπεται από νόμους και όχι από το «κατά το δοκούν» και υποκειμενικό αίσθημα δικαιοσύνης που διέπει τα μέλη της.
Η γεύση που προσωπικά μου άφησαν τα δύο παραδείγματα, είναι δεδομένα αυτή: η βία δεν μακιγιάρεται τεχνηέντως με το πρόταγμα της απόδοσης αυτόκλητης δικαιοσύνης, ούτε δικαιολογείται από όποια σκοπιά κι από οιαδήποτε αφετηρία -εξαιρουμένης της προάσπισης της ανθρώπινης ζωής. Ο διπολικός λαός αυτού του τόπου, προς το παρόν δεν φαίνεται πως έχει χωνέψει την αλήθεια και την ισχύ αυτής της πραγματικότητας.
