Μία από τις μεγαλύτερες κατάρες της επικαιρότητας που συνοδεύεται από μεγάλες καταστροφές (φυσικές και μη), είναι η δεδομένη επαναφορά στην κανονικότητα. Αυτό που λέμε «η ζωή συνεχίζεται» είναι μια νομοτελειακή εξέλιξη που πραγματώνεται όσο λιγοστεύουν οι κάμερες και μαζεύονται τα καλώδια των τεχνικών στα σημεία όπου εκτυλίχθηκε η τραγωδία.
Το αυτό θα συμβεί, θέλουμε δεν θέλουμε, τόσο με την τραγωδία στο Μάτι όσο και με αυτήν που γνώρισαν οι υπόλοιπες πληγείσες από τη φωτιά περιοχές της Ανατολικής και Δυτικής Αττικής.
Οι πρώτες γραμμές του κειμένου έχουν άμεση εφαρμογή σε όλους εμάς που δεν χορέψαμε στις επιταγές της πύρινης λαίλαπας. Για τους υπόλοιπους, τη μειοψηφία δηλαδή που έζησε τον εφιάλτη της απώλειας συγγενικών προσώπων και φίλων, την απώλεια της περιουσίας σε χρόνο ντε τε, το σβήσιμο των αναμνήσεων σε μια περιοχή της Αττικής που λειτουργούσε ψυχοθεραπευτικά, τα γεγονότα των τελευταίων ημερών θα στέκονται εκεί για το υπόλοιπο της ζωής τους, ως μια εικόνα τόσο υψηλής ευκρίνειας που καμιά τεχνολογική πρωτοπορία δεν μπορεί ανταγωνιστεί και κανένας ανθρώπινος νους να χωρέσει.
Τα παραπάνω στιγμιότυπα, αυτά που με τρόπο κυνικό καταγράφουν την ταυτοπροσωπία Παράδεισου και Κόλασης, «διαβάζονται» με τρόπο εντελώς διαφορετικό από εσένα κι εμένα που παρακολουθούμε ως θεατές, συγκριτικά με εκείνους που ένιωσαν το πετσί τους να υπερθερμαίνεται από μια φωτιά που μερικά λεπτά πρωτύτερα θεωρούσαν ακίνδυνη.
Υπάρχει όμως ένα κοινό σημείο, μια κοινή συνισταμένη. Κι αυτή δεν είναι άλλη από όλα εκείνα που πρέπει να γίνουν -όχι για να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστροφές, αυτές είναι αναπόφευκτες αλλά- για να περιορίσουμε το εύρος των αρνητικών επιπτώσεων.
Σιωπή και δράση
Όλες αυτές τις ημέρες, έγινα μάρτυρας -όπως και πολλοί από εσάς, φαντάζομαι- συνωμοσιολογικών αναφορών, αχρείαστων αναθεμάτων, αφελών αποδόσεων ευθυνών που θα ζήλευαν ακόμη και τα χειρότερα στρατοδικεία της παγκόσμιας πολεμικής ιστορίας. Είδα στα καλύτερά του το φαινόμενο του FοΜΟ (Fear of Missing Out). Μια ψυχαναγκαστική ανησυχία, ένα είδος κοινωνικού άγχους που εμφανίζεται ΚΑΙ στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, βάσει του οποίου κανείς δεν θέλει να μένει στην απ' έξω όταν βλέπει τον περίγυρό του να ασχολείται και να σχολιάζει ένα γεγονός μαζικά και συνήθως παρορμητικά. Τα πιο επιτυχημένα παραδείγματα εμφάνισης του FoMO μπορείς να τα δεις όταν πεθαίνει ένας διάσημος και σπεύδει ο καθένας να νεκρολογήσει μέσα από τα ποσταρίσματά του. Τα είδες βέβαια και τις ημέρες της πυρκαγιάς όπου η πλειοψηφία δήλωσε «παρούσα» μέσα από ποσταρίσματα γνώμης, φωτογραφίες, βίντεο και διαδικτυακές προσευχές βεβαίως βεβαίως.
Δεν θέλω να (κατα)κρίνω, θέλω όμως να εστιάσω στις διαδικτυακές παρουσίες που σφαλιάρισαν το FoMO, απέφυγαν τη συμμετοχή στη μάχη των εντυπώσεων και των likes, άνοιξαν το δρόμο για ουσιαστική δράση. Παρουσίες όπως αυτή του Γιάννη Καραμαγκάλη και του Ανδρέα Λουκάκου (και σίγουρα πολλών ακόμα που δεν έχουν περάσει ακόμα από το feed μου),
Ατόμων που κινητοποίησαν και συνεχίζουν να κινητοποιούν δυνατά μυαλά και καθαρά μάτια από τον ιντερνετικό τους περίγυρο, με ένα κοινό σημείο, μία κοινή συνισταμένη: κι αυτή δεν είναι άλλη από όλα εκείνα που μένουν να γίνουν -όχι για να μην ξαναζήσουμε τέτοιες καταστροφές, αυτές είναι αναπόφευκτες αλλά- για να περιορίσουμε το εύρος των αρνητικών τους επιπτώσεων.
Η επανάληψη αυτή στο κείμενο δεν είναι τυχαία. Η επανάληψη είναι η μητέρα της έξεως. Η έξη που ερεθίζει τα παραγωγικά μας αντανακλαστικά, η έξη που μπορεί να διαχυθεί κάθετα στα σόσιαλ μίντια και να «παιδεύσει», καλώς να έρθει. Είμαστε η γενιά που ελάχιστα περιμένει από το κεντρικό επίπεδο. Ας επιβραβεύσουμε, τουλάχιστον, εκείνους που πασχίζουν να αποδείξουν ότι η δουλειά -έστω και συμπληρωματική- μπορεί να ξεκινήσει μια χαρά και από τα κάτω.
ΥΓ: Ο Ανδρέας Λουκάκος, εκτός από την πρωτοβουλία για την Αργυρώ και τον Κώστα, είναι μέτοχος και στην διαδικτυακή πλατφόρμα Voithise.com που κινητοποιεί και συντονίζει τις αλληλέγγυες κινήσεις σε περιόδους κρίσης.
