Στις αμέτρητες εξόδους που κάνουμε με παρέα και φίλους ανά καιρούς, το πώς θα φάνε τα κορίτσια της παρέας είναι κάτι που δεν θα συζητηθεί ανοιχτά αλλά σίγουρα θα σχολιαστεί. Πόσο μάλλον όταν η έξοδος είναι στην παραδοσιακή ταβέρνα της γειτονιάς, που τα μπιφτέκια τα παϊδάκια και οι πανσέτες χοροπηδούν στις σχάρες και συνοδεύονται από ήχους ποτηριών που τσουγκρίζονται και φωνές από κεφάλια ζαλισμένα από το κρασί.
Δεν το έχω φιλοσοφήσει γιατί ασχολούμαστε τόσο όταν οι γυναίκες προσπαθούν να φάνε ένα παϊδάκι με μαχαιροπίρουνο και αφαιρούν το πάνω ψωμάκι του μπέργκερ για να μπορέσουν να κόψουν το μπιφτέκι. Είναι ίσως στα γονίδιά μας. Ίσως κάνουμε εικόνες βασισμένες στους προϊστορικούς κυνηγούς, που όταν έφεραν το σκοτωμένο μαμούθ στη σπηλιά και άναψαν τη φωτιά, βύθισαν τα δάχτυλα τους στη ζεστή σάρκα χωρίς να σκεφτούν πως χρειάζονται κάτι για να «τσιμπήσουν» το κρέας. Και είμαστε βέβαιοι ότι με τον ίδιο τρόπο αντέδρασαν και οι γυναίκες.
Κάθε φορά λοιπόν που το κορίτσι ή τα κορίτσια του τραπεζιού αρπάζουν το παϊδάκι, πέφτει μία περίεργη σιωπή και το μάτι κοιτάζει ανυπόμονα: θα πέσει πιρούνι ή θα πέσει δάγκωμα;
Δεν είναι άλλωστε ότι ζητάμε από μία γυναίκα να αλλάξει τις συνήθειες της. Είναι ότι κάποιες φορες, δεν υπάρχει λογική. Το παϊδάκι έχει τόσο λίγο κρέας πάνω, που τα μαχαιροπίρουνα κάνουν απλά την κατάσταση δύσκολη. Το ίσιο συμβαίνει και με την πανσέτα. Ή και με το μπούτι του κοτόπουλου. Στην περίπτωση του μπέργκερ, το θεωρείς βλασφημία να βγάλει το πάνω ψωμάκι, επειδή απλούστατα δεν είναι «καπάκι». Έχει σάλτσες και υλικά. Για την πίτσα ούτε λόγος. Αν υπάρχει άνθρωπος που την τρώει με μαχαίρι και πιρούνι, κάτι πάει στραβά. Και ας υπάρχουν βίντεο όπως αυτό εδώ.
Θέλουμε πάνω απ’ όλα τα κορίτσια να αισθάνονται άνετα. Να ξέρουν πως αν πιάσουν το παϊδάκι με τα χέρια, δεν θα γυρίσει να την κοιτάξει κανείς λέγοντας «ίου!». Τι διάολο; Από πού προέκυψε τόση σεμνοτυφία; Και ποιος ήταν αυτός που χαρακτήρισε ξενέρωτο το να φας με το χέρι κάτι που δεν τρώγεται διαφορετικά;
Ένα τεράστιο μπράβο λοιπόν, σε όλα τις υπόλοιπες κυρίες. Εκείνες που δεν διστάζουν να αρπάξουν το παϊδάκι από την πιατέλα, με την ίδια πείνα που ο Γκόλουμ άρπαζε τα ψάρια από την λίμνη. Που δεν θα ασχοληθούν ούτε με το ποιος είναι στο τραπέζι, ούτε με το ποιος κοιτάζει τριγύρω. Που θα απολαύσει το φαγητό όπως της αρμόζει.
Αν το παρατηρήσεις ωστόσο, τα κορίτσια αυτά έχουν και μία ιδεολογία και συμπεριφορά αρκετά διαφορετική από τα υπόλοιπα. Είναι εκείνα που τρώνε το σουβλάκι τους με τζατζίκι χωρίς να παραπονιούνται ότι μυρίζει. Που δεν φρικάρουν αν τις λερώσει η κέτσαπ από το μπέργκερ. Που θα τσιμπήσουν την πατάτα από το πιάτο του αγοριού τους και θα γελάσουν και λίγο πονηρά. Είναι τα κορίτσια που θα παραγγείλουν και κάτι πιο δελεαστικό από το βαρετό «φιλέτο κοτόπουλο με σαλάτα». Που ξέρουν ότι αν είναι να φας έξω, τότε κάνε το σωστά να το ευχαριστηθείς. Αλλιώς και παιδεύεσαι και δεν το ευχαριστιέσαι. Τα γουστάρουμε όλα αυτά τα κορίτσια, γιατί η κίνηση τους κρύβει ένα μεγάλο μήνυμα: «Δεν χαμπαριάζουμε».
Έξω στις ταβέρνες, είναι μία καλή ευκαιρία να δεις τι παίζει στα τριγύρω τραπέζια. Συντηρητισμός δηλαδή. Και καταπίεση. Θέλω να πω πως η μέση γυναίκα που περιστοιχίζεται από άντρες, όχι απλά πιάνει το παϊδάκι με το χέρι, αλλά θα δαγκώσει και καμιά καρωτίδα από τον διπλανό της για να δείξει ότι δεν αστειεύεται. Και αν οι κοπέλες στο δικό σου τραπέζι διστάζουν, μην κάνεις πίσω. Δείξε τον σωστό τρόπο και μεγάλωσε το κίνημα. Κάνε τα κορίτσια αυτά να νιώσουν άνετα, γιατί αυτά ακριβώς τα κορίτσια αγαπάμε.
Βάλτε χέρι. Διπλής.
