Πλέον το σκέφτομαι, είναι αλήθεια. Παλιότερα όλα ήταν πιο εύκολα όσον αφορά τους φίλους, τη ζωή και γενικότερα όλα τα πράγματα. Όσο περνάνε τα χρόνια οι φιλίες γίνονται πιο περίπλοκες. Κάποιος τις προσεγγίζει πιο δύσκολα απ' ότι όταν ήταν νέος.
Το βλέπω στις σχέσεις μου πλέον. Περνάω περισσότερο χρόνο με τη γυναίκα παρά με τους φίλους μου. Θα μου πεις είναι κάπως φυσιολογικό. Εμένα όμως κάπως μου χτυπάει όλο αυτό. Νιώθω σαν να υπάρχει μία απώλεια, ένα κενό. Ναι μου λείπουν οι φίλοι μου και σίγουρα λείπω και σε αυτούς το ίδιο.
Τώρα περνάω τις νύχτες μου μπροστά από τον υπολογιστή, μέσα στην κουζίνα, στον καναπέ, στο γραφείο. Σπάνια θα βρεθώ με τους φίλους μου. Είναι που έχουν κι αυτοί παρόμοια προβλήματα ή συνήθειες με εμένα. Δεν τους κατηγορώ αλλά σίγουρα αυτό το κενό δεν είναι εύκολο να γεμίσει.
Από την άλλη θυμάμαι ακριβώς το λόγο που όλο αυτό έχει γίνει. Ναι, κάποια στιγμή κουραστήκαμε να είμαστε όπως είμασταν πάντα. Δηλαδή κολλητοί. Δεν είχαμε τι να πούμε γιατί όλοι θέλαμε μία αλλαγή στη ζωή μας και την αλλαγή αυτή την έφερε η ερωτική σχέση που έγινε κάτι πιο σοβαρό.
Ναι μου λείπουν όλες εκείνες οι βραδιές που περνούσα στα μπαρ με τους κολλητούς μου αλλά τώρα ήρθε και η πανδημία και τράβηξε μία διαχωριστική γραμμή στα χρόνια και στις εμπειρίες μας. Η πανδημία ήταν ένα σύνορο που περάσαμε και τώρα είναι σαν να βρεθήκαμε σε ένα άλλο μέρος, σε έναν νέο κόσμο που ακόμη μαθαίνουμε να περπατάμε.
Ο ιός έβαλε πολλά όρια και κατέρριψε άλλα. Οι παλιοί φίλοι απομακρύνθηκαν αλλά νέες σχέσεις δημιουργήθηκαν στην πορεία και μέσα στον εγκλεισμό. Κανείς δεν το περίμενε αυτό και τώρα όλοι προσπαθούν να μάθουν να ζουν μέσα στον νέο τρόπο ζωής.
Δεν ξέρω αν οι παλιές φιλίες αντέξουν. Τώρα είναι μία περίοδος που αυτές οι σχέσεις θα τεσταριστούν και θα δείξουν από τι υλικό είναι φτιαγμένες. Αν είναι αρκετά βαθιές, τότε σίγουρα θα πρέπει να κρατήσουν, τουλάχιστον αυτό λέει η λογική. Ο καιρός και ο χρόνος θα το δείξει.
