Δεν είναι παράξενο, όχι. Το τσιγάρο είναι απόλαυση, ξεκάθαρη, απόλυτη, μακροχρόνια. Δεν πάει πολύ με τη λέξη υγεία, αυτό το ξέρουμε χρόνια τώρα. Αλλά όμως πολλά άλλα πράγματα δεν κάνουν καλό στην υγεία. Κι αυτό το ξέρουμε χρόνια τώρα. Σχεδόν τίποτα το απολαυστικό δεν κάνει ομοιοκαταληξία με την αντίθετη λέξη της ασθένειας.
Η επιμονή του καπνιστή ρίχνει κάτω τον Ιώβ
Γιατί επιμένω να καπνίζω; Μα γιατί είναι απεριόριστα, παράξενα, βαθιά απολαυστικό, με χαλαρώνει και με βοηθάει να σκεφτώ. Να δύο λέξεις που πάνε μαζί σωστά, σαν έφηβο παρθενικό ζευγάρι: Τσιγάρο & Σκέψη.
Δεν μπορώ να κάτσω να γράψω αν δεν ανάψω ένα τσιγάρο – κόλλημα, εθισμός, συνήθειο κακό, μηχανική κίνηση. Το τσιγάρο όμως μπορεί να γίνει ένας καλός αγωγός για την έμπνευση μου, και φυσικά μιλάω για μένα και μόνο, δεν κάνω διαφήμιση του εθισμού μου και δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν να καπνίσει για τον οποιονδήποτε λόγο. Αυτό πρέπει να το ξεκαθαρίσουμε.
Πράξεις που δεν έχουν ουδεμία σχέση με την Θεά Τύχη
Αναστοχάζομαι κοιτώντας μέσα μου και βλέπω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο στο βίο μας. Η κάθε μικρή πράξη μας βγαίνει σαν φωτεινή κλωστή από το στήθος και συνδέεται με τον χρόνο και τα γεγονότα, τον χαρακτήρα και τη χροιά της φωνής μας.
Σφάλματα, η μοναδική αρχή των παθών του κόσμου
Πώς θα καταφέρει κανείς να δικαιολογήσει ένα τέτοιο παράταιρο πλέον πάθος; Δεν ξέρω. Μπήκα στη διαδικασία να γράψω γι' αυτό γιατί ένιωσα την ανάγκη να μιλήσω για τον χώρο που δημιουργεί το τσιγάρο γύρω από το φωτεινό αυγό μου. Ο χώρος αυτός είναι αόρατος, ακόμη πιο αόρατος από τον καπνό που εκπέμπει και κιτρινίζει οστά του στόματος και σοβάδες.
Η διαδικασία κάτω από το διάφανο οικοδόμημα του καπνού
Είναι όλα μαζί. Μία μυστική ιεροτελεστία. Το στρίψιμο (για τους λάτρεις του Λούκυ Λουκ γαρ), ο ήχος του αναπτήρα, η μυρωδιά του καπνού που απλώνεται νωχελικά σαν φίδι στο κενό, το ζεστό αίσθημα που κατεβαίνει στο λαιμό, το αργό αλλά ταυτόχρονα άμεσο άπλωμα της ουσίας στο αίμα. Είναι κάτι σαν μαγική διαδικασία, είναι μία μύηση στον κόσμο του αόρατου, στην πεδιάδα της έμπνευσης, Το κάπνισμα είναι ένας στιγμιαίος κι αναγκαστικός θάνατος που θα επέλθει, περνώντας μέσα από τη σύντομη ζωή της φλόγας.
Πίσω από το παραπέτασμα
Δεν θα ήμουν ικανός να γράψω ούτε λέξη χωρίς να καπνίσω και τρέμω την ημέρα που ο γιατρός θα μου πει, «ξέρεις κάτι αγόρι μου, πρέπει να το κόψεις γιατί μάλλον θα σε κόψει αυτό». Είναι αστείο πως στη ζωή όλα όσα απολαμβάνουμε μας φέρνουν τελικά πιο κοντά στον αφανισμό μας.
Σκληρά τοπία
Μία τέτοια περίπτωση είναι και το τσιγάρο. Μία λοξή τρέσα δίκαιου μα στιγμιαίου πόθου. Η νικοτίνη είναι το πιο σκληρό και το πιο απλό ναρκωτικό που υπάρχει, τόσο έντονο που σχεδόν δεν μπορείς να το προφέρεις, να το υπολογίσεις, να το αναθεματίσεις αρκετά. Η νικοτίνη είναι ο μυστικός πράκτορας των σκληρών ουσιών που δεν κατάφερε ποτέ κανείς να δαιμονοποιήσει. (Φυσικά σε αυτό έχει παίξει πολύ σοβαρό ρόλο το σινεμά).
Ακόμη δεν έχω καταλάβει τι ακριβώς μου κάνει, αλλά κάνει κάτι πολύ σημαντικό: Με διαλύει και μετά με ξαναχτίζει, έτσι ώστε να χωρέσω και να αναδευτώ μέσα στις σπείρες του χρόνου. Όπως ακριβώς κινείται και ο ίδιος ο καπνός, ένα έλασσον φάντασμα.
Μη-συμβουλές για άκαπνους
Η συμβουλή μου δεν είναι συμβουλή γιατί δεν θα σου πω μην ξεκινήσεις το τσιγάρο, όπως συνηθίζεται στις άκαπνες ενσαρκώσεις της μέτα-ανθρωπότητας. Κάνε ό,τι καταλαβαίνεις, έτσι κι αλλιώς όλοι κάποτε πρέπει να πάρουμε τις ευθύνες που οι πράξεις μας κουβαλάνε αδιάκοπα.
Περί χρέους και καπνού
Αν θέλεις ψυχολογική υποστήριξη σίγουρα θα τη βρεις μέσα στο χαρτάκι και εντός του κολλώδους καφέ πράγματος που είναι ο καπνός. Στήριξη θα βρεις αρκεί να την αναζητήσεις οπουδήποτε, σε ένα τηλεκοντρόλ, σε μία μπάλα, σε ένα νούμερο. Αν θέλεις ασφάλεια πως θα ζήσεις για εκατό χρόνια, τότε μην την ψάξεις μέσα στο λευκό δάχτυλο που τοποθετείται στο στόμα. Όλα στη ζωή είναι ένα ρίσκο και ο καθένας διαλέγει το χρωστούμενο που του αρμόζει καλύτερα. Κάτι τέτοιο είναι και το τσιγάρο. Ένα χρέος που ψάχνει την πληρωμή του.
Θρησκευτικές απόρροιες και συμπεράσματα σκιώδη
Μα ποια απόλαυση τελικά δεν σου κόβει χρόνια; Ακόμη και οι μοναχοί απολαμβάνουν την ταπεινότητα τους απέναντι στον Θεό, την αιώνια τιμωρία τους ίσως. Ακόμη και οι μύστες του ανθρώπινου πόνου και της στέρησης σε κάποια φαντασιακή Ινδία, χαίρονται τις φρικτές τους ταλαιπωρίες, του σώματος και της ψυχής.
Πόσο πολύ όμως μακραίνει ο αναστοχασμός, τόσο που μπορεί να καταντήσει γελοίος στα εξωτερικά μάτια. Ναι, φυσικά, ο πόνος είναι μία από τις μεγαλύτερες απολαύσεις. Η ανθρώπινη φύση είναι παράξενη, αποσυνάγωγη, διαρκώς λανθάνουσα προς όλες τις κατευθύνσεις.
Για μένα το τσιγάρο είναι μία απόλαυση λοξή και γνωρίζω πως όταν θα πρέπει να το σταματήσω, σίγουρα η σκιά μου θα βρίσκεται συγκολλημένη διαρκώς πίσω από κάποιον που μόλις τράβηξε την πρώτη ρουφηξιά.
