Ο Κώστας Ζουράρις είπε να κάνει πάλι τη διαφορά. Όπως συνηθίζει να κάνει. Μπας και έρθει για λίγο στον αφρό της δημοσιότητας. Μπας και ασχοληθεί κανείς μαζί του. Αλλά δυστυχώς γι’ αυτόν – και γι’ αυτούς που του εμπιστεύτηκαν την ψήφο τους – ο μόνος τρόπος να ασχολείται κάποιος μαζί του, είναι ο δρόμος της απόλυτης γραφικότητας. Ή της απουσίας.
Δεν έχει και πολλά να κάνει ένας Βουλευτής όταν υπάρχει ονομαστική ψηφοφορία για εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Αν είναι σε κάποιο επίσημο ταξίδι ή κάποια δουλειά για λογαριασμό του κόμματός του ή του Ελληνικού Κοινοβουλίου έχει καλώς: δεν παίρνει απουσία «από το σχολείο» και φυσικά πάντα μπορεί να στείλει μια επιστολή με την οποία να «ψηφίσει». Είπαμε, ένας Βουλευτής, που πληρώνεται αρκετά χρήματα για να εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό, δεν χρειάζεται ούτε να σκάβει, ούτε να καθαρίζει υπονόμους, ούτε να κάνει ντελίβερι. Αρκεί να δίνει το «παρών» στη Βουλή, όταν υπάρχει κάποια σημαντική συζήτηση, κάποια ψηφοφορία, όταν η «δουλειά» του, επιβάλει να είναι εκεί.
Ο Ζουράρις δεν ήταν εκεί. Διότι θέλει να είναι διαφορετικός; Διότι δεν συμφωνούσε με την κομματική γραμμή υπερψήφισης της κ. Σακελλαροπούλου; Διότι πρότεινε για μια ακόμα φορά τη Βούλα Πατουλίδου και την Αγγελική Κοτταρίδη και επειδή δεν του έκαναν το χατίρι, τους κράτησε μούτρα; Διότι είχε κάποια εκδήλωση στην οποία έπαιζε πιάνο; Διότι ξεχάστηκε σε κάποια παρέα που έλεγε ακατάληπτα, απ’ αυτά που συνηθίζει να λέει για να το παίζει έξυπνος; Μόνο εκείνος ξέρει – ίσως δεν ξέρει ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ, που έκανε λόγο για «προβλήματα μετακίνησης» των δυο Βουλευτών που έλειπαν, του Κώστα Ζουράρι και του Αλέξανδρου Μεϊκόπουλου. Στην περίπτωση του δεύτερου, θα το δεχτούμε, καθώς έφτασε λαχανιασμένος στη Βουλή ένα λεπτό μετά την ψηφοφορία. Αλλά στην περίπτωση του Ζουράρι, μάλλον μιλάμε για πρόβλημα μετακίνησης σκέψης.
Το αν προσβάλει ο Κώστας Ζουράρις το κόμμα του, είναι θέμα του κόμματός του – αυτοί επέλεξαν να κάνουν κοτζάμ «μεταγραφή αεροδρομίου» από τους ΑΝΕΛ στο ΣΥΡΙΖΑ, οπότε ας τα λουστούν κι ας καθίσουν να δουν για ποιο λόγο τους έγραψε στα παλιότερα των υποδημάτων του, δεν πήγε, δεν έστειλε καν επιστολή και δεν πειθάρχησε στην απόφαση του Αλέξη Τσίπρα. Το αν προσβάλει όμως ο Ζουράρις τη Βουλή και τον ρόλο του Έλληνα Βουλευτή, είναι μια άλλη συζήτηση που υπερβαίνει τα κομματικά όρια και έχει να κάνει με κανονική περιφρόνηση: του Κοινοβουλίου, του αξιώματος του/της Προέδρου της Δημοκρατίας, των θεσμών, του Πολιτεύματος.
Κάποτε ίσως όλη αυτή η «διαφορετικότητα» ή η γραφικότητα του Ζουράρι, να είχε και λίγη πλάκα. Να γελάγαμε, να ρωτούσαμε ο ένας τον άλλον «τι θέλει να πει ο ποιητής;», να τον καλούσαν σε καμιά εκπομπή για να πει τα δικά του με τον γνωστό του στόμφο, να λέγαμε στην παρέα για τα «μέζεα» και να κάναμε κέφι. Πλέον, σόρι, αλλά είναι σκέτη γραφικότητα χωρίς καθόλου πλάκα. Και σε τελική ανάλυση αν βαριέται τόσο πολύ το ρόλο του Βουλευτή, αν του είναι τόσο κουραστικό να υπηρετεί τον ελληνικό λαό, αν «ποινήν εκτίει» στη θεση που βρίσκεται, μπορεί όποια ώρα θέλει να πάει σπιτάκι του και να παίζει πιάνο. Δεν θα λείψει και σε κανέναν.
