Η ώρα 10 το πρωί, ο ήλιος είχε βγει πλέον για τα καλά και το Σπαθοβούνι απλωνόταν μπροστά μου γαλήνιο. Σε λίγες ώρες όμως η ησυχία στην πίστα του Διαδρομίου θα έμοιαζε με ανάμνηση παλιά.
Για την απρόσμενη βαβούρα, δεν έφταιγαν οι κυνηγοί που εκμεταλλεύτηκαν την όμορφη ημέρα για να πάνε να σημαδέψουν ορτίκια με τα τουφέκια τους. Ήταν που η πίστα θα γέμιζε μετά από λίγο με τα πιο γνωστά αγωνιστικά Crosskart της Ελλάδας. Καταλαβαίνεις τώρα... Οι γύρω θα έτρωγαν άπειρη πέτρα στο δόξα πατρί, αλλά θα ανταμοίβονταν με ωραίες μανούβρες, απίστευτα ντριφταρίσματα και γκάζια. Πολλά γκάζια, τρελά γκάζια.
Ιδιαίτερη μέρα σου λέω και ωραία φάση το σκηνικό με τα Crosskart. Μόνο που δεν έφτασα ως εδώ για οποιοδήποτε μονοθέσιο, αλλά για τo υπέρτατο SR και τον ιδιοκτήτη του, τον Λάμπρο Αθανασούλα.
Μιλάμε ουσιαστικά για τον κορυφαίο Έλληνα οδηγό Ράλι των τελευταίων ετών με κυριότερη επιτυχία του την 8η θέση που κατέκτησε στο Ράλι Ακρόπολις το 2009 για την κατηγορία WRC (Παγκόσμιο Πρωτάθλημα Ράλι). Τα παράσημα του πολλά (3η θεση Γενικής στο Ακρόπολις του 2015, 2η θεση Γενικής στο Ακρόπολις του 2016, πρωταθλητής κατηγορίας Α5 στο πανελλήνιο πρωτάθλημα) ενώ έχει αναδειχτεί και «Καλύτερος Αθλητής του 2009», σύμφωνα με το Ελληνικό περιοδικό Status. Συμμετείχε για τελευταία φορά σε αγώνα στο ιδιαίτερο Μόντε Κάρλο και πλέον έχει πέσει με τα μούτρα στην βελτίωση της πανέμορφης ρουκέτας, που λέγεται SR.
Τι είναι το SR; Πρόκειται για ένα υπέροχο αγωνιστικό kart για το χώμα, με κινητήρα Suzuki GSX-R 600 K7 που πιάνει μέγιστη τελική τα 220 km/h ενώ πιάνει τα 0-100 km/h σε 4 δευτερόλεπτα. Tι να σου πουν κι οι αριθμοί, όμως, αν δεν μπεις μέσα να πιάσεις το τιμόνι στα χέρια σου και να πατήσεις το γκάζι με το ίδιο σου το πόδι, ε;
(Δεν ξέρω αν προλάβατε να με δείτε, αλλά μπορείτε να πατήσετε ξανά και ξανά το play.)
Με το που τέλειωσα, λοιπόν, το test drive, ο Λάμπρος ευδιάθετος, κάθισε να μου μιλήσει για άπειρα πράγματα που αφορούν τον μηχανοκίνητο κόσμο και όχι μόνο.
Λάμπρο συγχαρητήρια για το μονοθέσιο, ήταν εντυπωσιακή εμπειρία. Πες μου τώρα, τι ήταν αυτό που σε τράβηξε να διαλέξεις το SR και να αγοράσεις τα δικαιώματά του;
Είχα αρχίσει να ψάχνομαι για ένα τέτοιο φορμουλάκι και πάνω που αναζητούσα το κατάλληλο αμαξάκι που θα μου κάνει, η προσοχή μου έπεσε πάνω στην ολλανδική εταιρία που τότε είχε κατασεκυάσει 8 κομμάτια δικά της και κατέβαινε για 3 σερί χρονιές στο πρωτάθλημα της Ολλανδίας. Με τράβηξε πάρα πολύ ο τρόπος κατασκευής καθώς και ο λόγος που το κάθε πράγμα είναι τοποθετημένο πάνω στο αμαξάκι. Ήταν πραγματικά σαν να ήταν φτιαγμένο για αγωνιστικό, παρότι ήταν απλώς ένα baggy. Ήρθα σε επαφή με την ομάδα, όπου μου είπαν ότι δεν ασχολούνται πλέον με αυτό το πρότζεκτ και αν με ενδιέφερε μπορούσα να αγοράσω και τα δικαιώματά του και τα πάντα. Κάπως έτσι λοιπόν, πήρα στην κατοχή μου 2 φορμουλάκια και απο εκείνη τη μέρα κάθε μέρα το εξελίσσω σύμφωνα με τα δικά μου θέλω και τα ελληνικά δεδομένα.
Και το μικρόβιο για το Crosskart πώς σου κόλλησε;
Κάποια στιγμή είχα οδηγήσει την πρώτη γενιά των Crosskart που είχαν έρθει στην Ελλάδα επί εποχής Τζίγγερ και είχα εντυπωσιαστεί από την ταχύτητά του. Βέβαια ήταν τύπου baggy, το τιμόνι -και η γενικότερη αίσθηση- δεν ήταν αγωνιστικό αλλά σίγουρα ήταν κάτι πάρα πολύ διασκεδαστικό. Μετά από λίγα χρόνια οδήγησα την πιο σύγχρονη γενιά και είδα ότι έχουν εξελιχθεί πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να αρχίσω να ψάχνομαι για το ποιο φορμουλάκι να αγοράσω για να κάνω την διασκέδασή μου.
Υπάρχει δηλαδή ελπίδα να δούμε την Team Greece σε πρωταθληματάκι Crosskart;
Μακάρι να γίνει, γιατί στην Ελλάδα υπάρχουν πολλά άτομα που ασχολούνται και θέλουν να δημιουργηθεί ένα τέτοιο πρωτάθλημα (χωμάτινου Kart και Baggy) που θα ανήκει ουσιαστικά στην κατηγορία Αutocross, δηλαδή μικτής πίστας χωμάτινου και ασφάλτου. Και είναι κρίμα που δεν έχει γίνει καθώς είναι ιδιαίτερα διασκεδαστικό και πολύ πιο φτηνό σε σχέση με τα αγωνιστικά αυτοκίνητα.
Ας ανέβουμε τώρα κυβισμό, πάμε στο Ράλι. Έχεις εμπειρία από τη μεγαλύτερη κατηγορία, ποια είναι η γεύση που σου έχει αφήσει το υψηλότερο επίπεδο;
Έχουμε κάνει πολλούς αγώνες στο WRC και στο ERC. Οι αγώνες είναι η ζωή μου, είναι η βενζίνη μου. Θέλω όσο τίποτα να βρίσκομαι στους αγώνες, άμα μπορώ ακόμη και κάθε Σαββατοκύριακο. Είναι εξαιρετικό για μένα το ότι οδήγησα και R5 αυτοκίνητο και WRC. Έχουν περάσει από την ομάδα σπουδαία αυτοκίνητα. Η συμμετοχή σε τέτοιο επίπεδο συνεπάγεται αδρεναλίνη, συναγωνισμό, πολλές λύπες, αλλά στο τέλος όταν σκέφτεσαι ότι έχεις ταξιδέψει σε τόσα μέρη στο εξωτερικό κι έχεις κάνει τόσους φίλους, η ανάμνηση είναι γλυκιά.
Και τώρα μία πονεμένη ερώτηση. Ράλι Ακρόπολις. Δυστυχώς πλέον δεν ανήκει στη μεγάλη κατηγορία...
Το ευτυχές είναι ότι ακόμα έχουμε το Ακρόπολις έστω και στο ευρωπαϊκό ράλι. Γενικά δεν είναι μόνο το ελληνικό ράλι που βγήκε από το καλεντάρι του WRC. O ανταγωνισμός για τέτοιες διοργανώσεις είναι τεράστιος και όπως και να έχει σε άλλες χώρες υπάρχει πολύ παραπάνω χρήμα προκειμένου να πληρωθεί το παράβολο. H Ελλάδα αδυνατεί, θέλω να πιστεύω όμως ότι μέσα σε ένα χρονικό ορίζοντα δύο ετών θα είμαστε πίσω στο παγκόσμιο καλεντάρι προκειμένου να αποδείξουμε ότι μπορούμε να οργανώσουμε μια άριστη διοργάνωση.
Μίλησε μας λίγο για τη σχέση οδηγού-συνοδηγού;
Αυτή η σχέση είναι δυσκολότερη και από ότι 10 χρόνια γάμου (γέλια). Είσαι σε τόσο μεγάλη κατάσταση πίεσης που είναι πολύ εύκολο να τσακωθείς. Δόξα τω Θεώ, με τους συνοδηγούς μου δεν είχα ποτέ πρόβλημα, ούτε την ώρα του αγώνα, ούτε στις δοκιμές. Γενικώς περνάμε πολύ ωραία. Σε κάθε περίπτωση, το πρώτο μου μέλημα, είναι ο Νίκος (Ζακχαίος) να βρίσκεται δίπλα μου όποτε μπορεί, λόγω όμως της δουλειάς του δεν έχουμε καταφέρει να είμαστε παρέα σε όλους τους αγώνες. Πράγμα ιδιαίτερα ατυχές καθώς το 50% της συνολικής προσπάθειας είναι η φωνή του συνοδηγού.
Από το 2004 μέχρι σήμερα, Οζιέ και Λεμπ κυριαρχούν στο WRC. Έχουν όντως αυτοί οι οδηγοί το κάτι παραπάνω ή είναι το μονοθέσιο εκείνο που κάνει τη διαφορά, όπως συμβαίνει για παράδειγμα στην Φόρμουλα 1;
Η Citroen στα χρόνια της ήταν η καλύτερη ομάδα, με πολύ χρήμα από πίσω και τις περισσότερες δυνατότητες εξέλιξης. Το ίδιο συνέβη και τα τελευταία χρόνια με τη Volkswagen. Επομένως ο Οζιέ, ένας από τους καλύτερους, αν όχι ο καλύτερος, βρίσκεται στην καλύτερη κατάσταση που θα μπορούσε να είναι και θεωρώ πως και του χρόνου θα βρίσκεται στην ίδια θέση. Παντως παίζει τεράστιο ρόλο η ομάδα. Δες για παράδειγμα τη Ηyundai. Θυμάσαι πως ήταν την πρώτη της χρονιά και τώρα προσπαθεί να μπει σφήνα στις υψηλότερες θέσεις. Είναι συνδυασμός οδηγού και αυτοκινήτου. Χωρίς το ένα δεν μπορείς να έχεις το άλλο.
Ο κάθε αγώνας κρύβει κινδύνους. Αλήθεια, έχεις φοβηθεί ποτέ την ώρα του αγώνα;
Δεν έχω νιώσει ποτέ κάτι τέτοιο. Φοβάσαι όταν βγαίνεις από το δρόμο, ναι. Αλλά γενικότερα πιο επικίνδυνο είναι να πηγαίνεις τα παιδιά σου σχολείο και να είσαι στο πεζοδρόμιο, όπου μπορεί κάποιος μεθυσμένος να πέσει πάνω σου, παρά τα δυστυχήματα στο Ράλι.
Λένε πως ο αγώνας του Μόντε Κάρλο είναι μία κατηγορία μόνος του. Είναι όντως η πιο δύσκολη πίστα που έχεις βρεθεί;
Το Μόντε Καρλο είναι κάτι το μοναδικό. Ο βαθμός δυσκολίας του δεν υπάρχει πουθενά. Είναι ένας αγώνας που αν έχει κρύο θα βρεις και χιόνι και πάγο, χωρίς δεύτερη σκέψη το πιο δύσκολο πράγμα που έχω κάνει. Εκτός πάντως από το Μόντε Κάρλο δύσκολα έχω περάσει στη Φιλανδία που είναι ένα ειδικό event, με ταχύτητες πολύ μεγάλες και δρόμους ιδιαίτερους.
Το ελληνικό Ράλι έχει περάσει ένδοξες στιγμές στο παρελθόν. Γιώργος Μοσχούς, Σιρόκο, Ιαβέρης, Τζώννυ Πεσματζούγλου, Τζίγγερ... Σε τσαντίζει λίγο το ότι αυτές οι εποχές πέρασαν ανεπιστρεπτί; Θεωρείς ότι γεννήθηκες τη λάθος εποχή;
Πάντα θα υπάρχουν σωστές και λάθος εποχές, δεν έχω κάποιο παράπονο. Έχω οδηγήσει τόσους αγώνες και αμάξια που δεν μου έχει περάσει κάτι τέτοιο από το μυαλό. Σίγουρα, αν είχα γεννηθεί 10 χρόνια νωρίτερα, μπορεί και να υπήρχε μια διαφορετική εξέλιξη για μένα, αλλά δεν αλλάζει κάτι. Δυστυχώς ζούμε στην Ελλάδα και το motor sport δεν είναι το Νο1.
Σε ενοχλεί καθόλου το γεγονός ότι υπάρχει κόσμος που δεν θεωρεί άθλημα το motorsport;
Αυτό είναι λάθος. Είμαστε και εμείς αθλητές, ανήκουμε σε σωματεία, έχουμε κανονικά δελτίο αθλητή, η ομοσπονδία μας είναι αναγνωρισμένη από το Υπουργείο Αθλητισμού. Χρειάζεται φυσική κατάσταση, χρειάζεται προπόνηση, χρειάζεται συγκέντρωση στο μυαλό. Το motorsport είναι άθλημα και είμαι κάθετος σε αυτό.
Τέλος, θέλω να μιλήσουμε για κάτι πολύ σημαντικό στο Ράλι: Τα αμορτισέρ. Πώς γίνεται αυτό το όχημα των 1200 κιλών να φεύγει στον αέρα και να σκάει στο έδαφος τόσο απαλά;
Η εξέλιξη των αμορτισέρ έχει αλλάξει πάρα πολύ. Βλέπουμε σε παλιά βίντεο τα αμάξια που χτυπούσαν με δύναμη στο έδαφος και διαλύονταν, ενώ τώρα κουνιέται μόνο ο τροχός και όλο το αμάξι παραμένει σταθερό. Απλά σκέψου ότι ένα σετ αμορτισέρ σε αγώνα WRC κοστίζει πάνω από 20 χιλιάδες ευρώ, οπότε καταλαβαίνεις τη σημασία τους. Και δεν είναι βέβαια τυχαίο το ότι αυτοκίνητα με λιγότερα άλογα κινούνται με μεγαλυτερη ταχύτητα από ότι παλιά.
