Ανασκοπήσεις, ενδοσκοπήσεις, υποσχέσεις για το μέλλον. Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες, μπαίνουμε σε ένα τριπάκι η βάση του οποίου περιλαμβάνει πάλη με τα σώψυχα και ελπίδες για (καθ)ολικές μεταμορφώσεις.
Το αστείο της υπόθεσης δεν είναι το κατά πόσο καταφέρνουμε να υλοποιήσουμε τελικά όλα εκείνα τα οποία (μας) είχαμε υποσχεθεί, αλλά αυτό: στοχεύουμε στα άφθαστα και στα απλησίαστα και σνομπάρουμε τα πιο απλά. Αυτά που φαντάζουν μικρά για να προκαλέσουν την ποθούμενη βελτίωση.
Το γέλιο, μια από τις μεγαλύτερες ανάγκες στην καθημερινότητά μας, ανήκει σε αυτήν την παραγκωνισμένη συνομοταξία.
Στο Μεταξουργείο να χαρείς
Αν, λοιπόν, το γέλιο είναι το ζητούμενο, το αντίδοτο στις τσίτες και στην απρόσκλητη μιζέρια της καθημερινότητας, θα φάνταζε ό,τι πιο φυσιολογικό να ψάχνουμε σαν τρελοί να βρούμε τις πηγές του.
Μία από αυτές, βρίσκεται στη σκηνή του θεάτρου Βέμπο με τα χάχανα να εκβάλουν αβέρτα στην πλατεία και τον εξώστη του ιστορικού χώρου. Θα την βρεις στα διάφορα μέσα που παρουσιάζουν και αξιολογούν παραστάσεις και δρώμενα, αρκεί να πατήσεις στο ψαχτήρι τους την ερώτηση-κλειδί: «Τι Ζούμε;». Έτσι ονόμασε την εναλλακτική αυτή επιθεώρηση ο Λάμπρος Φισφής και το παρεάκι των stand-up comedians που την πλαισιώνουν. Μια φράση που την ακούς και τη χρησιμοποιείς καθημερινά, όπως καθημερινά -και σουρεαλιστικά- είναι και όλα εκείνα που πραγματεύονται τα 14 σκετσάκια που θα δεις.
Την έζησα πριν από μερικές μέρες. Τότε που μπήκα με σχετική μουντίλα και όταν ξαναβγήκα στην Καρόλου, είχα συνειδητοποιήσει πως το διωράκι δεν ήταν ξόδεμα αλλά επένδυση. Γέλασα, φίλε, με την ψυχή μου κι αν δεν είναι αυτό επένδυση σε ένα υπόλοιπο ημέρας/εβδομάδας περισσότερο ελπιδοφόρου, τότε τι;
Δεν μπορώ να θυμηθώ σε ποιο σημείο ακριβώς κινδύνευσα να χάσω την αμυγδαλή μου. Αν δεν ήταν στο σκετσάκι με την ταλαίπωρη αεροπορική εταιρεία και τους πολλαπλάσια ταλαίπωρους επιβάτες, προφανώς θα ήταν στη σφήνα που ο Φισφής προσπαθεί να δώσει απάντηση στην πιο κρίσιμη ερώτηση για κάθε 30άρη plus που συγκατοικεί: ΠΟΥ ΣΤΟ ΔΙΑΟΛΟ ΜΠΑΙΝΕΙ ΤΟ ΑΡΙΣΤΕΡΟ ΤΟ ΧΕΡΙ όταν εκείνη είναι ξαπλωμένη με πλάτη δίπλα σου κι εσύ την αγκαλιάζεις με το δεξί;
Αυτά ήταν τα προσωπικά μου αγαπημένα, είμαι σίγουρος πως θα σου δοθούν κάμποσες αφορμές να αναζητήσεις τις δικές σου αμυγδαλές στα πατώματα του «Βέμπο». Αρκεί να μη στερήσεις, μέρες που 'ναι, από τον εαυτό σου το μικρό αυτό δώρο.
Για λέγε ρε συ Λάμπρο
Χιουμοριστική παράσταση που ξεκινάει με 7 δολοφονίες. Αλήθεια τώρα;
Χαχα! Έτσι που το γράφεις όντως ακούγεται κάπως άκυρο. Αλλά αν δει κάποιος τους 7 αυτούς χαρακτήρες να πεθαίνουν είναι αρκετά αστείο. Είναι τέρμα fail οι θάνατοί τους. Κάποιοι τρώνε και 3-4 σφαίρες. Ο αγαπημένος μου είναι ο Μακαλιάς που με βρίζει όπως τον σκοτώνω ενώ ταυτόχρονα παλεύει να συνεχίζει να χορεύει.
Στην αρχή του κειμένου κλισεδιάζω τον κόσμο λέγοντάς του πως το «Τι Ζούμε;» μπορεί να σου προσφέρει ένα από τα μεγαλύτερα ζητούμενα της εποχής: αβίαστο γέλιο. Πώς θα έπειθες τους αναγνώστες ότι αυτό που θα δουν ΔΕΝ είναι μια κλισεδιάρικη προσπάθεια που εκμαιεύει το γέλιο;
Έγραψες τέτοιο πράγμα; Ποοοοο! Ανέβασες πολύ ψηλά τον πήχη! Τώρα θα έρθει ο κόσμος και θα πρέπει να τους εντυπωσιάσουμε. Ευχαριστούμε! Μας υποχρέωσες! Εγώ τι να πω τώρα; Πρέπει να ισορροπήσω τα πράγματα. Λοιπόν αναγνώστες του Ratpack ακούστε με. Η παράσταση είναι τέρμα μέτρια. Μην έρθετε!
Σε είδα στην επίσημη πρεμιέρα όπου ο κόσμος ναι μεν γούσταρε και αυτό έβγαινε προς τα έξω, ωστόσο ήταν λιγάκι «μαγκωμένος» στο διαδραστικό της κομμάτι. Πώς είναι τα πράγματα πλέον; Ξεμπούκωσαν καθόλου;
Για εμένα ήταν η πρώτη φορά που έζησα επίσημη πρεμιέρα. Δηλαδή μια παράσταση που κατά βάση έχει στο κοινό ηθοποιούς και ανθρώπους του χώρου. Δύσκολο κοινό. Το κανονικό μας κοινό είναι πολύ πρόθυμο να συμμετέχει. Και το δια δραστικό κομμάτι είναι ένα από τα αγαπημένα τους. Να πω βέβαια ότι ποτέ δεν βάζουμε κάποιον να συμμετέχει χωρίς τη θέλησή του.
Τι έχεις να μοιράσεις με όλους εκείνους που πληρώνουν εισιτήριο στο Σεφερλή για να γελάσουν; Και τελικά, πόσο μεγάλο υποκειμενισμό μπορεί να κρύβει το χιούμορ ως πηγή έκφρασης;
Το χιούμορ είναι τελείως υποκειμενικό. Το σημαντικό είναι να υπάρχει ποικιλία. Κάτι για όλα τα γούστα. Σε αυτούς που πάνε στο Σεφερλή έχω να πω ότι αν δεν βρούν θέση να κάνουν αριστερά, δεξιά και πάλι αριστερά και να έρθουν σε εμάς. Είμαστε στα 100 μέτρα από το θέατρο του Σεφερλή. Να έρθουν να δοκιμάσουν κάτι διαφορετικό. Όπως είπα το χιούμορ είναι θέμα γούστου και τα γούστα αλλάζουν. Και εμένα δεν μου άρεσαν όταν ήμουν μικρός τα ρεβίθια αλλά τώρα τα λατρεύω. Ξέφυγε λίγο ο συνειρμός μου.
Ελπίζετε να το τραβήξετε, από ότι έμαθα, μέχρι το Πάσχα. Απλή αισιοδοξία ή λογική εκτίμηση που στηρίζεται στην ζήτηση;
Και τα δύο. Η απόφαση να συνεχίσουμε είναι λόγο ζήτησης αλλά θέλει και αισιοδοξία. Το θέατρο είναι μεγάλο αλλά έως τώρα ο κόσμος έχει στηρίξει την παράσταση. Και πολύς κόσμος έρχεται και δεύτερη φορά με άλλη παρέα. Αν πάμε μέχρι το Πάσχα θα χρειαστεί να ξανά έρθουν όλοι και να φέρουν και όλο το σόι και όποιον ξέρουν.
info:
Κείμενο: Λάμπρος Φισφής
Σκηνοθέτης: Γιάννης Σαρακατσάνης
Σκηνικά: Μαίρη Τσαγκάρη
Κοστούμια: Καραπούλιου Μαρία
Ερμηνεύουν: Γιώργος Αγγελόπουλος, Μιχάλης Μαθιουδάκης, Δημήτρης Μακαλιάς, Αλεξάνδρας Ούστα, Ζήσης Ρούμπος, Γιάννης Σαρακατσάνης, Λάμπρος Φισφής, Ειρήνη Ψυχράμη
Θέατρο Βέμπο, Καρόλου 18, Πλατεία Καραϊσκάκη, Μεταξουργείο
Τηλ: 210 5221767, 210 5229519
Εισιτήρια: Από 13 ευρώ
Πληροφορίες: 210 5221767, 210 5229519
Προπώληση: Ταμεία θεάτρου και www.viva.gr
