Ο Σεραφείμ Τσοτσώνης δεν χρειάζεται ιδιαίτερες συστάσεις για τους λάτρεις της ηλεκτρονικής μουσικής στην Ελλάδα. Ένας άνθρωπος που έχει δώσει τη ζωή του στην δημιουργία μουσικής που είναι σχεδόν από άλλο πλανήτη, μίας μουσικής που ανεβάζει την ψυχή μας λίγο πιο ψηλά κάθε φορά που την ακούμε. Για όσους δεν γνωρίζουν στον Σεραφείμ τότε αυτή η συνέντευξη είναι μία πολύ καλή ευκαιρία να τον γνωρίσουν και να μυηθούν στην μουσική του διαδρομή.
Έχει συνθέσει μουσική για κινηματογράφο, θέατρο, ντοκιμαντέρ, video art και διαφημίσεις. Έχει, επίσης, επιμεληθεί την παραγωγή μουσικών έργων διαφόρων καλλιτεχνών. Ανάμεσα στις τελευταίες του συνεργασίες είναι το πρόσφατο άλμπουμ των Selofan “Partners in Hell” (Fabrika Records), το debut album “Rolling Days” των Ocean Hope, το OST της Kid Moxie για την ταινία “Not to Be Unpleasant, But We Need to Have a Serious Talk” (Lakeshore Records) κ.α.
Έχει κυκλοφορήσει πέντε προσωπικά άλμπουμ στην αμερικανική εταιρία Hush Hush Records – Seattle, καθώς και στην ελληνική Klik Records, όπως επίσης και πολλά EP και Remixes. Αποτελώντας ένα από τα δύο μέλη του dream-pop συγκροτήματος Ocean Hope (μαζί με την αδερφή του Αγγελική), κυκλοφόρησαν στην Hush Hush Records το πρώτο τους ep Chamber Dreams και στην συνέχεια το debut album τους Rolling Days. Στις πρόσφατες εργασίες του περιλαμβάνεται η μουσική επένδυση της διαφημιστικής καμπάνιας της εταιρίας Vodafone-cu open, καθώς και η συνεργασία του με την εταιρία Aegean Airlines για την τελευταία διαφημιστική της καμπάνια.
Εμείς μιλήσαμε μαζί του διεξοδικά για όλα όσα θέλαμε να μάθουμε για τον ίδιο και για το τελευταίο του single Dear Fear.
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με την ηλεκτρονική μουσική και τι ήταν αυτό που σε έκανε να την αγαπήσεις;
Ξεκίνησα σπουδές πιάνου σε μικρή ηλικία. Αρχικά, σαν παιδί, στην επαρχία που μεγάλωσα και μετά την εφηβεία, στην Αθήνα που συνέχισα τις μουσικές μου σπουδές. Το βίωμά μου από τα ωδεία ήταν αρνητικό. Μαθητεία αποστειρωμένη, σοβαροφανής, χωρίς ψυχή, χωρίς ενδιαφέρον για τον παλμό του σήμερα. Ειδικά για μένα που ο πειραματισμός είναι μέρος της ιδιοσυγκρασίας μου, το κλίμα ήταν ασφυκτικό. Την έμπνευση και το κίνητρο που δεν βρέθηκε κάποιος καθηγητής να μου δώσει, το βρήκα μέσω της προσωπικής μου αναζήτησης. Άρχισα να μαθαίνω πράγματα μόνος μου σε μια εποχή χωρίς τις ευκολίες του σήμερα. Ξεκίνησα να πειραματίζομαι με ένα synth Yamaha w7, ένα 8καναλο mixer κι ένα mic. Οι ήχοι των synthesizers άλλαξαν τη ζωή μου, μπήκα σ έναν άλλο κόσμο. Οι μηχανές μίλησαν στην ψυχή μου απ την πρώτη στιγμή, περισσότερο από τους καθηγητές, τους μουσικούς και τους μέντορες. Θυμάμαι πόσο μ´ επηρρέασε ένα ντοκιμαντέρ-αφιέρωμα στον Brian Eno που έτυχε να παρακολουθήσω μικρός. Μαγεύτηκα και ένιωσα μέσα μου την επιθυμία να φτιάξω τέτοιους ήχους. Σπούδασα πιάνο και ανέκαθεν λάτρευα την κλασσική μουσική. Πάντα η τάση μου ήταν να συνδυάσω το κλασσικό ιδίωμα με ετερόκλητα, σύγχρονα στοιχεία. Έλκομαι από διαφορετικά είδη και 25 χρόνια περίπου συνθέτω διάφορα στυλ (electronic, atonal classical, experimental, modern classical, synth pop, dark wave, new jazz). Αυτό που με ενδιέφερε ήταν να δημιουργήσω τον δικό μου αναγνωρίσιμο ήχο.
Ποια είναι η τελευταία σου δουλειά; Τι ετοιμάζεις τώρα;
Η τελευταία μου δουλειά είναι το single “Dear Fear”, το οποίο κυκλοφορεί από την “Hatsuyume Records”.Το Dear Fear έχει έναν δυναμισμό και έναν συμβολισμό ταυτόχρονα. Κατά βάση, είναι ένα ηλεκτρονικό κομμάτι με πολλά στοιχεία ambient, new classical, post rock. Νομίζω ότι είναι αντιπροσωπευτικό του μουσικού μου χαρακτήρα. Ταυτόχρονα, έχει όλο αυτό το αγωνιώδες και φοβικό vibe που εισπράττω από τον κόσμο γύρω μου, ειδικά από την περίοδο της καραντίνας και μετά. Μετά το Dear Fear δουλεύω ένα νέο single που θα κυκλοφορήσει σύντομα και θα είναι μέρος του δίσκου που ετοιμάζω. Τέλος, πρόκειται σύντομα να βγει το νέο single των Ocean Hope, της μπάντας που έχουμε μαζί με την αδερφή μου Αγγελική.
Πως παίζεις ζωντανά; Χρησιμοποιείς hardware ή υπολογιστή;
Πάντα παίζω με υπολογιστή, synthesizers, pedals και vocals. Η τεχνολογία με βοηθά περισσότερο από ποτέ να υλοποιήσω τις ιδέες μου σ ένα live, όλο και πιο δημιουργικά. Όπως είπα και πριν, οι μηχανές έχουν για μένα ψυχή. Τα τελευταία χρόνια συνεργάζομαι και με άλλους μουσικούς (έγχορδα, πνευστά, κρουστά) για τις ανάγκες των projects που υλοποιώ. Με συναρπάζει η ομάδα, το μοίρασμα, το να μαθαίνει ο ένας από τον άλλο. Μόνο εξέλιξη μπορεί αυτό να φέρει. Επίσης, μ' αρέσει να εντάσσω στα έργα μου φυσικά όργανα. Με συγκινεί η χροιά και η ψυχή ενός φυσικού οργάνου που θα αγκαλιάσει τον ήχο των μηχανών μου. Αγαπώ το ετερόκλητο, το απρόβλεπτο, το διαφορετικό.
Πως βλέπεις την ηλεκτρονική σκηνή στην Ελλάδα;
Μέσα στο συνονθύλευμα που απαρτίζει την εγχώρια ηλεκτρονική σκηνή υπάρχουν κάποιοι μουσικοί που, ειδικά τα τελευταία χρόνια, έχουν εξελίξει το είδος σε όλα τα επίπεδα (σύνθεση, παραγωγή). Γίνονται πολύ καλές δουλειές που άνετα στέκονται έξω.
Σου λείπουν τα ‘90s καθόλου;
Ναι, από κάποιες απόψεις μου λείπει το κλίμα και ο ενθουσιασμός των ΄90's. Υπήρχε μια διάχυτη ευφορία, μια γενικότερη ανεμελιά. Στη μουσική, ειδικότερα, τα ΄90 ήταν για τα περισσότερα είδη μια χρυσή περίοδος δημιουργίας. Η μουσική δεν ήταν τόσο αναλώσιμη όσο σήμερα, ο κόσμος έψαχνε, αγόραζε και άκουγε μουσική με περισσότερη τρέλα, υπήρχε δίψα για χαρά και διασκέδαση.
Που βρίσκεσαι τώρα; Προτιμάς να εργάζεσαι στο εξωτερικό;
Αυτή την περίοδο είμαι Ελλάδα και προετοιμάζω την επόμενη κίνηση για το εξωτερικό. Είναι μεγάλο στοίχημα και μεγάλη πρόκληση το εξωτερικό. Ειδικά για έναν έλληνα καλλιτέχνη που πρέπει να παλέψει για τα αυτονόητα. Ωστόσο, στο ερώτημα Ελλάδα ή εξωτερικό, η απάντηση για μένα είναι όπου βρεις συνεργάτες με τους οποίους ταιριάζουν τα χνώτα σου και νιώθεις να υπάρχει κοινό όραμα και αισθητική. Η αισθητική, ειδικά, είναι τεράστιας σημασίας και εμπεριέχει πολλά προαπαιτούμενα.
Ποιο πιστεύεις πως είναι το μέλλον στην σύγχρονη μουσική σύνθεση; Επαναλαμβάνονται οι μόδες και τα στυλ;
Πιστεύω ότι το μέλλον στη μουσική σύνθεση αλλά και στην τέχνη γενικότερα είναι under construction. Νιώθω ότι διανύουμε μια εποχή μεταβατική, που δουλεύονται πράγματα, τα οποία δεν γνωρίζουμε ακόμα τι μορφή θα πάρουν. Αυτή είναι η βαθύτερη αίσθησή μου. Οι φόρμες και τα στυλ σίγουρα επαναλαμβάνονται. Η ανθρώπινη ψυχή παραμένει ίδια. Οι μορφές έκφρασης αλλάζουν και εξελίσσονται. Αλλά η εποχή μας έχει ανάγκη την νεωτερικότητα και τον πειραματισμό περισσότερο ίσως από παλιά. Γιατί τώρα βοηθά και η τεχνολογία.
Πιστεύεις πως ο νέος Έλληνας ψάχνεται για νέες μουσικές;
Νομίζω ότι ο σύγχρονος παγκόσμιος άνθρωπος -όχι μόνο ο σύγχρονος Έλληνας- ζητά έτοιμη τροφή σε όλα τα είδη. Καλλιτεχνικά και μη.
Εσύ σαν καλλιτέχνης πόσο πολύ πειραματισμό επιτρέπεις στην δουλειά σου;
Πιστεύω ότι πραγματικός καλλιτέχνης που δεν ψάχνεται, δεν πειραματίζεται διαρκώς, δεν τρώγεται με τα ρούχα του, δεν υπάρχει. Το ανικανοποίητο είναι το βασικό συστατικό της δημιουργίας. Ο πειραματισμός δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι αυτό που σε τριβελίζει να πας παρακάτω.
