Είναι σπάνιοι οι άνθρωποι που κάνουν κάτι τέτοιο αυτή την εποχή που ζούμε. Ο Κωσταντίνος Πολυχρονόπουλος το κάνε από το 2011 και το κάνει πολύ καλά, με την ψυχή του και με όλο το είναι και την καρδιά.
Ο άλλος άνθρωπος είναι η πρωτοβουλία κοινωνικής αλληλεγγύης που ξεκίνησε ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος στην Αθήνα το 2011. Το κάνει ακόμη και σήμερα και μάλιστα έχει επηρεάσει πολύ κόσμο ο οποίος έχει φτιάξει πλέον τις δικές του κουζίνες και μαγειρεύει σε πλατείες και event.
Μέσω της "κοινωνικής κουζίνας" η ομάδα "Ο Άλλος Άνθρωπος" μαγειρεύει φαγητό σε δημόσιους χώρους εξυπηρετώντας καθημερινά τις ανάγκες 3.000 Αθηναίων.
Η δράση έχει πλέον επεκταθεί και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας και έχει στηριχτεί από παρόμοιες ομάδες του εξωτερικού. Από το 2015 λειτουργεί χώρος στο Μεταξουργείο ως αποθήκη για τρόφιμα.
Εμείς πήγαμε στην οδό Μεγάλου Αλεξάνδρου και βρήκαμε τον κύριο Κώστα, μιλήσαμε μαζί του και πραγματικά πήραμε μεγάλη ενέργεια από τα λόγια αλλά και την έντονη παρουσία του.
Οι άνθρωποι που έρχονται στον Άλλο άνθρωπο εδώ στο Μεταξουργείο είναι από τη γειτονιά ή και από άλλες περιοχές της Αττικής;
Και από αλλού. Από Ασπρόπυργο, Δραπετσώνα, Καματερό, Αιγάλεω, Νέο Κόσμο, Μαρούσι, Ηράκλειο από πολλά και διάφορα μέρη, όλοι αυτοί οι άνθρωποι έρχονται εδώ κι εμείς τους δίνουμε από κάτι. Αν δεν έχουμε μαγειρέψει εκείνη τη μέρα, τους δίνουμε τρόφιμα που έχουν ανάγκη. Αυτοί που έρχονται είναι άνθρωποι οι οποίοι δουλεύανε κάποτε, αλλά πλέον, ο καθένας για τον δικό του λόγο, δεν έχουν πλέον εργασία. Έχουν να πληρώσουν δάνεια, να συντηρήσουν οικογένειες. Από τη στιγμή όμως που δεν δουλεύουν δεν μπορούν να βρουν χρήματα για τροφή. Το κράτος υποθέτει λόγω γραφειοκρατικού μηχανισμού πως επειδή μπορεί να έχεις ένα σπίτι σημαίνει πως έχεις και την δυνατότητα να βρεις τροφή. Τα πράγματα όμως δεν είναι έτσι ακριβώς.
Πώς ξεκίνησες να κάνεις τον Άλλο Άνθρωπο;
Εργαζόμουν για μία διαφημιστική εταιρία από την οποία με απέλυσαν στα 47 μου χρόνια. Αναγκάστηκα να γυρίσω στη μητέρα μου, και όπως καταλαβαίνεις αν κάνεις κάτι τέτοιο σε αυτή την ηλικία σίγουρα θα πάθεις κατάθλιψη. Εγώ είχα συνηθίσει να είμαι ανεξάρτητος από 18 χρονών κι έτσι κάτι τέτοιο ήταν βαρύ για μένα. Μετά από ένα περιστατικό που είδα σε μία λαϊκή αγορά με δύο παιδιά να τσακώνονται για λίγα λαχανικά, αποφάσισα να δράσω, να κάνω κάτι. Στην ουσία η ιδέα μου ήρθε από την αδιαφορία του κόσμου αλλά και από την αδιαφορία τη δική μου για το φαινόμενο της πείνας. Έτσι μου ήρθε η ιδέα να κάνω τον Άλλο Άνθρωπο.
Μαγειρεύετε και τρώτε μαζί με τον κόσμο. Αυτή είναι μία διαφορά από το καθιερωμένο συσσίτιο έτσι δεν είναι;
Μαγειρεύουμε και τρώμε μαζί με τον κόσμο. Αυτό είναι βασικό. Μαγειρεύω καταρχάς για να φάω εγώ. Δεν καλώ κανέναν, απλά ο κόσμος έρχεται. Δεν είναι συσσίτιο, είναι γεύμα. Εδώ μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί. Δεν μας αρέσει να μας λυπούνται έτσι δεν θέλουμε κι εμείς να λυπόμαστε κανέναν. Εδώ όλοι μαγειρεύουμε για όλους. Αυτό το σκεπτικό μας στον Άλλο Άνθρωπο.
Τι είναι αυτό που σε δυσκολεύει πιο πολύ όταν κάνεις τον Άλλο Άνθρωπο;
Όταν βλέπω πως διάφοροι φορείς κάνουν όλα εκείνα τα δρώμενα και τις απονομές βραβείων, κι όλα εκείνα τα χρήματα που δίνουν, όλα αυτά με θλίβουν διότι σκέφτομαι πως αυτά τα χρήματα θα μπορούσαν άνετα να πάνε σε φαγητό, έτσι ώστε ο κόσμος να φάει. Εκεί νευριάζω και λέω δεν αξίζει τον κόπο αλλά από την άλλη μου δίνει περισσότερο δύναμη γιατί πεισμώνω. Ή όταν έρχονται μεγάλες εταιρίες και θέλουν να αγοράσουν την ιδέα του Άλλου Ανθρώπου. Να καπηλευτούν την ιδέα μου. Αυτό έχει γίνει πολλές φορές. Όλα για το κέρδος μόνο. Εκεί απογοητεύομαι. Δεν έχουμε έσοδα από αυτό το πράγμα, μπορεί να ζούμε από αυτό αλλά δεν βάζουμε τίποτα στην δική μας τσέπη. Δεν είναι όμως δουλειά, είναι έργο. Ακόμη και το αυτοκίνητο που χρησιμοποιώ είναι δωρεά για τον Άλλο Άνθρωπο. Δεν έχω τίποτα κι έχω τα πάντα. Στη ουσία το πρόβλημα είναι πως ο κόσμος δεν βλέπει πως το χρήμα είναι απλά ένα μέσο για να ζεις. Ο κόσμος θέλει να προσφέρει. Υπάρχει όμως μεγάλη αμφισβήτηση. Εμένα με εμπιστεύονται γιατί βλέπουν πως τρέχω. Τα χρήματα που μου δίνουν ξέρουν που πάνε, τίποτα δεν κρατάω για τον εαυτό μου. Δεν έχω πάρει ποτέ λεφτά από το κράτος.
Πιστεύεις πως το πρόβλημα της πείνας μπορεί να λυθεί;
Νομίζω πως το πρόβλημα της πείνας, ειδικά όταν πρόκειται για λύσεις που προτείνουν οι μεγάλες εταιρίες, είναι πως τα χρήματα που προορίζονται για τα τρόφιμα, χάνονται κάπου στην πορεία. Έτσι δεν υπάρχει εμπιστοσύνη. Έτσι γίνεται και με τις μεγάλες ξενοδοχειακές μονάδες. Ξέρεις πόσα τρόφιμα πετιούνται κάθε μέρα από τα μεγάλα ξενοδοχεία; Τόνοι φαγητού. Κανείς όμως δεν μπορεί να τα ακουμπήσει αυτά τα τρόφιμα γιατί τα καταστρέφουν με χλωρίνη. Όλα είναι θέμα νομικό. Κανείς δεν θέλει να πάρει την ευθύνη έτσι τα τρόφιμα πετιούνται. Με τόσους τόνους όμως θα μπορούσαν να σιτιστούν χιλιάδες άνθρωποι κάθε μέρα στην Αθήνα κι όχι μόνο. Θα σου πω ένα άλλο τελείως κουφό πράγμα που συμβαίνει: Ο Δήμος Αθηνών έχει 2.500 χιλιάδες κτίρια άδεια, κενά, που είναι έτοιμα να πέσουν. Κι όμως αυτά τα κτίρια είναι άδεια, ανεκμετάλλευτα. Όλο αυτό γίνεται φυσικά για το κέρδος, όπου δεν υπάρχει κέρδος υπάρχει εγκατάλειψη. Πως είναι δυνατόν ένας άνθρωπος να ζήσει με 3.000 ευρώ το χρόνο; Τίποτα δεν είναι δωρεάν.
Ο κόσμος πως αντιδρά με αυτό που κάνεις;
Ο κόσμος στηρίζει όπως μπορεί. Μόνο στηρίζει. Ξεκίνησα μόνος μου και τώρα υπάρχουν τόσες άλλες κουζίνες με το όνομα Άλλος Άνθρωπος στην Αττική και σε όλη την Ελλάδα. Αυτός ήταν και ο στόχος μου. Υπάρχει κουζίνα στο Μοναστηράκι, στο Αιγάλεω, Καρδίτσα, Χαλκίδα, Θεσσαλονίκη, Σητεία, Τουρκία.
Ποιο πιστεύεις πως είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα σήμερα στην Αθήνα και γενικότερα στην Ελλάδα;
Οι άπορες οικογένειες και το ότι ο νόμος πρέπει να αλλάξει γι’ αυτούς που έχουν πραγματική ανάγκη τρόφιμα. Μπορεί κάποιος να έχει ένα σπίτι κι ένα αυτοκίνητο αλλά δεν έχει εργασία. Αυτοί οι άνθρωποι δεν δικαιούνται τίποτα. Αυτό πρέπει να αλλάξει, να αυξηθούν τα φορολογικά όρια. Οι άνθρωποι που έρχονται και στήνονται στην ουρά για τροφή πάει να πει πως έχουν σημαντικό πρόβλημα, είτε ψυχολογικό είτε οικονομικό είτε και τα δύο. Πρέπει το κράτος να ανοίξει τις αποθήκες του. Όλες οι εταιρίες κτλπ. Ο κόσμος πεινάει.
Κάθε πότε πραγματοποιείται το συσσίτιο της κοινωνικής κουζίνας;
Κάθε μέρα είμαστε εδώ. Δίνουμε τρόφιμα συνέχεια. Μαγειρεύουμε 4 φορές την εβδομάδα σε όλη την Αθήνα. Η κάθε κουζίνα όμως που είναι ανεξάρτητη από εμάς μαγειρεύει με το δικό της πρόγραμμα. Πάνω από 3.000 μερίδες κάθε μέρα. Μόνο ο Άλλος Άνθρωπος εδώ στον Κεραμικό δίνει αυτές τις μερίδες όταν πηγαίνει κάπου να μαγειρέψει. Οι άλλες κουζίνες είναι αυτοοργανωμένες. Εμείς τους έχουμε δώσει τις κατσαρόλες και στην αρχή κάποια τρόφιμα αλλά πλέον είναι ανεξάρτητες τελείως.
Πηγαίνεις σε κάθε καταστροφή που γίνεται στην Ελλάδα έτσι δεν είναι; Πήγες στους πυρόπληκτους στην Εύβοια, πήγες στο Αρκαλοχώρι με τους σεισμούς τώρα στην Κρήτη, γενικά πηγαίνεις όπως υπάρχει ανάγκη. Μάλιστα στο Αρκαλοχώρι είχες κι ένα ατύχημα…
Πηγαίνω παντού, σε κάθε καταστροφή. Στο Αρκαλοχώρι έστησα τη δομή όπου έπρεπε να τρώνε οι άνθρωποι. Εκεί κάποια στιγμή είχα ανέβει σε ένα ψηλό σημείο για να βγάλω κάποιες φωτογραφίες για την κουζίνα και κάπου εκεί έγινε ένας μετασεισμός κι έπεσα από ένα ύψος 2 μέτρα. Όλα καλά όμως, επιβίωσα. Αυτά συμβαίνουν. Μαγειρεύουμε εκεί απευθείας, μαζί με τους εθελοντές μας. Έχουμε πάει παντού, στην Κεφαλονιά με τους σεισμούς, στην Εύβοια με τις φωτιές, στη Μάντρα, Ηλεία, Βαρυμπόμπη, Θεσσαλονίκη, Σάμο στο σεισμό, στην Περούτζια στο σεισμό, παντού, πάμε παντού όπου μας χρειάζονται.
