Την πρώτη φορά που άκουσα το «Σούπερ Στέλλα», δεν ήξερα πως είναι του Κωνσταντίνου. Είχα ακούσει τον δίσκο στο σπίτι ενός φίλου κάποια στιγμή το 2000, που μάλιστα τον είχε αγοράσει ο μεγάλος του αδερφός. Ήμουν πιτσιρικάς γύρω στα 15, αλλά αυτή η ισχυρή δόση στιχουργικής και μουσικής ήταν τέτοια, που ακόμη και ένα παιδί μπορούσε να καταλάβει την αυθεντικότητα. Για μένα, εκτός από σπουδαίος μουσικός, ο Κωνσταντίνος Βήτα εκπροσωπούσε πάντα μία αυθεντικότητα που την βρίσκεις δύσκολα στη μουσική και που, όταν συνδυάζεται με ταλέντο και έμπνευση, μπορεί να οδηγήσει σε αποτελέσματα όπως αυτά που έχουμε νιώσει όλοι ακούγοντας τους δίσκους του.
Αυτή είναι η τρίτη συνέντευξη που κάνω με τον Κωνσταντίνο μετά από αρκετά χρόνια. Εκτός από την επανακυκλοφορία του «Ένα Παιχνίδι» που σηματοδοτεί και τη συνεργασία του με την Πόπη Αστεριάδη, θυμήθηκα ξανά τους λόγους που ο Κωνσταντίνος είναι τόσο καλός σε αυτό που κάνει. Το μόνο που κερδίζει -μάλλον- την έμπνευσή του, είναι ο τρόπος με τον οποίο αντιλαμβάνεται την ζωή όσο και την θέση του στον κόσμο και όλα όσα προσπαθεί ακόμη να προσφέρει στη μουσική.
Και ακριβώς από αυτή τη νοοτροπία και αυτό το σκεπτικό, δημιουργούνται οι μεγάλοι καλλιτέχνες και τα μεγάλα κομμάτια.
Έχεις κλείσει πάνω από 35 ενεργά χρόνια στο πεντάγραμμο. Πώς είναι η σχέση ενός ανθρώπου με την μουσική, όταν εκείνος έχει φτάσει σε ένα πολυετές και καταξιωμένο επίπεδο όπως εσύ;
Είναι κάτι που δεν το έχω σκεφτεί. Δεν νιώθω πως στην καθημερινότητά μου είμαι καταξιωμένος, η καθημερινότητα είναι δύσκολη για όλους, θα έλεγα πως κάθε φορά που φτιάχνω κάτι καινούργιο νιώθω ότι είμαι ένας άπειρος μουσικός, ότι ξεκινάω από την αρχή, ότι το μόνο που μου έχει δώσει η εμπειρία είναι ίσως η ικανότητα να ενορχηστρώνω και να διευθύνω τα πράγματα. Αλλά στην μουσική ακυρώνονται γρήγορα όλα γιατί η σύνθεση κάθε φορά σε πηγαίνει σε κάτι καινούργιο. Εννοώ τίποτε δεν είναι δεδομένο στην τέχνη. Ένα λάθος μπορεί να σε πάει σε κάτι πολύ δημιουργικό. Πάντα νιώθω άβολα με την μουσική, νιώθω πως δεν έχω κάνει αυτό που θα ήθελα να κάνω.
Ακούς πλέον καινούργια πράγματα; Ή μουσικά στυλ που ποτέ δεν φανταζόσουν τον εαυτό σου ότι θα ακούει;
Ακούω πολύ μουσική και διάφορα είδη για να παίρνω ιδέες και να ενημερώνομαι για την παραγωγή του ήχου, για το πώς παντρεύονται και δένουν μεταξύ τους οι συχνότητες της μουσικής. Κάποιες ώρες της ημέρας αφιερώνω πολύ χρόνο στη ζωγραφική παράλληλα και όταν ζωγραφίζω ακούω παλιά άλμπουμ που δεν έχω προλάβει μέσα μου να τα αφομοιώσω, όμως ακούω πολλά είδη και διαφορετικά μεταξύ τους. Μου αρέσει η ηλεκτρονική, η κλασσική και η φόλκ….
Όλοι εμείς είδαμε στο ''Σούπερ Στέλλα'' πολλά βασικά κομμάτια του Κωνσταντίνου για τον χαρακτήρα του, κάτι σαν να διαβάζαμε βιογραφικό. Πώς είναι να κοιτάς τον πρώτο σου δίσκο μετά από τόσα χρόνια; Σε εμπνέει το ίδιο ή είναι κάτι που ανήκει στη στιγμή;
Είναι ένα άλμπουμ στο οποίο άφησα τον εαυτό μου να εκτεθεί μέσα από τους στίχους κυρίως. Βρισκόμουν στα όρια του να μην καταλαβαίνω τι πραγματικά ήθελα να κάνω, ήταν μια πολύ δύσκολη εποχή, ήταν σαν να έβγαζα το κεφάλι μου από ένα πηγάδι και να έβλεπα τον κόσμο. Είναι ένα σκοτεινό αλλά και αληθινό άλμπουμ, καθαρά αυτοβιογραφικό και κλείνει με ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια τους «Γερανούς». Πολλές φορές γυρίζω σε αυτό το άλμπουμ, πριν δύο χρόνια έπαιξα αρκετά κομμάτια από την «Σούπερ Στέλλα» σε ένα λάιβ που είχα κάνει στην Αθήνα και αισθάνθηκα πως ήταν μια πολύ ωραία εμπειρία και για το ακροατήριο αλλά και για μένα. Νομίζω πως είναι ένα άλμπουμ που όταν το σκέφτομαι λέω μέσα μου «μίλησε αληθινά όπως και τότε» και το κάνω.
Η Wikipedia λέει πως είσαι 60 χρονών. Αλλάζουν πράγματα όταν καλείσαι να γράψεις μουσική στα 60; Υπάρχουν αλλαγές που βλέπεις στο γράψιμο σου;
Η σύνθεση και η μουσική δεν έχουν να κάνουν με την ηλικία, είναι μια εσωτερική αντίληψη της αλήθειας μια σχέση Θεού και ανθρώπου ,που δεν έχει σχέση με το χρόνο. Το είχα δεί να συμβαίνει την εποχή που έβλεπα τον Μάνο Χατζιδάκι. Τίποτε πάνω του αλλά και στην μουσική του δεν είχε σχέση με τον χρόνο, στην τελευταία του περίοδο έγραψε έργα απίστευτης ομορφιάς. Δεν συγκρίνω τον εαυτό μου με τον Μάνο γιατί είμαστε διαφορετικοί, απλώς κάνω μια αναφορά στον χρόνο και στην ηλικία που επικαλείσαι. Εύχομαι κι εγώ να συνθέσω μέσα απ την ψυχή μου, όπως και ο άνθρωποι, τα πρότυπα που με επηρέασαν, έτσι είναι ο χρόνος, όλοι ερχόμαστε και φεύγουμε, γυρίζουμε σαν μόρια μέσα στο διάστημα μέχρι να ολοκληρωθούμε.
H Πόπη Αστεριάδη ερμήνευσε τα τραγούδια του «Ένα παιχνίδι» που κυκλοφόρησες το 1998. Πώς είναι να ξανακούς έναν δίσκο χωρίς τα δικά σου φωνητικά; Είναι κάπως σαν ένα μικρό σοκ στην αρχή ή το αγκάλιασες από την πρώτη στιγμή;
Κανένα σοκ, αντιθέτως πολύ μεγάλη χαρά γιατί ήταν ένας από τους αγαπημένους δίσκους και συνεργασίες που έκανα μέσα στα χρόνια. Η Πόπη είναι ένας γλυκύτατος άνθρωπος και μια εξαιρετική τραγουδίστρια, αυτό το λένε και οι μεγάλοι συνθέτες που στο παρελθόν ηχογράφησαν μαζί της. Έχει μοναδική χροιά και ιδιαίτερες συχνότητες, μια ξεχωριστή πανέμορφη φωνή. Είχα και έχω μεγάλη χαρά που έφτιαξα αυτά τα τραγούδια μαζί της και βγήκε ένα αποτέλεσμα που άρεσε και στον κόσμο. Σοκ παθαίνω πιο πολύ ακούγοντας την δική μου φωνή και τον τρόπο που ερμήνευα παλιά….
Η καραντίνα έδρασε θετικά ή αρνητικά στο κομμάτι της έμπνευσής σου; Έγραψες κάτι που σου άρεσε πολύ;
Έμεινα στο χωριό μου για ένα μεγάλο διάστημα και έτυχε να έχω ένα παλιό υπολογιστή, οπότε έγραψα αρκετά κομμάτια και κάποια από αυτά τα κράτησα γιατί είχαν ένα ενδιαφέρον. Εχω γράψει ένα άλμπουμ που θα κυκλοφορήσει του χρόνου αν όλα πάνε καλά, αλλά έχει πάρα πολύ δουλειά ακόμα ο ήχος και η παραγωγή του. Ήταν μια δημιουργική περίοδος μέσα σε όλη αυτή τη δυσκολία που υπήρξε και συνεχίζει να ταλαιπωρεί ολόκληρο τον κόσμο.
Tι σου αρέσει να κάνεις όταν δεν ασχολείσαι με τη μουσική. Με το πέρασμα των χρόνων ανακάλυψες κάποιο χόμπι που σου αρέσει πολύ να κάνεις;
Στον ελεύθερο χρόνο μου γυμνάζομαι, τρέχω, μου δίνει δύναμη αλλά βοηθάει και την σκέψη μου. Επίσης μου αρέσει να διαβάζω βιβλία για την τέχνη και ιστορικά βιβλία.
Ένας άνθρωπος σαν εσένα που διαμόρφωσε μία ολόκληρη μουσική σκηνή, πώς βλέπει σήμερα την ελληνική μουσική σκηνή και τους νέους καλλιτέχνες; Είμαστε σε καλό επίπεδο;
Μου αρέσει η ελληνική μουσική και ακούω συχνά καινούργιους τραγουδοποιούς και γκρουπ που κυκλοφορούν. Όσον αφορά το επίπεδο δεν είμαι αρμόδιος για κάτι τέτοιο, είναι δουλειά των περιοδικών νομίζω και των δημοσιογράφων.
Την τελευταία φορά που είχαμε μιλήσει είχες κυκλοφορήσει την «Χρυσαλλίδα». Μου είχες πει μεταξύ άλλων πως η κοινωνία μας -σε ένα βαθμό- στερείται αυθεντικότητας. Μετά από τόσα χρόνια και τόσες κοινωνικοπολιτικές αλλαγές στην Ελλάδα, πιστεύεις πως καταφέραμε να γίνουμε λίγο πιο αυθεντικοί σαν άνθρωποι;
Έχω πει διάφορα κατά καιρούς, δεν θυμάμαι γιατί είπα κάτι τέτοιο, ήταν το 2009, μια εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για την πατρίδα μας, μπαίναμε στην κρίση, οικονομική κρίση, κοινωνική και εσωτερική μιας και τα πάντα κατευθύνονται από την σχέση με τον εαυτό μας και τον άνθρωπο…. Δεν έχω να πω κάτι για την αυθεντικότητα, εύχομαι στους ανθρώπους να κινούνται μέσα από σεβασμό, κατανόηση και αγάπη.
Μέσα σε όλα αυτά τα χρόνια, έχει περάσει από το μυαλό σου να αφήσεις τελείως την μουσική; Να βρεις έναν άλλο τρόπο να διοχετεύεις την ενέργεια και την έμπνευσή σου; Τι είναι αυτό που σε κρατάει και συνεχίζεις;
Μάλλον δεν το έχω σκεφτεί, μου αρέσει η μουσική ,έχω μια σχέση με αυτή, είναι μέσα στη φύση μου, είναι μια βιολογική σχέση. Με ενδιαφέρει η σύνθεση, ο τρόπος που συνυπάρχουν δύο όργανα ή και τρία. Έτσι ξεκινώ να γράφω βάζω δύο όργανα να συνομιλούν και πειραματίζομαι για ώρες.
Η ζωγραφική σου πώς πάει;
Ζωγραφίζω πολλά χρόνια, δεν έπαψα ποτέ, θα ήθελα πολύ να κάνω μια έκθεση με τα έργα μου αλλά ακόμα δουλεύω, συνήθως τα βράδια αφιερώνω χρόνο στη ζωγραφική, φτιάχνω τα τελάρα και πειραματίζομαι με λάδια ή ακρυλικά.
Έχουμε να δούμε κάτι προσωπικό από σένα στο κοντινό μέλλον; Ετοιμάζεις κάτι;
Του χρόνου σκέφτομαι να εκδώσω το επόμενο μουσικό μου άλμπουμ, έχει πολύ δουλειά ακόμα, το ηχογραφώ, εύχομαι όλα να πάνε καλά.
