Κοιτάζεις τους μέσους όρους του και σκέφτεσαι: «Ή κάνας ευέλικτος γκαρντ θα είναι ή ένας ψηλέας με τεράστια άκρα, αθλητικό και επιβλητικό κορμί». Για να μην απορείς για τι μέσους όρους μιλάμε:
22.1 πόντοι, 11.7 ριμπάουντ και 47.7% στα σουτ εντός πεδιάς, που αντιστοιχούν συνολικά σε 23,757 πόντους και 12,546 ριμπάουντ σε 16 χρόνια καριέρας. Αναμφίβολα αριθμοί αξιοζήλευτοι.
Και όμως ο Κάρολος του ΝΒΑ, Charles Barkley ή αλλιώς Chuck όπως έχει γίνει μόδα πλέον, είναι όλα τα παραπάνω που περιγράψαμε, απλά στο αντίστροφο. Ίσως μόνο μια λέξη να του ταιριάζει: «Επιβλητικός». Κάτι το οποίο δεν σταμάτησε ποτέ να υφίσταται, ακόμα και σήμερα που έχουν περάσει 19 χρόνια από τότε που είπε «αντίο» στα παρκέ και ξεκίνησε να είναι ένας σταρ της τηλεόρασης.
Ο Charles Barkley δεν είναι απλώς ένας τύπος που κάποτε υπήρξε σπουδαίος παίκτης. Είναι μια cult φιγούρα, μια ιδιάζουσα προσωπικότητα. Τόσο μοναδικός που τόσα χρονιά αναμένουμε τον διάδοχο και ακόμα να τον δούμε. One of kind
Ας ξεκινήσουμε όμως από τα βασικά
Ο Chuck θεωρείται μέχρι σήμερα ένας εκ των μεγαλύτερων αστέρων (ίσως ο μεγαλύτερος) ο οποίος τελείωσε μια μυθική καριέρα χωρίς έστω ένα δαχτυλίδι του πρωταθλητή στη συλλογή του. Το προσπάθησε αρκετές φορές με οποιαδήποτε ομάδα και αν αγωνίστηκε (76ers, Suns και Rockets) ωστόσο συνεχώς υπήρχε κάποιος που του έβαζε εμπόδια.
Όπως εκείνο το τρίποντο το 1997 του John Stockton στους Τελικούς της Δύσης, πόσο μάλλον εκείνη η «μαχαιριά» ένος άλλου John, του Paxson στον έκτο Τελικό του 1993, ανάμεσα στους Phoenix Suns και τους Chicago Bulls του φίλου του Michael Jordan.
Σε όποια ομάδα και αν πήγε ήταν ο απόλυτος σταρ, ακόμα και αν δεν σε έπειθε με την εμφάνισή του ότι έπαιζε μπάσκετ αξιώσεων. Διότι σε αντίθεση με τους γυμνασμένους αντιπάλους γκαρντ και τους θηριώδεις ψηλούς του ΝΒΑ, εκείνος ήταν πολύ βαρύς για περιφερειακός και αρκετά κοντός για ψηλός. Με ύψος μόλις 1.98 αγωνιζόμενος κυρίως στη θέση του power forward, θα ‘λεγες πως ο Barkley δεν είχε καμία τύχη απέναντι στα θηρία του ΝΒΑ.
Κάτι τέτοιο σκεφτόμασταν και για τον χοντρούλη του baseball, Babe Ruth.
Και όμως, πίσω από τα παραπανίσια κιλά και το ύψος-μειονέκτημα, κρυβόταν ένα αιμοβόρο θεριό, το οποίο μπορούσε να κάνει τα πάντα και με κάθε τρόπο.
Του έλειπε τίποτα;
Έτρεχε το παρκέ σαν αέρινος γκαρντ, εκτελούσε με οποιονδήποτε συνηθισμένο και ασυνήθιστο τρόπο, μάζευε ριμπάουντ όποτε ήθελε και λόγω των τεραστίας περιμέτρου γλουτών του μπορούσε να ποστάρει λες και ήταν ο Shaquille O’ Neal. Οι παθιασμένοι φίλαθλοι του μπάσκετ θα σου πούνε πως δεν του έλειπε απολύτως τίποτα. Όσοι όμως έβλεπαν τα παιδιά τους να τον έχουν ως πρότυπο, θα έβαζαν και το χέρι τους στη φωτιά πως το πολυμήχανο μυαλό του δεν αναγνώριζε ποτέ τη λέξη «διαγωγή». Και θα είχαν απόλυτο δίκιο.
Από το 1984, όταν και πρωτοπάτησε το πόδι στο ΝΒΑ μέχρι και τη σύγχρονη εποχή, ο Chuck δεν έχει κρύψει ποτέ αυτό που είναι μέσα του. Είναι ένας τύπος πολύ διαφορετικός, με πρωτότυπες και ιδιαίτερα οξύθυμες απόψεις και αντιδράσεις. Αυτές που συνέθεσαν το χαρακτήρα του «κακού παιδιού» όπως έγινε γνωστός, χωρίς να τον πειράζει κιόλας. Διότι όπως έχει δηλώσει πολλάκις:
«Δεν είμαι πρότυπο, δεν πληρώνομαι γι' αυτό. Οι γονείς οφείλουν να είναι πρότυπα για τα παιδιά τους, όχι εγώ επειδή καρφώνω μια μπάλα».
Ένας τύπος που αμφισβητούσε τα πάντα, από τον τρόπο που παίζεται το μπάσκετ μέχρι και την καθημερινή του ζωή. Μια ζωή γεμάτη καβγάδες (μέσα και κυρίως έξω από τα παρκέ), δημόσια βρισίδια, παρτίδες με οπαδούς και ότι άλλο μπορούσε να φανταστεί ο νους. Τόσο αντισυμβατικός.
Διότι δεν τον νοιάζει να ζει με τους κανόνες. Ο ίδιος φτιάχνει τους κανόνες. Το λέει και το τραγούδι (το ποιο;) του άλλωστε...
Πώς να μην τον λατρεύεις
Όσο αντιπαθητικός και αν προσπαθεί να γίνει, είναι ένας τύπος που όσο περισσότερο προκαλεί, τόσο αρεστός θα γίνεται. Πλέον μαζί με τον κολλητό του Shaquille O ‘Neal έχουν συνθέσει ένα αχτύπητο δίδυμο στην αμερικανική τηλεόραση, κάνοντας καλύτερα από τον καθέναν αυτό που γνωρίζουν μετά το μπάσκετ. Να σχολιάζουν και σπάνε πλάκα με όλους, αδιαφορώντας για το αν θα πετάξουν κάποια χοντράδα. Γιατί είναι ο Shaq και είναι o Chuck. Και σε όποιον αρέσει.
Η ιστορία τελικώς έγραψε για έναν τύπο, λίγο κάτω από τα δύο μέτρα, που κατάπινε στη δύναμη όλους τους σέντερ που βρέθηκαν στο διάβα του, που ζήλευαν όλοι οι γκαρντ για την ικανότητα με την μπάλα και κυρίως έτρεμαν άπαντες. Από αντίπαλους, προπονητές μέχρι και συμπαίκτες.
Ένας τύπος που ήξερε πώς να συνδυάσει το ταλέντο με την προπόνηση, αλλά ταυτόχρονα με την ενέργεια και την καλοπέραση. Διότι στην τελική αυτό που κάνει τον Chuck μοναδικό δεν είναι μόνο τα όσα έκανε 16 χρόνια στα παρκέ του ΝΒΑ, αλλά όλο το πακέτο. Το ότι πάντα ήταν εκείνος που έβγαινε να «καθαρίσει» μπασκετικά στις δύσκολες στιγμές. Το ότι ποτέ δεν έκρυψε αυτό τον αλήτη που είχε μέσα του. Που μπορεί τελικά να μην κατέκτησε ποτέ το πολυπόθητο δαχτυλίδι αλλά η ιστορία τον κατέγραψε σαν πραγματικό πρωταθλητή.
Αυτός είναι ο Sir Charles Barkley...
